Όταν η ψυχή, ο λόγος και η μουσική ενώθηκαν γεννήθηκε η ποίηση. Η ποίηση κατέχει την πρώτη θέση στις τέχνες, αν σκεφτούμε πως το κύριο συστατικό της είναι ο λόγος. Η γραφή άργησε να ανθίσει σε σχέση με την άρθρωση του λόγου που προηγήθηκε. Η Ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος, χρησιμοποιήθηκε από τον πρωτόγονο άνθρωπο για να εκφράσει συναισθήματα χαράς, λύπης, φόβου και φυσικά για να δοξάσει τους θεούς του. Η στιχομυθία με ομοιοκατάληκτο στίχο και η μελωδικότητα των λέξεων βοήθησαν στην απομνημόνευση των προσευχών, στις θρησκευτικές τελετουργίες των πιστών. Έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη μορφή ποίησης.
«Όπου και αν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής ήδη είχε πάει εκεί», επισήμανε ο μεγάλος ψυχαναλυτής του 20ου αιώνα Ζίγκμουντ Φρόυντ και ευθύς μπορούμε να κατανοήσουμε τους λόγους που τον έκαναν να εκφράσει αυτή την άποψη για τους ποιητές. Οι ποιητές με ιδιότητα και φιλοσόφων από τα αρχαία χρόνια προσπάθησαν να κατανοήσουν τον ανθρώπινο νου, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα στα οποία κατάφεραν να αγγίξουν την αλήθεια σε σχέση με τον άνθρωπο μέσα από τον ποιητικό και γραπτό τους λόγο.
Η ποίηση είναι πιο φιλοσοφική και πιο σπουδαία από την ιστορία, επειδή η ποίηση μιλάει περισσότερο για το όλον, ενώ η ιστορία για το συγκεκριμένο έγραψε ο Αριστοτέλης. Μέσα από την ποίηση μπορούμε να περιηγηθούμε και να εξετάσουμε την ιστορία μιας εποχής, μπορούμε να αντιληφθούμε την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση μιας χώρας, την ψυχολογία και τις ανάγκες ενός λαού.
Δεν είναι λίγες οι φορές που διαφορετικές μορφές τέχνης συναντήθηκαν σε μία, αυτή του θεάτρου. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλά μεγάλα έργα σύγχρονων και αρχαίων ποιητών να ζωντανεύουν σε θεατρικές σκηνές. Έργα όπως του Ελύτη, του Καββαδία, του Καρυωτάκη, του Σεφέρη και άλλων κορυφαίων Ελλήνων και ξένων δημιουργών έχουν ανατείλει σε έναν θεατρικό χώρο. Ποιήματα που μίλησαν για την αγάπη, άλλα αισιόδοξα και άλλα απαισιόδοξα σαν χείμαρρος ”έπνιξαν” με συναισθήματα και ερωτηματικά τους θεατές. Το μονόγραμμα του Ελύτη, οι ερωτικές επιστολές και η αλληλογραφία του Σεφέρη, τα ποιήματα του Καβάφη έχουν αποκτήσει ψυχή και σώμα έστω για λίγο μπροστά σε χιλιάδες μάτια. Τα βιώματα των ποιητών καθώς και η οπτική με την οποία έβλεπαν την ζωή είναι αυτή που μας μαγεύει. Με μέσο την πένα τους απελευθέρωσαν τους δαίμονες που έκρυβαν μέσα τους και διαβάζοντάς τους ελπίζουμε να απελευθερωθούμε και εμείς σήμερα. Έτσι την επομένη φορά που θα ακούσετε για παράσταση βασισμένη σε έργο κάποιου ποιητή μην διστάσετε να την δείτε. Ο ποιητής χρησιμοποιεί τις λέξεις ώστε να αγγίξει τα συναισθήματα, επιδιώκει να ξεκλειδώσει την φαντασία του αναγνώστη, να τον συγκινήσει, να τον λυτρώσει από τις αδυναμίες του.
