Η παράσταση «Πού ‘ναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα, σε θεατρική διασκευή Σοφίας Αδαμίδου, σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια Ενκε Φεζολλάρι, με την Βέρα Κρούσκα, ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη (18 – 22 Γενάρη) στο θέατρο «Αυλαία» (πλατεία ΧΑΝΘ, τηλ. 2310.237.700) και συνεχίζει την πετυχημένη πορεία της στον Πολυχώρο «VAULT», για 12 ακόμη παραστάσεις, κάθε Σάββατο στις 19.00 και Κυριακές στις 21.00, έως την Κυριακή 26 Φλεβάρη.
«Ο θάνατος όλες τις φορές, ιδιαίτερα όταν είναι έτσι τραγικός, κάτι έχει σίγουρα να πει, να δείξει, να θυμίσει σε εμάς που ζούμε.» Αυτά είναι ελάχιστα από τα εκατοντάδες σπαραχτικά λόγια της Δήμητρας Πετρούλα, όπως τα διηγείται στο βιβλίο της «Πού ‘ναι η μάνα σου μωρή». ( Εκδόσεις Κέδρος )
Το συγκεκριμένο έργο, αποτελεί μια εκ βαθέων προσωπική μαρτυρία και συγχρόνως ένα ιστορικό ντοκουμέντο με αληθινά γεγονότα και υπαρκτά ονόματα. Σ’ αυτήν την προσωπική τραγωδία αντικατοπτρίζεται όλη η Ιστορία της Ελλάδας. Εκείνο το κρύο πρωινό του Γενάρη του 1946, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι τους, δολοφονούνται ομαδικά τα περισσότερα μέλη της οικογένειας Πέτρουλα, από τις ένοπλες συμμορίες της «Χ». Το τρίχρονο κοριτσάκι της οικογένειας, που επέζησε της σφαγής, κατέγραψε αργότερα τα φοβερά εκείνα γεγονότα της εξόντωσης της μάνας της, των αδελφών της και των άλλων συγγενών της.
Οι θεατές, αντιμέτωποι με την ιστορία, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την ιστορία μιας γυναίκας που γλίτωσε τη σφαγή και υπήρξε μάρτυρας της τραγωδίας της εκτέλεσης 31 συγγενών της από τους Χίτες, συνεργατών των Ναζί.
Τα σκηνικά – κοστούμια είναι της Χριστίνας Κωστέα και οι φωτισμοί της Ελίζας Αλεξανδροπούλου. Φωτογραφίες: Σωτηρία Ψαρού, Κική Παπαδοπούλου. Παίζουν επίσης: Ορνέλα Λούτη και Αγάπη Παπαθανασιάδου.
(…) Ο πατέρας μου, σ’ όλη τη διάρκεια της Κατοχής, πολέμαγε τους Γερμανούς. Ητανε ΕΛΑΣίτης κι αυτός κι ο αδερφός μου ο Αντώνης. Οταν τέλειωσε ο πόλεμος, ο πατέρας μου κι ο αδερφός μου – τουλάχιστον όσο εγώ μπορούσα να θυμάμαι – δε μένανε ταχτικά στο σπίτι μας. Τους κυνηγάγανε, λέει, οι Χίτες. Αλλά οι Χίτες ήτανε μαζί με τους Γερμανούς και πολεμάγανε τους ΕΛΑΣίτες. Τώρα ο πόλεμος είχε τελειώσει. Ετσι έλεγε ο πατέρας. Οι Γερμανοί είχανε φύγει, το ‘λεγε κι αυτό ο πατέρας. Κι ο πατέρας μου δεν έλεγε ποτέ ψέματα. Ισα ίσα, τόνε άκουγα που έλεγε σε κάτι μεγάλα παιδιά ένα βράδυ, πως μόνο οι σκλάβοι λένε ψέματα… Αλήθεια, τι θα πει σκλάβος;… Ο πατέρας έλεγε πως οι Χίτες είναι προδότες, πως δεν είναι Μανιάτες. Γιατί οι Μανιάτες είναι όλοι παλικάρια και όλοι πολεμάγανε τους Γερμανούς. Ενώ οι Χίτες μαζί με τους Γερμανούς σκοτώνανε τους Μανιάτες, και πιο πολύ όσους Μανιάτες ήτανε ΕΛΑΣίτες κι ΕΠΟΝίτες.
Αλλά ο πόλεμος είχε τελειώσει. Οι Γερμανοί είχανε φύγει… Γιατί όμως είχανε μείνει οι Χίτες και γιατί κυνηγάγανε τον πατέρα μου και τον Αντώνη; (…)
*(απόσπασμα από το βιβλίο της Δήμητρας Πέτρουλας, πάνω στο οποίο είναι βασισμένο οι παράσταση.)
Μία συμβουλή. Όποιος δεν έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει την παράσταση οφείλει να διαβάσει το βιβλίο!
