“Εσωστρέφεια”στην γκαλερί Ζουμπουλάκη είναι η νέα ατομική έκθεση του σπουδαίου εικαστικού Νίκου Λάγου, που παρουσιάζεται εδώ και λίγες μέρες.
Ο Νίκος Λάγος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Σπούδασε Αρχιτέκτονας Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Ι. Ψυχοπαίδη. Έργα του υπάρχουν σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, και σε πολλές χώρες της Ευρώπης.
Όπως αναφέρει ο Ιστορικός Τέχνης Γιάννης Μπόλης στο κείμενο καταλόγου: «Σ’ ένα απόλυτα προσωπικό ύφος, ο Νίκος Λαγός επεξεργάζεται ένα σώμα εικονιστικών αναφορών τις οποίες ενσωματώνει, συνδυάζει και μετασχηματίζει σε έργα ευφάνταστα, και πρωτότυπα, οργανώνοντας το ζωγραφικό πεδίο των αφηγήσεών του. Μέσα από την έντονη χρωματικότητα ή τη σχεδόν μονοχρωματική απόδοση, τη σχηματοποίηση και την απλοποίηση, οι συνθέσεις του παραπέμπουν, άμεσα και συνειδητά, σε παιδικές ζωγραφιές ή γκράφιτι. Ο χώρος τους, τις πιο πολλές φορές, παρουσιάζεται ασφυκτικά “κατοικημένος”, δίνοντας την αίσθηση μιας ιδιότυπης κατάστικτης επιφάνειας, ενός μεταμοντέρνου χειρόγραφου κώδικα ή ενός οπτικού γρίφου, μιας σημειωτικής γραφής όπου η σύνδεση ανάμεσα στα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα, τη φυσική παρουσία και τη νοητική κατασκευή, κυριαρχεί. Με εξαιρετική αντίληψη ρυθμού, ισορροπίας και δομής, μορφές, σύμβολα, λέξεις, γράμματα, προτάσεις και γλωσσικά παιχνίδια, συνωθούνται και συμβιώνουν σε μια άρρηκτη και διαδραστική σχέση μεταξύ τους, χαρτογραφώντας λαβυρινθώδεις μικρόκοσμους και κατευθύνοντας στα όρια μιας εντύπωσης, δυνατής και αυθόρμητης.
- Ποιους αφορά και με ποιο τρόπο προσπαθεί να «μιλήσει» στο κοινό της αυτή η έκθεση; [ο τίτλος “Εσωστρέφεια“ κινεί ένα όμορφο συναίσθημα περιέργειας στον επισκέπτη.]
Θα ήθελα να πω ότι τους αφορά όλους, αλλά έχω απογοητευτεί πολλές φορές από πρόχειρες και ισοπεδωτικές γνώμες που ανάγουν τη δουλειά μου σε ένα αφελές παιδικό χαζοχαρούμενο διακοσμητικό έργο, για λόγους που δε θα ασχοληθώ να αναλύσω. Η έκθεση απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν μία ευαισθησία, εμπιστοσύνη στα αισθήματά τους. Ανθρώπους που είναι ”ζωντανοί” και νιώθουν, δεν κρίνουν και δεν συγκρίνονται μεταξύ τους. Δεν είναι βολεμένοι στην ασφάλεια και τον συντηρητισμό. Αυτό περιλαμβάνει από την αλλοδαπή γυναίκα με ελάχιστη ”μόρφωση” που μου καθαρίζει το σπίτι εδώ και 12-13 χρόνια και συχνά ρωτάω τη γνώμη της σε ημιτελή έργα – και πάντα έχω κάτι να πάρω – μέχρι κάποιον που καταλαβαίνει τις επιρροές, τη σημειολογία, τη σύνθεση, το ρυθμό, την πινελιά, την πρόθεση, την ποιητική, με λίγα λόγια που είναι γνώστης του αντικειμένου. Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο κοινό ή δεν έχω βρει τι χαρακτηριστικά έχει. Είναι πάντως γεγονός ότι συνήθως ανάμεσα σε καλλιτέχνες που μου αρέσει η δουλειά τους ταιριάζουμε και τους αρέσει και η δική μου. Το βρίσκω λογικό.
