Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα είχαμε σκύλο στην αυλή. Πάντα λάτρευα τα ζώα, αλλά είχα μια αδυναμία στους σκύλους. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι οι σκύλοι για να επιβιώσουν εξαρτώνται από τον άνθρωπο; Κάθε φορά που τους μιλάς ή θέλουν κάτι σε κοιτούν με αυτά τα τεράστια υγρά τους μάτια και με βλέμμα όλο απορία, σου κουνούν την ουρά τους και σε αγαπούν κάθε μέρα και περισσότερο.
Ήταν Οκτώβριος του 2009, φοιτήτρια τότε στη Μυτιλήνη, αρχή της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας και τόσα αδέσποτα σκυλιά δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Το παρήγορο ήταν ότι οι κτηνίατροι της Μυτιλήνης, καθηγητές του Πανεπιστημίου Αιγαίου, αλλά και κάτοικοι είχαν ευαισθητοποιηθεί και ευτυχώς φρόντιζαν να εμβολιάζουν, να στειρώνουν και να ταΐζουν τα αδέσποτα, κάτι που δυστυχώς δεν έχω συναντήσει αλλού. Ώσπου μία φωτογραφία με 8 κουταβάκια, καρφιτσωμένη στον πίνακα ανακοινώσεων της σχολής, ζητάει να υιοθετηθούν τα 8 αυτά πλασματάκια, καθώς είναι αδέσποτα. Οι περισσότεροι φοιτητές ευαισθητοποιήθηκαν και υιοθέτησαν κουτάβια, τα οποία δυστυχώς είχαν προσβληθεί από γαστρεντερίτιδα, συχνή πάθηση σε κουτάβια,και ξαφνικά μένει ένα. Το δικό μου πλάσμα, που από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα αυτή την ντροπαλή και φοβιτσιάρα σκυλίτσα ήξερα ότι είναι δική μου!
Από τότε πέρασαν επτάμισι χρόνια. Το σκυλί αυτό, αν ήταν αγόρι, θα μπορούσα να το είχα ονομάσει και Γκιούλιβερ, καθώς και με τι μέσο μεταφοράς δεν έχει ταξιδέψει από Μυτιλήνη για Πύργο και αντίστροφα. Είτε στο πλοίο, είτε στο αεροπλάνο, είτε στο λεωφορείο, ουδέποτε κατάλαβε κανείς ότι έχω μαζί μου σκύλο. Πάντα νόμιμα φυσικά, απλά εκπαιδεύτηκε τόσο γρήγορα, μάθαινε τόσο εύκολα αυτά που πρέπει να κάνει για να έχουμε μία αρμονική συγκατοίκηση γενικότερα.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι εδώ και 8 χρόνια υπάρχει νόμος μεταφοράς ζώων με τα ΚΤΕΛ στην καμπίνα των επιβατών, απλά πρόσφατα επικυρώθηκε, ύστερα από καταγγελίες για ασεβή τρόπο των οδηγών λεωφορείων προς τους ιδιοκτήτες κατοικίδιων, αλλά και για θανάτους σκύλων από ασφυξία στην μπα -γκαζιέρα των λεωφορείων. Πλέον, μαζί με το βιβλιάριο του σκύλου ή της γάτας σας μπορείτε να ταξιδέψετε άνετα με λεωφορείο ενώ στο αεροπλάνο πληρώνετε εισιτήριο και τα κιλά για να πάρεις τον σκύλο σου μαζί σου στην καμπίνα δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 8.
Σύμφωνα με έρευνες τα αδέσποτα ζώα, ιδιαίτερα οι σκύλοι, μαθαίνουν πιο γρήγορα, ακόμα και σε μεγαλύτερη ηλικία και είναι ακόμα πιο “κολλημένοι” με τα αφεντικά τους, ως ευγνωμοσύνη που τα έσωσαν από τις κακουχίες και το δρόμο που ζούσαν. Επίσης, οι σκύλοι βοηθούν άτομα με ασθένειες, όσον αφορά την ψυχολογία τους, όπως καρδιοπαθείς είτε καρκινοπαθείς. Ενώ, βοηθά οικογένειες που έχουν παιδιά, να είναι πιο κοινωνικά και να καταλάβουν τι θα πει ευθύνη, όσον αφορά την φροντίδα του κατοικίδιου, και σε μεγάλο ποσοστό παιδιά που πάσχουν από αυτισμό.
Το να σώσεις ένα αδέσποτο από το δρόμο φυσικά και είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις και για αυτό και για σένα. To βλέπω με τη δική μου περίπτωση. Εδώ και επτάμισι χρόνια είναι ελάχιστες οι στιγμές που δεν έχω κοιμηθεί χωρίς τον σκύλο μου, χωρίς να νιώθω στα πόδια μου αυτό το “εμπόδιο”, στο να απλωθώ και φυσικά να με κλωτσάει για να βολευτεί η ίδια… Κάθε φορά που με κοιτάει μέσα στα μάτια, βλέπω ξανά αυτό το μαυριδερό κουταβάκι που είχα βρει τότε πίσω στο θάμνο να τρέμει από φόβο. Νιώθω ότι είναι τόσο μεγάλη η αγάπη που της έχω, που δεν θέλω καν να σκέφτομαι ότι όλο και πλησιάζει η ώρα που θα την αποχωριστώ, από την ακολουθία της φύσης, καθώς δυστυχώς δεν ζουν όσα χρόνια θέλουμε εμείς. Ακόμα και αταξία να κάνει κάποια φορά, δεν της φωνάζω καν, συνεννοούμαστε με τα μάτια και αυτό μου φτάνει. Αυτό με κάνει να αγαπώ τη μικρή μου Ζιζί ακόμα περισσότερο.
ΣΥΜΒΟΥΛΗ
Είτε βρείτε το τετράποδο μωρό σας στον δρόμο, είτε σε φιλοζωικό σύλλογο, ακόμα και σε Pet Shop, να μην το αφήσετε ποτέ! Να το αγαπήσετε με ότι ελάττωμα έχει είτε στον χαρακτήρα είτε στην εμφάνιση του, και θα δείτε ότι αυτό θα σας ανταμείψει, με μία αγκαλιά, με ένα γλύψιμο(φιλί για αυτά) στο μάγουλο ή το χέρι σας, δείχνοντας σας καθημερινά πόσο σας αγαπάει και σας έχει ανάγκη.
Το ότι πήρα το δικό μου τετράποδο μωρό από το δρόμο είναι ίσως και το μοναδικό για το οποίο δεν μετανιώνω στη ζωή μου! Επιχειρήστε το! Είναι εμπειρία ζωής!!!
