Στο θέατρο Αθηνών ανεβαίνει ο “Φάρος” του Κόνορ Μακφέρσον σε σκηνοθεσία Κ. Μαρκουλάκη με ένα δυνατό θίασο.
Παραμονή Χριστουγέννων, σε κάποιο προάστιο του Δουβλίνου. Σπίτι των Χάρκιν, δηλαδή ένα σκοτεινό ημιυπόγειο. Στο σπίτι συναντάμε πλην των δύο αδερφών, Ρίτσαρντ και Σάρκι, και το φίλο τους Ιβάν, ο οποίος ξέμεινε εκεί λόγω της μέθης του. Η ιστορία ακολουθεί για μια μέρα τους ήρωες. Όταν λοιπόν, το βράδυ θα μαζευτούν ξανά στο σπίτι για να παίξουν χαρτιά θα έρθουν κι άλλοι δύο. Για να συμπληρωθεί το καρέ. Ο Νίκυ μ’ έναν άγνωστο, ονόματι Λόκχαρτ. Η παρουσία του αγνώστου, όμως, θα δράσει καταλυτικά. Κι όταν θα ξημερώσει η επόμενη μέρα τίποτα δε θα είναι ίδιο. Ή μήπως όχι;
Ο Μακφέρσον σκιαγραφεί τέσσερις περιθωριακούς, αλκοολικούς, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ζουν μόνοι τους, έχοντας ο ένας τον άλλο για συντροφιά και παρηγοριά. Κι όμως κι οι ίδιοι δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους. Νιώθουν ενοχές για τα λάθη που έκαναν και κάνουν. Είναι, όμως, φύσει αδύναμοι για να αντισταθούν σε αυτά.
Μαύρη κωμωδία, δράμα, θρίλερ ή παραβολή; Τίποτα κι όλα είναι ο «Φάρος». Στο πρώτο μέρος κυριαρχεί η νατουραλιστική αφήγηση. Στο δεύτερο, όμως, μέρος η έλευση του ξένου (Αιμίλιος Χειλάκης) που όπως θ’ αποκαλυφθεί είναι ο διάβολος προσδίδει το εξωπραγματικό στοιχείο, που χρειαζόταν το έργο.
Στη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, αν και κυριαρχεί το κωμικό στοιχείο, δεν παραγνωρίζεται η δραματικότητα. Ξεκινώντας με υψηλές ερμηνευτικά ταχύτητες και γοργό ρυθμό, η παράσταση θα καταλήξει σε υπέροχες σιωπές και αργό ρυθμό, κλιμακώνοντας έτσι την τεταμένη ατμόσφαιρα μεταξύ των ηρώων.
Οι πέντε ηθοποιοί που αποτελούν το θίασο είναι απολαυστικοί. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκιαγραφεί το Ρίτσαρντ με εξαιρετική μαεστρία. Κυνικός, προστατευτικός, χλευαστικός, τρυφερός είναι ο τυφλός αδερφός του Σάρκι. Ο Σάρκι, από την άλλη, είναι η λιγότερο ομιλητική πλευρά του Ρίτσαρντ. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος αποδίδει τον ήρωα με περισσή ακρίβεια. Ποτέ δε ξεσπά, πάντα όμως καταφέρνει να κρατά το βλέμμα του θεατή πάνω του. Ο Ιβάν του Νίκου Ψαρρά, όπως κι ο Νίκυ του Προμηθέα Αλειφερόπουλου είναι οι ευχάριστες νότες της αντροπαρέας. Ειδικά ο πρώτος είναι αποκάλυψη για την κωμική φλέβα που διαθέτει. Και τέλος, ο κύριος Λόκχαρτ (Αιμίλιος Χειλάκης). Αν κι ο ρόλος του είναι εντελώς αντίθετος από των υπολοίπων, εν τούτοις ο ηθοποιός καταφέρνει να ενσωματωθεί στο κουαρτέτο. Ερμηνευτικά επιλέγει χαμηλούς τόνους κι αργούς ρυθμούς, λειτουργώντας αντιστικτικά των υπολοίπων ερμηνειών. Κι αυτή η αντίθεση τονίζει περισσότερο το στοιχείο του ξένου- περίεργου.
Σε αρμονία με τη σκηνοθεσία τα απολύτως ρεαλιστικά σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή, τα οποία δημιουργούν την ατμόσφαιρα ακαταστασίας και φτώχειας. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα κοστούμια της Μαρίας Κοντοδήμα, που αντικατοπτρίζουν τη δεινή οικονομική κατάσταση του Ιρλανδού της εργατικής τάξης.
Μια καλοδουλεμένη παράσταση, που συστήνει ένα έργο σύγχρονου ρεπερτορίου στο ελληνικό κοινό.
