Πανδημία: Μια νέα πραγματικότητα
Πανδημία και τηλεκπαίδευση: Μια νέα εμπειρία στην ελληνική εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες. Από την προηγούμενη άνοιξη που η πανδημία εισέβαλε στη ζωή μας, η τηλεκπαίδευση «τρύπωσε», ξαφνικά, στη ζωή όλων όσων ασχολούμαστε με το χώρο. Κυριάρχησε στη ζωή των μαθητών κάθε ηλικίας. Απομάκρυνε τον μαθητή από τον εκπαιδευτικό. Γιατί, ας μην τρέφουμε αυταπάτες: η τηλεκπαίδευση, από πλευράς παροχής γνώσεων, μπορεί να δουλεύει. Τα αρχεία γίνονται “share” στις εκάστοτε πλατφόρμες και στέλνονται στους μαθητές μας με μορφή word ή pdf, αλλά λείπει κάτι πολύ ουσιαστικό. Λείπει η αλληλεπίδραση της τάξης, είτε αυτή είναι φροντιστηριακή, είτε σχολική και οι στιγμές της τάξης χάνονται.
Η εμπειρία της τηλεκπαίδευσης
Η τηλεκπαίδευση, στην πανδημία, αποτέλεσε μια νέα εμπειρία μάθησης. Όπως κάθε νέο ανθρώπινο εύρημα, έχει τόσο τα θετικά της όσο και τα αρνητικά της. Πολλοί, μάλιστα, από εμάς τους εκπαιδευτικούς προσπαθούμε να εμψυχώσουμε και να κρατήσουμε ακμαίο το ενδιαφέρον των μαθητών μας, που συχνά διαμαρτύρονται ότι έχουν κουραστεί να μας ακούν πίσω από την οθόνη ενός υπολογιστή.
Τα θετικά της τηλεκπαίδευσης
Αρχικά, όλοι οι ενδιαφερόμενοι που εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία, όπου και να βρίσκονται έχουν πρόσβαση στη γνώση. Η τηλεκπαίδευση καθιστά άμεση και εύκολη τη διασύνδεση των ατόμων με εξωτερικές πηγές γνώσης, όπως είναι οι ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες και οι ποικίλοι φορείς εκπαίδευσης. Το άτομο από την ηρεμία του σπιτιού του μπορεί να φέρει σε πέρας προπτυχιακές ή μεταπτυχιακές σπουδές, καθώς τα εξ αποστάσεως προγράμματα εμπλουτίζονται συνεχώς.
Πριν μερικά χρόνια η τηλεκπαίδευση έβρισκε εφαρμογή κυρίως στον τομέα της ειδικής αγωγής ή ήταν εργαλείο για τα άτομα που ζούσαν σε απομακρυσμένες περιοχές. Σήμερα κυριαρχεί και λόγω της πανδημίας αποτέλεσε μια καίρια λύση και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση όσο βέβαια είναι εφικτή, λόγου του μικρού της ηλικίας των μαθητών. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται συχνά συμβάλλουν στο να μετατρέπεται η μάθηση σε παιχνίδι και ειδικά οι μικροί μαθητές δείχνουν περισσότερη προθυμία, καθώς είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία πολύ περισσότερο από παλαιότερες γενιές.
Τα αρνητικά της τηλεκπαίδευσης
Αναμφισβήτητα η τηλεκπαίδευση είναι μια πρακτική πολλά υποσχόμενη. Το γεγονός, όμως, ότι εφαρμόστηκε στην εποχή της πανδημίας και δεν λειτούργησε ως βοηθητικό εργαλείο στη μάθηση αλλά ως το μοναδικό μέσο, είναι εύλογο να έχει και τους επικριτές της. Η φυσική παρουσία του δασκάλου, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, είναι αναντικατάστατη. Το ψηφιακό σχολείο μπορεί να λειτουργήσει επικουρικά, όχι όμως να αποτελέσει αυθύπαρκτη μορφή εκπαίδευσης.
Συμπέρασμα
Όσο τέλεια και αν παρέχεται η γνώση- γιατί η διδασκαλία γίνεται με υπευθυνότητα και αληθινή προσπάθεια από τους εκπαιδευτικούς – δεν δύναται να καλύψει τα όσα προσφέρει η «δια ζώσης» εκπαίδευση. Ο φυσικός χώρος του παιδιού είναι το προαύλιο του σχολείου. Του εφήβου η τάξη και τα πειράγματα με του συνομηλίκους του. Του φοιτητή το αμφιθέατρο της σχολής του. Μόνο σ αυτούς τους χώρους ο εκπαιδευόμενος θα ολοκληρωθεί γνωστικά και συναισθηματικά. Θα μετατραπεί σε άρτια προσωπικότητα, θα προετοιμαστεί να ενταχθεί μελλοντικά στο ευρύτερο σύνολο . Θα συμβάλλει με τη σειρά του στην ατομική αλλά πάνω απ’ όλα στην συλλογική ευδοκίμηση.
Πηγές:
