Στη νέα δραματική, neo-noir σειρά της HBO, Perry Mason, γινόμαστε θεατές ενός στυγερού εγκλήματος στο Λος Άντζελες. Ποια θα είναι η άκρη του νήματος;
Στο ταραγμένο Λος Άντζελες
Λος Άντζελες, 1932. Μια ήσυχη κατά τα άλλα νύχτα, κάποιοι άνθρωποι μένουν ξάγρυπνοι. Οι πρώτοι άνθρωποι που αντικρύζουμε είνα ένα νεαρό ζευγάρι.
Οι Emily (Gayle Rankin) και Matthew Dodson (Nate Corddry) μιλάνε με έναν άγνωστο άντρα στο τηλέφωνο. Μπροστά τους βρίσκεται μια βαλίτσα 100.000 δολαρίων. Οι δυο τους περιμένουν να ανταλλάξουν την βαλίτσα με τον μικρό γιο τους, τον Charlie, που έχει απαχθεί. Όταν σε ένα μικρό τρόλεϊ, βρίσκουν τον γιο τους νεκρό με ραμμένα τα δυο του μάτια, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου.
Στην υπόθεση, εμπλέκεται ο Εισαγγελέας της πόλης, η αστυνομία, αλλά και ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Perry Mason (Matthew Rhys), o πρωταγωνιστής μας. Ο Perry θα εμπλακεί σε μια ιστορία βίας, κέρδους και διαφθοράς.
Ένας άξονας με πολλές ακτίνες
Το Perry Mason επιλέγει, όπως είναι φυσικό, να διηγηθεί την σχεδόν δαιδαλώδη ιστορία του μέσα από πολλούς χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες αυτοί παίζουν ο καθένας με τη σειρά του, μικρότερο ή μεγαλύτερο ρόλο. Αν και ο Perry είναι ο ομώνυμος πρωταγωνιστής, δεν είναι αυτός που κινεί τα νήματα της ιστορίας και σίγουρα δεν του δίνεται όλη η βαρύτητα της σειράς.
Αυτό νομίζω είναι μια παράδοξη επιλογή, που πήραν οι δημιουργοί της σειράς προκειμένο να μην υπάρχει μονοτονία. Επιπλέον, οι δημιουργοί της σειράς με τούτη την επιλογή ξεφεύγουν από τα noir και neo-noir κλισέ, που θέλουν έναν και μόνο μοναχικό πρωταγωνιστή, που λύνει το μυστήριο εντελώς μοναχός του και επικεντρώνει όλο το «βάρος» επάνω του.
Επιπρόσθετα, στο Perry Mason βλέπουμε το μυστήριο να ξετυλίγεται και από τις δυο αντίπαλες μεριές. Εκεί δυστυχώς παύει να είναι και πολύ «μυστήριο». Με αφορμή αυτό θα ήθελα να σταθώ στα θετικά, αλλά και αρνητικά σημεία της συγκεκριμένης σειράς.
Τα θετικά
Ένα πράγμα που ξεχωρίζει από την πρώτη κιόλας στιγμή είναι η πανέμορφη απεικόνιση της δεκαετίας του 1930. Κτίρια, ενδυμασίες, αυτοκίνητα, ταμπέλες και χώροι έχουν γίνει με σχεδόν χειρουργική ακρίβεια. Απο το πρώτο πλάνο μέχρι το τελευταίο, το Perry Mason είναι ένα οφθαλμόλουτρο, από το οποίο δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου. Εκτός όμως από εξαιρετική οπτική απεικόνιση, η σειρά πετυχαίνει να πιάσει και τον “τόνο” της μακρινής εκείνης εποχής, δείχνοντας πως ήταν η απλή ζωή στη Μεγάλη Ύφεση.
Το επόμενο θετικό στοιχείο της σειράς είναι οι ερμηνείες. Πραγματικά οι ερμηνείες ξεχωρίζουν μια προς μια. Δεν υπήρχε σχεδόν ούτε ένας χαρακτήρας που να μην ξεχώρισε στα δικά μου μάτια. Ο Matthew Rhys κάνει μια πραγματικά αξιόλογη δουλειά, όντας ο πρωταγωνιστής της σειράς, “κλέβοντας την παράσταση” κάθε φορά που βρισκόνταν στο πλάνο. Ακόμη όμως και ο τελευταίος και πιο ασήμαντος χαρακτήρας της σειράς, αποκτά ενδιαφέρον μέσα από την ερμηνεία του κάθε ηθοποιού.
