“Οδηγούσα εκείνη την νύχτα για το σπίτι και άρχισα να σκέφτομαι το γεγονός ότι ένας άντρας είχε μια γυναίκα και δυο παιδιά και η ψυχίατρος θα μπορούσε να είναι γυναίκα και αυτό το τηλεοπτικό δράμα ήταν πολύ γυναικεία προσανατολισμένο, έτσι σκέφτηκα ότι ίσως αυτή η ιδέα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως τηλεοπτική σειρά. Είχε σαν θέματα την ζωή στο σπίτι, είχε την πλευρά των γυναικών, τα παιδιά, όλα αυτά.”
Και έτσι γράφτηκε ιστορία στην τηλεόραση, όπως ο David Chase εξηγεί τη γέννηση της ιδέας για το The Sopranos κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης σε αυτό το εξαιρετικό βιβλίο για την σειρά. Η τηλεόραση άλλαξε για πάντα μετά από αυτό το show που προβλήθηκε το 1999, με έναν μαφιόζο να μπαίνει στο γραφείο μίας ψυχίατρου.
Παρά την απογοητευτική έκτη σεζόν το The Sopranos είναι χωρίς αμφιβολία μια από τις τελειότερες σειρές που παίχτηκαν ποτέ. Το The Sopranos, ως σειρά δράματος με επεισόδια μιας ώρας, είχε τεράστιο αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο λέγονται οι ιστορίες στη μικρή οθόνη ή την ακόμα μεγαλύτερη επιρροή της σειράς σε έναν ολοένα και αυξανόμενο αριθμό τηλεοπτικών δικτύων.
Το The Sopranos προβλήθηκε για πρώτη φορά στο HBO στις 10 Ιανουαρίου του 1999 και σύντομα έγινε ένα πολιτιστικό φαινόμενο. Η σειρά, που μιλάει για τη ζωή ενός αρχηγού μιας μαφιόζικης συμμορίας, την οικογένειά του, την ψυχολόγο του και το πλήρωμά του, συγκέντρωσε απίστευτες κριτικές, στοίβες βραβείων και ατελείωτη κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για ένα ανερχόμενο ακόμα τότε HBO. Ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τα στελέχη του HBO ήταν ότι στο αποκορύφωμά τους, ο Tony Soprano (που παίζεται καταπληκτικά από τον James Gandolfini) και το πλήρωμά του είχαν ένα κοινό 12 εκατομμυρίων κάθε εβδομάδα.
The Sopranos είχε κάθε βδομάδα έναν απίστευτο και για τότε και για τώρα αριθμό θεατών, στην πρεμιέρα της τέταρτης σεζόν είχε σχεδόν 13.5 εκατομμύρια θεατές το Σεπτέμβριο του 2002.
Στο σημερινό περιβάλλον με τον απίστευτα μεγάλο αριθμό των μέσων ενημέρωσης, αυτός είναι ένας αξιοσέβαστος αριθμός για ένα πρόγραμμα σε ένα τηλεοπτικό δίκτυο. Ο αριθμός αυτός ήταν – και εξακολουθεί να είναι – τεράστιος. Τα περισσότερα προγράμματα θα “σκότωναν” για να έχουν τον μισό κόσμο (ή το ένα τρίτο) αυτού. Τα στελέχη της τότε τηλεόρασης δεν χρειάζονταν να είναι επιστήμονες για να καταλάβουν ότι θα έπρεπε να πάρουν μαθήματα από την επιτυχία του The Sopranos
Σίγουρα, υπήρξαν μεγάλες τηλεοπτικές σειρές ακόμα και πριν έρθει το Sopranos, αλλά ποια άλλη σειρά – πριν ή παράλληλα με αυτήν- έβαλε μια ολόκληρη βιομηχανία σε κατάσταση να σκεφτεί κάτι το διαφορετικό, όπως την ηθική ασάφεια τον χαρακτήρων ή το να κάνει τον κεντρικό ήρωα χαρισματικό αλλά βαθιά προβληματικό και ικανό για μεγάλη κτηνωδία; Αν, τώρα, θέλετε να απολαύσετε dream sequences, μεγάλες συνομιλίες στο γραφείο της ψυχιάτρου και την αφήγηση της ιστορία με τέτοιο τρόπο που μιμείται την τυχαία φύση της πραγματικής ζωής, δείτε το The Sopranos.
