[punica-dropcap]Σ[/punica-dropcap]αν σήμερα ο γνωστός συγγραφέας εγκαταλείπει τον κόσμο και την πένα του κληροδοτώντας την Ελληνική κοινωνία με αμύθητο λογοτεχνικό και ιστορικό πλούτο.
Τα πρώτα χρόνια
Γεννημένος στο Ναύπλιο, το Φλεβάρη του 1907, ο Άγγελος Τερζάκης έζησε τα παιδικά του χρόνια περιτριγυρισμένος από αστούς και βενιζελικούς. Η ανάγκη λογοτεχνικής έκφρασης ήταν δυσανάλογη της τρυφηλότητας και της καλλιτεχνικής άπνοιας που απέπνεε η εποχή. Το γεγονός πως ανήκε στην αστική τάξη μόνο για λίγο του προσέφερε εκείνα τα ερεθίσματα που θα συνέδραμαν στην μετέπειτα πορεία του. Στα 18 του χρόνια εγκαταλείπει την ηρεμία του τόπου του για να σπουδάσει Νομικά στην Αθήνα. Μόνο τότε μπόρεσε να έρθει σε επαφή με τα έργα των Τσέχωφ, Ίψεν κ.α. Νέα ρεύματα, πρωτοποριακά και ίσως αδιάφορα έργα για τα ελληνικά πρότυπα του προκαλούν έντονα την ανάγκη πειραματισμού στον συγγραφικό τομέα.
“Η ομορφιά του έρωτα δε βρίσκεται στην αιωνιότητα, βρίσκεται στην προσωρινότητα.”
Η γενιά του 30
Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του, ασκεί ελάχιστα τη δικηγορία επιδιώκοντας την επαγγελματική ενασχόληση με τη δημοσιογραφία. Εργάζεται, αρχικά στα περιοδικά Πνοή και Λόγος όπου το ταλέντο του τον καθιστά αργότερα διευθυντή αυτών. Η εμβάθυνση στο νέο του επάγγελμα του ανοίγει δρόμους στη δοκιμιογραφία, το διήγημα και το μυθιστόρημα.Έτσι, εκδίδει τις πρώτες του συλλογές, ο Ξεχασμένος (1925) και Φθινοπωρινή συμφωνία (1929) γνωρίζοντας την καθολική αποδοχή του αναγνωστικού δυναμικού όπως και πολλές συνακόλουθες εκδόσεις. Μέσα από τα περιοδικά και στο ταραχώδες κλίμα της εποχής προσωπικότητες όπως ο Καραγάτσης, ο Μυριβήλης και ο Θεοτοκάς συνεργάστηκαν μαζί του με τον τελευταίο να αποτελεί συν-εκφραστή του Τερζάκη στην ανάπτυξη του θεωρητικού προβληματισμού αλλά και των νέων αναζητήσεων της γενιάς τους. Η ανανεωτική γενιά του 30, μία επαναστατική γενιά που ήρθε για να μείνει, σφράγισε την λογοτεχνική εξέλιξη του τόπου αποδεικνύοντας έμπρακτα τη συμβολή της μέσα από τις ρηξικέλευθες καινοτομίες στην ποίηση, πεζογραφία και ζωγραφική, κυρίως.
“Το μεγαλύτερο μειονέκτημα για τον πνευματικό άνθρωπο είναι ο φανατισμός”
Θέατρο και πόλεμος
Το 1936 παρουσιάζει το πρώτο του θεατρικό, Αυτοκράτωρ Μιχαήλ σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου γνωρίζοντας για ακόμη μία φορά τις επευφημίες των θεατών. Το 1940 το ποτήρι ξεχειλίζει και ξεσπά ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος κατά τον οποίο ο λογοτέχνης στρατεύεται. Η αποφορά του πολέμου και των συναισθημάτων φρίκης που προκάλεσε αντικατοπτρίζονται στα επόμενα έργα του με πρώτα το αριστουργηματικό μυθιστόρημα Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ (1945), καθώς και το διήγημα Απρίλης (1946). Οι μάχες που συμμετείχε του δίνουν το κίνητρο και την έμπνευση να συνεχίσει απτόητος τη συγγραφή. Στα επόμενα χρόνια αναλαμβάνει τη διοίκηση του περιοδικού Εποχές ενώ αρθρογραφεί τόσο για Το Βήμα όσο και την Καθημερινή. Συνεχίζοντας στον χώρο των τεχνών παρακολουθεί μαθήματα κινηματογράφου στην Ιταλία δημιουργώντας την πρώτη και τελευταία του ταινία (Νυχτερινή περιπέτεια) μέτριας απήχησης (33.379 εισιτήρια).
Το έργο του
Συνοψίζοντας, το έργο του δεν παρεκτρέπεται από τις εξοντωτικές περιγραφές του αστικού τοπίου της Ελληνικής Μεσοπολεμικής κοινωνίας. Το ύφος, ολωσδιόλου άσχετο από τις εποχικές συγκυρίες προσιδιάζει στο ασφυκτικό μεσογειακό κλίμα, στη οικονομική στενότητα, την ολική απαισιοδοξία και τη λαϊκή προκατάληψη. Τα τραύματα της Μικρασιατικής καταστροφής συμπληρώνουν την κατάθλιψη του καλλιτέχνη οδηγώντας τον σε έναν δημιουργικό παροξυσμό.
Μερικά από τα έργα του:
Νυχτερινή περιπέτεια: Ένας οικογενειάρχης (Βασίλης Διαμαντόπουλος) ερωτεύεται μια κοπέλα (Νταίζη Μαυράκη), σπρώχνοντας τον εαυτό του αλλά και την οικογένειά του σε ακραίες καταστάσεις.
Μενεξεδένιες πολιτείες:Η ιστορία περιγράφει τη ζωή μιας αστικής οικογένειας και του στενού περιβάλλοντός της. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Αθήνα (Πλάκα) και έχει σαν επίκεντρο την οικογένεια Μαλβή, που αποτελείται από τον άβουλο και ασήμαντο πατέρα και την όμορφη και φιλόδοξη μητέρα που τελικά εγκαταλείπει την οικογένεια, καθώς και τα παιδιά που καλούνται να προσαρμοστούν σ’ αυτά τα δεδομένα.
Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ: Στην Πριγκηπέσσα (Ιζαμπώ) (Ισαβέλλα Α΄ της Αχαΐας) των Βιλλαρδουίνων κεντρικό γεγονός αποτελεί η κατάληψη του φραγκικού κάστρου της Καλαμάτας το 1293, από Έλληνες και Σλάβους χωρικούς με ιστορικό πλαίσιο την πολυτάραχη επoχή της Φραγκοκρατίας.
Θάνατος
Το 1979 σε ηλικία 72 ετών αφήνει την τελευταία του πνοή στη Αθήνα έχοντας προλάβει να αναγνωριστεί το έργο του εν ζωή.
