Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν καταγραφεί πολλάκις σύνδρομα και παθήσεις που προσβάλλουν την υπόσταση του οργανισμού γενικότερα, με την οριστική τους επίλυση να φαντάζει, σε ορισμένες περιπτώσεις ουτοπία. Η πλειονότητά τους, χωρίς αμφιβολία, αναγκάζει τον ανθρώπινο εγκέφαλο να ενεργήσει παράταιρα του φυσιολογικού, με τις χαρακτηριστικές ψυχασθενικές παραστάσεις να λαμβάνουν χώρα τακτικά. Επιπρόσθετα, αρκετές είναι οι παθήσεις εκείνες που «διαπληκτίζονται» με την εξωτερική επιφάνεια του ασθενή, με το πρόσωπο και τα άκρα να είναι τα πιο επιβαρυμένα σημεία του ανθρώπινου σώματος. Παράλληλα, όμως, το ιατρικό επιτελείο δεν έχει αναβαθμίσει ικανά τις τεχνικές αντιμετώπισης των λιγότερο διαδεδομένων συνδρόμων, με αποτέλεσμα την χρόνια σχέση ανάμεσα σε αυτό και το «θύμα». Μια σχέση που αδυνατεί να κοπεί, μια σχέση που θα συντροφεύει για καιρό αμφότερους…
Το σύνδρομο της Τριμεθυλαμινουρίας, πιο ευρέως γνωστό ως «Σύνδρομο της ψαρίλας», αποτελεί μια κάπως παράξενη μορφή πάθησης. Πρόκειται, λοιπόν, για μια αρκετά σπάνια διαταραχή του μεταβολισμού, η οποία τείνει να επηρεάσει την παραγωγή των απαραίτητων ενζύμων. Η συγκεκριμένη ανωμαλία του οργανισμού μεταφράζεται ως αδυναμία μετατροπής της τριμεθυλαμίνης, όπου οφείλεται και η επίσημη ονομασία της πάθησης, από πρόδρομη ένωση σε πέψη των καταναλωμένων τροφών. Το συγκεκριμένο γεγονός έχει ως αποτέλεσμα την μειωμένη ανταπόκριση των επιμέρους κοινοτήτων που απασχολεί η τριμεθυλαμίνη, όπως ο ιδρώτας και τα δάκρυα, τα οποία πλέον θα μυρίζουν ως ψάρι!
Μια ιδιαίτερη κατάσταση με ιδιαίτερες επιπτώσεις. Η αποτελεσματική οξείδωση επιφέρει τη μυρωδιά του ψαριού τόσο στον ιδρώτα όσο και στα αναπαραγωγικά υγρά και τα ούρα, με την τριμεθυλαμίνη να μην είναι πλέον ικανή να συντηρήσει την πραγματική τους οσμή. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως, πέραν της άσχημης μυρωδιάς, τα άτομο που ανιχνεύονται με το εν λόγω σύνδρομο, δεν παρουσιάζουν περαιτέρω σωματικά προβλήματα, με την κατάσταση του οργανισμού τους να παραμένει ιδιαίτερα υγιής. 
Η μεγαλύτερη μερίδα των ασθενών είναι γυναίκες, κάτι που οφείλεται στην επαφή με την προγεστερόνη και το οιστρογόνο, κύριες ορμόνες του θηλυκού οργανισμού, ενώ η κατάσταση αναμένεται να κορυφωθεί κατά τη διάρκεια του εμμηνορροϊκού κύκλου.
Όπως προαναφέρθηκε, οι ασθενείς δεν υπομένουν κάποιον επιπλέον πόνο στον οργανισμό τους, με το σώμα τους να παραμένει σε ομαλή κατάσταση, χωρίς επιπτώσεις. Όσον αφορά τα συμπτώματα αυτά καθ’ αυτά, αυτά αναμένεται να διαφέρουν ανάλογα με τα ποσοστά λίπους και άγχους, ακόμα και με τη συχνότητα παραγωγής ιδρώτα. Ωστόσο, η δυσωδία των περισσότερων επιταχύνεται ανάλογα με την ώρα της ημέρας, ενώ ένα ελάχιστο ποσοστό τους αποπέμπει ψαρίλα κάθε στιγμή της καθημερινότητάς του.
Η αλήθεια είναι πως η περιορισμένη δημοτικότητα της πάθησης, δεν τρέφει σημαντικές προδιαγραφές για μια ριζοσπαστική επίλυση. Παρά την επίσημη καταγραφή της στα πρακτικά του κλάδου της ψυχολογίας το 1970, δεν έχει αναγνωριστεί επίσημα κάποια θεραπεία, με το σύνδρομο της Τριμεθυλαμινουρίας να μην απασχολεί ιδιαίτερα την επιστημονική κοινότητα. Βέβαια, η αποφυγή τροφών, όπως τα αυγά, το κόκκινο κρέας, τα όσπρια και, παραδόξως, το ψάρι, σε συνδυασμό με τη χρήση αντιβιοτικών για την καταπολέμηση των βακτηρίων, κρίνεται σημαντική για την σταδιακή εξασθένιση της συγκεκριμένης νόσου. Τέλος, η ενίσχυση του μεταβολισμού και της διατήρησης του pH στην κλίμακα του 5.5-6.5, θα συνδράμει ριζικά στην προσπάθεια αυτή.
Η διάγνωση του συνδρόμου επιτυγχάνεται εύκολα, με την εξέταση ούρων, αλλά και αίματος, να αποτυπώνουν πλήρως την υπόστασή του. Ωστόσο, ο κίνδυνος για μια εντελώς λανθασμένη διάγνωση ελλοχεύει, καθώς αρκετές είναι οι περιπτώσεις συσχέτισης της Τριμεθυλαμινουρίας με τον καρκίνο της μήτρας, τις παθήσεις στα νεφρά, ακόμα και με το βακτήριο Aerococcus Urinae, βακτήριο που εμφανίζεται κατά την παιδική ηλικία.
Όπως φαντάζει λογικό, το σύνδρομο της Τριμεθυλαμινουρίας βασανίζει τα άτομα που προσβάλλει, επηρεάζοντας την οσμή των δακρύων, του ιδρώτα και των ούρων τους. Παρά την άρνηση του ιατρικού επιτελείου να θωρήσει την πραγματικότητα, κάποιες διατροφικές αλλαγές, καθώς και η διατήρηση του μεταβολισμού σε φυσιολογικά επίπεδα, αναμένεται να ορθοποδήσει την κατάσταση στο άμεσο μέλλον.