Για το με ποιο τρόπο προσπαθεί να μιλήσει στο κοινό της, είναι λίγο πιο δύσκολη αυτή η ερώτηση! Θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας αποφάσισα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική όταν είδα το έργο του Basquiat, 20 χρόνια πριν. Ήταν τόσα παράλογα πράγματα που αισθανόμουν μέσα μου και γύρω μου και δεν είχαν έκφραση, δεν ήξερα καν αν έχουν όνομα. Ό,τι πιο κοντινό ήταν ο Καμύ, ο Σάρτρ, ο Γουέλμπεκ αργότερα, ακόμα και τα ποιήματα του Μπουκόφσκι.
Όταν είδα το έργο του ένιωσα πολύ μεγάλη συγκίνηση, είδα πόσο σημαντική μπορεί να είναι η σύγχρονη τέχνη. Την είδα (τη δουλειά του basquiat) σαν την πιο ειλικρινή δυνατή και άμεση έκφραση μιας κραυγής αγωνίας, μιας ανατρεπτικής δύναμης να πεις υπάρχω σε ένα παντελώς ανοίκειο κόσμο, με ένα πολύ δυνατό, επιθετικό και άμεσο τρόπο. Σαν να βγαίνει κατ’ ευθείαν από το ασυνείδητο.
Στη μουσική είναι πιο εύκολο να βρεις ταύτιση αλλά η ζωγραφική έχει άλλη δύναμη. Υιοθέτησα αυτή τη γλώσσα, αυτή τη γραφή, ανενοχικά θέλω να πιστεύω, για να αφηγηθώ τις δικές μου ιστορίες και ανησυχίες, και με τη πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη της δουλειάς μου, έγινε προσωπική πια γραφή και γλώσσα αλλά η ανάγκη παρέμεινε η ίδια.
Αγωνία, ταυτότητα, αδιέξοδο ή μάλλον η ”ηθική του αδιεξόδου”, ”ποιητική της ανολοκλήρωτης προσπάθειας” που πολύ ωραία έγραψε ο Γιάννης Μπόλης. Θα ήταν ευκολία να πω ότι ευθύνεται ο καπιταλισμός ή η σύγχρονη ζωή ή ο ευτελισμός των αξιών, ή τα παιδικά χρόνια. Σίγουρα έχουν βάλει το χεράκι τους, αλλά και πάλι θα το έκανα και αν ήταν διαφορετικές οι συνθήκες. Ίσως το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Αν μπορούσα να το συνοψίσω σε μία πρόταση θα ήταν να δώσω το προσωπικό μου στίγμα σε αυτό τον κόσμο.
«Όλα τα παιδιά γεννιούνται καλλιτέχνες.» – Pablo Picasso.
- Τα έργα σας διακρίνονται από μια έντονη παιδικότητα. Είναι κάτι που σας χαρακτηρίζει αυτό ως άνθρωπο πρώτα και κατ’ επέκταση στα έργα σας;
Η παιδικότητα με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο. Είναι δύσκολο και συχνά θέλει επιδεξιότητα και ωριμότητα να καταφέρεις να κρατάς την παιδικότητα σου. Όπως και να κρατάς την αθωότητά σου σε δύσκολους καιρούς. Αυτά όμως είναι και εργαλεία της δουλειά μου και τα προσέχω. Η παιδικότητα στη ζωγραφική είναι κάτι σπουδαίο. Ο Πικάσο είπε ότι όλα τα παιδιά είναι μεγάλοι ζωγράφοι, στην ενηλικίωση το χάνουν. Η παιδικότητα στη ζωγραφική επίσης συμβαδίζει με την αναρχία, την απόλυτη ελευθερία έκφρασης, την άμεση πηγαιότητα. Είναι ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου αλλά σίγουρα και ένα εργαλείο στο έργο μου για να καταπιαστώ με πιο σύνθετα πράγματα.
Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 10 Μαρτίου, στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλ Κολωνακίου 20
Ώρες Λειτουργίας: Τρ., Πέ. & Παρ. 11.00 -15.00 και 17.00–20.00, Τετ. 11.00-15.00 και Σάβ. 11.00 –15.00 Κυριακή & Δευτέρα κλειστά
Έκθεση: http://www.zoumboulakis.gr/gd/esostrefeia-35409.htm?lang=el&path=2119988259