Αυτά δεν ήταν ακριβώς όσα έψαχναν στην τηλεοπτική βιομηχανία πριν φτάσει το The Sopranos. Οι τηλεοπτικοί συγγραφείς, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί που κυνηγούσαν αυτό το είδος φιλόδοξων οραμάτων ήταν μια μειοψηφία και πιστοί στις ιδέες τους. Εξακολουθούν να είναι μια μειοψηφία, αλλά καταφέρνουν – μέσα από κάποιες καταπληκτικές ιδέες – να βγάλουν ιδιαίτερα καλά αποτελέσματα.
Ο Gandolfini παίζει τον Tony Soprano χωρίς τα στοιχεία που γενικά υποδηλώνουν μια προσωπική κρίση σε αυτά τα είδη ρόλων. Εμφανίζεται σαν ένας άνθρωπος εκτός του σύγχρονου κόσμου, που ουσιαστικά κάθε ενέργεια και αντίδραση γύρω του δεν ακολουθεί κανέναν κώδικα δεοντολογίας ή σεβασμού – ή τουλάχιστον κανέναν που να μπορεί ο ίδιος να κατανοήσει. Ο Gandolfini κάνει πολλά με τη γλώσσα του σώματος και η διάθεσή του είναι καλή σε σχεδόν κάθε σκηνή. Θα μπορούσε, ίσως, να συνοψιστεί ως μια κρίση μέσης ηλικίας. Βέβαια, είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Ο Tony Soprano είναι άνετος μονάχα με μια χούφτα φίλους και την ψυχίατρό του.
Το The Sopranos είναι μια κλασική εξερεύνηση της άσχημης πλευράς του αμερικανικού ονείρου, κάτι που μπορεί να καταλάβει οποιοσδήποτε, οποιασδήποτε εθνικότητας ή οποιουδήποτε επίπεδου εισοδήματος. Ο Tony μπορεί να είναι απλά ένας φανταστικός χαρακτήρας και όχι ένας πραγματικός άνθρωπος, αλλά η μαφία δεν είναι σε καμία περίπτωση το κύριο ή το μόνο αντικείμενο της σειράς. O Tony Soprano και οι μαφιόζοι συνάδελφοί του γνωρίζουν ότι είναι κυριολεκτικά μια πεθαμένη φυλή και αυτό φαίνεται από τους συλλογισμούς των χαρακτήρων για τη θνησιμότητα.
Ο Tony Soprano είναι υπερβολικά περίπλοκος και συγκεκριμένος για να είναι απλώς ένα εθνικό στερεότυπο. Εάν ο χαρακτηρισμός του δεν είχε βάθος, ιστορία και όλες αυτές τις αποχρώσεις που τον κάνουν αυτό που είναι, οι… διαδηλωτές θα είχαν κάθε δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν. Αυτό, όμως, δεν ισχύει, γιατί έχει όλα τα παραπάνω.
Το The Sopranos δεν μιλά απλά για μια ομάδα, μια υποκουλτούρα ή ακόμα και για ένα άτομο. Έχει πάντα εμμονή με την ιδέα του τι σημαίνει να είσαι άνδρας σε αυτήν την εποχή, όταν οι σαφείς κώδικες του παρελθόντος έχουν μικρή σημασία .
“Τι συνέβη με τον Gary Cooper, τον ισχυρό σιωπηλό τύπο;” Ο Tony ρωτάει την Dr. Jennifer Melfi, την ψυχολόγο του που υποδύεται η Lorraine Bracco, στην πρώτη σεζόν. “Αυτός ήταν Αμερικανός, δεν ήταν σε επαφή με τα συναισθήματά του, έκανε ακριβώς αυτό που έπρεπε να κάνει“.
Θα ήθελα να γράψω πολλά ακόμα αλλά δεν θέλω σε καμία περίπτωση να σας κάνω spoilers για το τι συμβαίνει μέσα σε αυτήν την καταπληκτική σειρά. Μέσα από αυτό το άρθρο, θέλω μόνο να σας πείσω να δείτε τη σειρά και όσοι από εσάς την έχετε ήδη δει , φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου σε όλα όσα τα παραπάνω.
