Οι Ιάπωνες πολεμιστές σαμουράι είναι γνωστοί σε όλο τον κόσμο. Αυτό που τους χαρακτήριζε ήταν η πειθαρχία αλλά και η εξαιρετική εκπαίδευση τους. Είχαν τελειοποιήσει την πολεμική τους τέχνη και ήταν ο φόβος και ο τρόμος στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου.
Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι υπήρχαν και θηλυκές σαμουράι. Οι πολεμίστριες αυτές όμως, ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν ως ισότιμες με τους άνδρες, παρά το γεγονός ότι άνηκαν στην ίδια κοινωνική τάξη. Η πρώτη αναφορά σε αυτές στις γυναίκες αυτές έγινε το 200 μ.Χ.
Το όνομα τους ήταν Όνα-Μπουγκέισα.
Η εμφάνιση τους ευνοήθηκε από τις ιστορικές συγκυρίες. Με τους άνδρες τους να βρίσκονται στο πεδίο της μάχης, τα σπίτια των γυναικών έμεναν απροστάτευτα, έρμαιο του κάθε θύτη. Θεωρούσαν λοιπόν καθήκον τους να υπερασπιστούν ό,τι τους ανήκει. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, χρειάστηκε να λάβουν μέρος και σε μάχες.
Ήταν άριστα εκπαιδευμένες στη χρήση όπλου, κυρίως του Ναγκιτάνα. Ναγκιτάνα, ήταν ένα μπαστούνι με κυρτή λάμα στην μία του άκρη. Το όπλο αυτό εξισορροπούσε το μειονέκτημα δύναμης απέναντι σε άντρες αφού, λόγω του μήκος του, επέτρεπε στην γυναίκα σαμουράι να απειλήσει από απόσταση. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο οι Όνα – Μπουγκέισα ήταν εξαιρετικές και στην τοξοβολία.
Η πιο γνωστή γυναίκα σαμουράι είναι η Αυτοκράτειρα Ζινγκου.
Σύμφωνα με τον μύθο, μετά τον θάνατο του άνδρα της, η αυτοκράτειρα οδήγησε τον στρατό σε εισβολή στην Κορέα. Κατάφερε να κατακτήσει την χώρα χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα.
Άλλη μία σημαντική φυσιογνωμία των Όνα-Μπουγκέισα ήταν η Τομόε Γκοτσέν.
Η συγκεκριμένη γυναίκα βοήθησε τον σύζυγο της να αντιμετωπίσει τη επίθεση του στρατού του εξαδέλφου του. Με βάση τον θρύλο η γυναίκα αυτή , όρμησε με το άλογο της κατευθείαν μέσα στις εχθρικές γραμμές. Επιτέθηκε στον καλύτερο πολεμιστή των αντιπάλων και κατάφερε να τον ρίξει από το άλογο του και να τον αποκεφαλίσει.
Η άλλη διάσημη γυναίκα σαμουράι ονομαζόταν Νακάνο Τεκέτο και έζησε τον 19ο αιώνα.
Η ιστορία της είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Κατά τη διάρκεια επίθεσης εναντίον των αυτοκρατορικών στρατευμάτων της Ισπανίας πυροβολήθηκε στο στήθος. Όταν κατάλαβε ότι το τέλος της κόντευε, ζήτησε από την αδελφή της Γιούκο να της κόψει το κεφάλι και να το θάψει. Σκοπός της ήταν να μην μπορέσουν να το εντοπίσουν και να το κρατήσουν ως τρόπαιο. Το κεφάλι της πολεμίστριας μεταφέρθηκε στον ναό Χοκάι, όπου και θάφτηκε κάτω από ένα πεύκο.
Η Ιαπωνία χρωστάει πολλά στις Όνα-μπουγκέισα. Οι γενναίες πολεμίστριες έγραψαν τη δική τους ιστορία, έχοντας μάλιστα και συμβολή στη διαμόρφωση οικονομικών και κοινωνικών προτύπων στην Ιαπωνία.
