Πώς να ξεκινήσεις να κάνεις ένα review για μια σειρά τεσσάρων σεζόν με αρκετή πολιτισμική σημασία ώστε να μας μάθει μια νέα βρισιά; Αν έχετε παρακολουθήσει ποτέ το Battlestar Galactica (και αν δεν το έχετε κάνει πρέπει να μιλήσουμε) είναι πιθανό να γνωρίζετε την ύπαρξη της σειράς και το γεγονός ότι είχε σημαντικές διαφορές από την αρχική. Αλλά μετά από ένα αρχικό σοκ από τους οπαδούς της παλιάς σειράς, το miniseries του Battlestar Galactica έκανε την πρεμιέρα του στο Sci Fi Channel (όταν ήταν ακόμα γνωστό ως Sci Fi) το 2003, κερδίζοντας την αναγνώριση του κοινού και των κριτικών. Το miniseries και η σειρά που ακολούθησε το 2004 κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα αφοσιωμένο κοινό και έπεισαν πολλούς fans του Battlestar Galactica ότι παρόλο που αυτή η σειρά δεν είχε καμία σχέση με την προκάτοχό της, ήταν αρκετά καλή.
Η νέα έκδοση της σειράς που εμφανίστηκε το 2004, από τους παραγωγούς Ronald D Moore και David Eick, μοιράστηκε την ραχοκοκαλιά του αρχικού διαστημικού Western του Glen Larson, την πλοκή και τα ονόματα χαρακτήρων άντε και τον Richard Hatch Captain Apollo στην αρχική σειρά και πολιτικό τρομοκράτη στην σειρά του 2004, αλλά μόνο αυτά.
Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σεζόν της σειράς, το Battlestar Galactica βοήθησε στην άνοδο του δικτύου Sci Fi και να του δώσει μια φήμη για σειρές με σκεπτόμενη ιστορία και καλογραμμένους χαρακτήρες που απευθύνονται και πέρα από το κλασικό ακροατήριο των οπαδών της επιστημονικής φαντασίας. Βοήθησε ότι η σειρά, όπως όλα τα καλά show επιστημονικής φαντασίας, χρησιμοποίησε το περιβάλλον και τους χαρακτήρες και διερεύνησε βαθύτερα θέματα. Είχε επίσης μια ξεχωριστή εμφάνιση και το δικό της στυλ αναμειγνύοντας σίγουρα όμορφες εικόνες με θεαματικά εφέ που βελτιώνονταν ολοένα και περισσότερο σε κάθε σεζόν. Μέσα από δεκάδες καλύψεις περιοδικών, αναφορές από άλλες εκπομπές, παρωδίες και πιστούς fans που παρουσίασαν την σειρά στους φίλους και τους γείτονές τους, για το Battlestar Galactica έγινε ένας ντόρος παρά τις μικρές βαθμολογίες και την έλλειψη αναγνώρισης από τα Emmy (Η μονή αναγνώριση από τα Emmy ήταν στις τεχνικές κατηγορίες όπως τα Visual Effects αν και η σειρά τιμήθηκε με ένα Hugo ως καλύτερη δραματική παρουσίαση).
Οι Cylones της νέας έκδοσης εξακολουθούν να εμφανίζονται σαν μεταλλικοί τενεκέδες παρόμοιοι με εκείνους της δεκαετίας του ’80 (εκτός του ότι τώρα είναι εξοπλισμένοι με πολυβόλα στα χέρια) αλλά οι Cylones που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι τα μοντέλα που εξελίχθηκαν να μοιάζουν ακριβώς με τους ανθρώπους. Για λόγους που μπορεί ή όχι να σχετίζονται με τον προϋπολογισμό της εκπομπής, οι Cylones έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μόνο 12 διαφορετικά ανθρώπινα μοντέλα, έτσι οι τεράστιες τάξεις των Cylones παίζονται όλοι από τους ίδιους 12 ηθοποιούς. Καθώς αρχίζει η νέα σειρά, αυτά τα μοντέλα ανθρώπινης εμφάνισης είναι οι κρυφοί εχθροί που ζουν μυστικά ανάμεσα στους ανθρώπους, κάποιοι μυστικά ξέροντας τι είναι, αλλά και κάποιοι που δεν έχουν ενεργοποιηθεί ακόμα και δεν έχουν ιδέα ότι είναι μηχανές.
