Τα μέλη κεντρικού νοσοκομειακού κέντρου της Αττικής παγώνουν κατά την είσοδο ενός ηλικιωμένου ατόμου στο χώρο εργασίας τους. Ένας κατά τα άλλα υγιής ηλικιωμένος κύριος δεν θα ήταν ικανός να τρομάξει προσωπικό και ασθενείς σε ένα κτίριο συνδεδεμένο με την θεραπεία κάθε ασθένειας. Μόνο που ο συγκεκριμένος κύριος εισήλθε στο νοσοκομείο δαγκώνοντας τα ήδη αιμόφυρτά του χέρια!
Οι εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε άμεσα ο 66χρονος ανέδειξαν το δάγκωμα των δαχτύλων του για τα, τουλάχιστον, τελευταία 6 χρόνια, γεγονός που επέφερε και τη σχεδόν ολοκληρωτική εξάλειψη των κύριων νευρών και κόκκαλων τους. Στη συνέχεια, και με το πέρας εκ νέων εξετάσεων, όπου αποδείχθηκε η ατροφία ενός σημαντικού μέρους του εγκεφάλου του παθόντα, καθώς και η ψυχική του διαταραχή, οι ειδήμονες ανέδειξαν τη χορήγηση φαρμάκων με απώτερο σκοπό την γαλήνη του. Παράλληλα, ο ίδιος ο ηλικιωμένος δήλωσε την ανικανότητά του να κοιμηθεί, κάτι που ενίσχυσε και την γνωμάτευση περί σχιζοφρένειας.
Ωστόσο, παρά τα όποια περιστατικά που έχουν σημειωθεί ανά καιρούς, η επίσημη επιστημονική κοινότητα δεν προτίθεται να συμπεριλάβει την αυτοφαγία στο πλήθος των ψυχικών διαταραχών, ελέω περιορισμένων αποδεικτικών στοιχείων.
Αρχικά, θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας ορισμός που θα περιγράφει άρτια την μανία του εν λόγω συνδρόμου, ένας ορισμός που θα είναι ικανός να αναλύσει όλη την ψυχολογική ανωμαλία που λαμβάνει χώρα στο νου του εκάστοτε ασθενή. Η αυτοφαγία, ουσιαστικά, είναι το να τρως τον ίδιο σου τον εαυτό. Τόσο απλό και τόσο φρικιαστικό ταυτόχρονα…
Όσον αφορά την πάθηση αυτή καθ’ αυτή, οι διάφορες ψυχολογικές αναλύσεις των ασθενών έχουν αναδείξει ένα συγκεκριμένο μοτίβο που επηρεάζει κάθε περίπτωση αυτοφαγίας. Σε ένα πρώτο στάδιο, οι παθόντες αισθάνονται μια αρκετά έντονη σωματική πίεση που υλοποιείται με την σεξουαλική διέγερση. Επιπρόσθετα, διάφοροι πόνοι αρχίζουν να συνθλίβουν κάθε πτυχή του σώματός τους, αναγκάζοντάς τους σε φριχτές κραυγές και αναστεναγμούς. Με την πάροδο της ώρας οι ενοχλήσεις αυτές θα λάβουν μια ολοένα αυξανόμενη τάση, δημιουργώντας στο άτομο την ανάγκη για ταχύτατη λύση. Η λύση αυτή ακούει στο όνομα αυτοφαγία. Μέσω του δαγκώματος, λοιπόν, εκείνων των σημείων του σώματος που πονούν γοερά, ανακουφίζονται προσωρινά και θεωρούν πως τα χειρότερα έχουν περάσει. Η συνέχεια, όμως, αναμένεται ακόμα πιο σκληρή.
Τα περιστατικά αυτά θα γίνονται συνέχεια, μην επιτρέποντας στον ασθενή να μείνει υγιής, μην επιτρέποντάς του μια φιλήσυχη καθημερινότητα στο εξής. Τα συμβάντα σκληρών ενοχλήσεων και των ακόλουθων δαγκωμάτων της αυτοφαγίας αναμένεται να συνεχιστούν για μέρες, για μήνες ή ακόμα και ολόκληρα χρόνια, όπως συνέβη στην περίπτωση της αρχικής ιστορίας. Παράλληλα, το άτομο δεν θα αισθάνεται κάποιο ίχνος ντροπής ή ενοχής ενόσω γεύεται το ίδιο του το σώμα, καθώς δεν μετανιώνει επ’ ουδενί για την επιλογή της… θυσίας κάποιου μέλους του οργανισμού του με αντάλλαγμα τη λύτρωση που θα του προσέφερε το όποιο δάγκωμα.
Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πως δεν έχει διαπιστωθεί επ’ ακριβώς αν αυτοί οι πόνοι είναι υπαρκτοί ή αν είναι προϊόν της νοητικής κατάστασης του ασθενή, κάτι που επιβεβαιώνει και την αδυναμία της επίσημης ιατρικής κοινότητας να καταγράψει επισήμως την αυτοφαγία στα πρακτικά της ψυχολογίας.
Τέλος, η αυτοφαγία διχάζει την παγκόσμια κοινότητα των απανταχού ψυχιάτρων. Από τη μία μεριά, η πλειονότητά τους ισχυρίζεται πως οι προαναφερθέντες πόνοι οφείλονται σε ανωμαλίες του οργανισμού, σε τυχόν, δηλαδή σφάχτες ή κάτι παρεμφερές, ενώ από την αντίπερα όχθη, δεν είναι αρκετοί όσοι θεωρούν πως η σχιζοφρένεια και η όποια ψύχωση είναι οι κύριοι παράγοντες πρόκλησης της ψευδαίσθησης αυτής του πόνου. Όσο, όμως, δεν δύναται να παρθεί μια συγκεκριμένη απόφαση επί του θέματος, τόσο οι ασθενείς θα αναγκάζονται να κλείνονται σε αυτούς, να μην ζητούν βοήθεια από τους ειδικούς, και τελικά να αυτοτρώγονται τόσο σωματικά όσο και ψυχικά…