Τα αρνητικά
Δυστυχώς η σειρά δεν κατάφερε να με πείσει για την ιστορία της. Αυτό βασίζεται κυρίως στην έλλειψη κατεύθυνσης ή μάλλον στην ύπαρξη πολλών διαφορετικών κατευθύνσεων. Και επειδή ξέρω ότι αυτό που είπα δεν βγάζει πολλύ νόημα, εξηγούμαι αμέσως.
Στο Perry Mason έχουμε όπως προείπα πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες. Ο κάθε χαρακτήρας με δική του ιστορία ή υπο-ιστορία ή sub-story, όπως λένε στα αγγλικά. Δυστυχώς η σειρά έχει τόσα sub-stories που κάποια στιγμή χάνεται η βασική κατεύθυνση της σειράς. Συμβαίνουν πράγματα που δεν έχουν σε πολλές περιπτώσεις ενδιαφέρον και αποσπούν την προσοχή του θεατή. Σε κάποιο σημείο με όλα αυτά που συμβαίνουν, ξέχασα ότι η σειρά μας διηγείται το μυστήριο πίσω απο την απαγωγή και τον θάνατο ενός βρέφους. Επιπλέον, ένα βασικό λάθος της σειράς είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις, κάποια απο τα αυτά τα sub-stories, όπως της Αδερφής Alice , αποκτούν τόση βαρύτητα που νομίζουμε ως θεατές ότι έχουν τη λύση στο μυστήριο κάποιοι χαρακτήρες που αποδεικνύεται ότι δεν επηρεάζουν την ιστορία στο ελάχιστο.
Όλα αυτά λοιπόν μας φέρνουν στο τουλάχιστον αδιάφορο τέλος της σειράς, όπου χαρακτήρες και sub-stories, κλείνουν όσο παράδοξα ανοίγουν. Το μυστήριο έρχεται στο τέλος του μετά από πολλές ώρες, αλλά το πρόβλημα είναι ότι σταμάτησε να αποτελεί «μυστήριο» προ πολλού. Αυτό συμβαίνει διότι, όπως προανέφερα, οι δημιουργοί της σειράς αποφάσισαν να μας δείξουν την αρχή και το τέλος του νήματος, μαζί. Δηλαδή, μας έδειξαν το έγκλημα, αλλά και τους ιθύνοντες πίσω από το έγκλημα από το πρώτο κιόλας επεισόδιο.
Στο τέλος λοιπόν πολλοί χαρακτήρες «κλείνουν» με αρκετά πρόχειρο τρόπο και ακολουθούν κατευθύνσεις που αποτελούν παράδοξες επιλογές, που δεν δικαιολογούν την πορεία τους στην υπόλοιπη σειρά.
Η ετυμηγορία
Δυστυχώς, το Perry Mason της HBO δεν ήταν αυτό που περίμενα. Παρόλο που αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα ερμηνειών, αλλά και οπτικού τομέα, δεν αρκεί μόνο αυτό.
Η σειρά σε πολλά σημεία βάζει «τρικλοποδιές» στον ίδιο της τον εαυτό. Η ύπαρξη πολλών προσώπων και των ανάλογων sub-stories δεν εξυπηρετούν το σενάριο με κανένα τρόπο, ενώ η σειρά τελειώνει με έναν τσαπατσούλικο και καθόλου ικανοποιητικό τρόπο. Τέλος, η σειρά φαίνεται να πάσχει από έλλειψη ταυτότητας. Είναι τελικά μια σειρά μυστηρίου ή ένα δικηγορικό δράμα; Είναι μια σειρά που περιστρέφεται γύρω από ένα έγκλημα ή όχι;
Το Perry Mason είναι στη τελική, μια σειρά που κάνει τις ερωτήσεις, αλλά δίνει αυτόματα και τις απαντήσεις, οι οποίες δεν είναι και απόλυτα ικανοποιητικές.