Αρχικά, συμπάσχουμε με τους ανθρώπους (ας πούμε Αμερική) που βρίσκονται υπό επίθεση από μια ορδή ανίκητων ξένων εισβολέων (ας πούμε al-Quaida). Τότε συνειδητοποιούμε ότι είναι οι Cylones, οι κακοί που πιστεύουν σε πιο χριστιανικές διδαχές, “έναν αληθινό Θεό” και οι άνθρωποι είναι αυτοί που λατρεύουν διαφόρους θεούς. Παρότι έχουν διαπράξει μαζική γενοκτονία, οι Cylones δημιουργούνται από τους ανθρώπους. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι τους προδίδουν και τους πολεμούν, αφού πιστεύουν ότι έχουν το δίκιο με το μέρος τους.
Στην τρίτη σεζόν το Battlestar Galactica καταφέρνει να κάνει ένα από τα πιο αναπάντεχα άλματα στην αμερικανική τηλεόραση όταν οι εναπομείναντες άνθρωποι ζουν υπό κατοχή σε έναν νέο πλανήτη και οι ήρωες μας αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας ενάντια στους Cylones. Είναι το είδος της κίνησης που μια σειρά μπορεί να κάνει μόνο αν έχει παρασύρει τους θεατές της τόσο πολύ ώστε να νιώθουν ότι εμπλέκονται στο ταξίδι. Ξαφνικά, βλέπουμε ανθρώπους που σεβόμαστε και όχι μια σειρά δραματικών αρχέτυπων. Τους παρακολουθούμε και ταυτιζόμαστε ακόμα μαζί τους καθώς συζητούν τα πλεονεκτήματα της τρομοκρατίας. Έτσι είναι ο συνταγματάρχης Tigh (Michael Hogan), ο τετραπέρατος, πικρόχολος, μέθυσος στρατιωτικός ο οποίος αποφασίζει να θυσιάσει αθώους περαστικούς για να μπορέσει να καταστρέψει μερικές «τοστιέρες» (όπως αποκαλούν τους Cylones).
Ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε με τις ενέργειές τους (και η σειρά δεν είναι τόσο χαριτωμένη να μας λέει ότι πρέπει να συμφωνούμε), καταλαβαίνουμε πώς έφτασαν στο σημείο να τις κάνουν και αυτό είναι το κλειδί για τη μεγαλοφυΐα του Battlestar Galactica. Δεν μιλά ποτέ στο ακροατήριό της ούτε μιλάει για τη ρητορική του υπερενθουσιώδους αμερικανικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Αντ ‘αυτού, περνά ζητήματα με σοβαρό τρόπο, επιτρέποντας στους χαρακτήρες να συζητούν για το τι θα κάνουν, να θυμούνται τι έκαναν, να αναρωτιούνται γιατί το κάνουν και τελευταίο και πιο σημαντικό, να καλούνται να λογοδοτήσουν για τις ενέργειές τους αργότερα. Είναι αυτή η αίσθηση του χρόνου που περνάει και των αναμνήσεων για αυτά που έγιναν που δίνουν στην σειρά ένα πραγματικό βάθος. Οι χαρακτήρες μεγαλώνουν, αλλάζουν τις απόψεις τους, αγαπιούνται και τσακώνονται, παραιτούνται από τις δουλειές και συλλαμβάνονται, χάνουν τον εαυτό τους στο ποτό και στη συνέχεια τον ξαναβρίσκουν.
Ούτε για αυτήν την σειρά θα σας πω ότι είναι τέλεια, γιατί δεν είναι. Σίγουρα έχει τα προβλήματά της και είναι αρκετά, ειδικά προς το τέλος της 3ης και σχεδόν σε όλη την 4η σεζόν αλλά σίγουρα πραγματεύεται θέματα που αξίζουν την προσοχή σας. Αν ακόμα δεν πειστήκατε να δώσετε μια ευκαιρία στη σειρά, διαβάστε μια δήλωση που ελπίζω να σας πείσει. Είναι η αγαπημένη μου από τον Admiral (ναύαρχο) William Adama (Edward James Olmos), που είπε:
“There‘s a reason you separate military and the police. One fights the enemies of the state, the other serves and protects the people. When the military becomes both, then the enemies of the state tend to become the people.”
(Υπάρχει λόγος που διαχωρίζεται ο στρατός από την αστυνομία. Ο στρατός καταπολεμά τους εχθρούς του κράτους, η αστυνομία υπηρετεί και προστατεύει τον λαό. Όταν ο στρατός γίνει και τα δύο, τότε εχθροί του κράτους τείνουν να γίνουν οι πολίτες).
