Για τη φετινή θεατρική σεζόν το θέατρο Πορεία παρουσιάζει ένα λιγοστά παιγμένο διαμαντάκι του Χένρικ Ίψεν, την «Αγριόπαπια».
Δύο υπηρέτες εμφανίζονται επί σκηνής και στη γιγαντοοθόνη βλέπουμε τους συνδαιτημόνες ενός δείπνου. Το παραθέτει ο επιχειρηματίας Βέρλε για να γιορτάσει την επιστροφή του γιου του, Γκραίγκερς. Βουλευτές αλλά και οικονομικοί παράγοντες απαρτίζουν τα μέλη της συνεύρεσης αυτής. Και μαζί με αυτούς ο φτωχός φωτογράφος, φίλος του Γκραίγκερς, Γιάλμαρ Έκνταλ. Οι δύο φίλοι έχοντας να ανταμώσουν καιρό θα αρχίσουν να μιλούν για όσα συνέβησαν όλα αυτά τα 15 χρόνια. Και κάπως έτσι ο Γκραίγκερς θα μάθει την «καταλυτική» συμβολή του πατέρα του στην ευμάρεια του φίλου του. Στο παρελθόν, όμως, θυμάται πως ο πατέρας του οδήγησε στη φυλακή το γερο-Έκνταλ. Κι έπειτα ήταν κι ο δεσμός του παντρεμένου πατέρα του με την τότε οικονόμο, την Γκίνα. Ξεδιπλώνοντας το κουβάρι της αλήθειας, θα έρθει αντιμέτωπος με φρικτές αποκαλύψεις. Πιστός στην «επιταγή του ιδεώδους», θα πει όλη την αλήθεια στο φίλο του. Μόνο που δε μπορεί να προβλέψει τις επιπτώσεις.
Στην Αγριόπαπια ουσιαστικά βλέπουμε τη σύγκρουση δύο κόσμων. Από τη μία ο Γκραίγκερς που εκπροσωπεί την αλήθεια και το ιδεατό, κι από την άλλη ο Ρέλινγκ, που θεωρεί το ζωτικό ψεύδος μοναδική πηγή ευτυχίας. «Πόσους ευτυχισμένους γάμους έχετε δει;» ρωτά ο Ρέλινγκ «Κανέναν» απαντά ο Γκραίγκερς. Ακόμη κι όταν ο Γκραίγκερς παραδέχεται την αλήθεια, δε θέλει να την πιστέψει. Όπως κανένας από τους ήρωες του έργου. Σαν να έχουν όλοι αλλεργία στην αλήθεια. Άλλωστε όπως λέει ο γιατρός Ρέλινγκ «αν αφαιρέσεις το ζωτικό ψεύδος, τότε αφαιρείς και τη χαρά από έναν άνθρωπο». Ποιος άνθρωπος αντέχει την απόλυτη ειλικρίνεια; Μάλλον κανείς. Γιατί η αλήθεια σε φέρνει αντιμέτωπο με τους μεγαλύτερους φόβους σου.
Η παράσταση ευτύχησε στη διανομή. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο(Γιάννος Περλέγκας και Γιάννης Κότσιφας) σε μεγάλα ερμηνευτικά κέφια. Ο Γκραίγκερς του Περλέγκα είναι ένας ευαίσθητος, εμμονικός όμως στις ιδέες του, ήρωας που αγαπά τους φίλους του. Από την άλλη ο Γιάλμαρ (Γιάννης Κότσιφας) εκπροσωπεί το μέσο άνθρωπο. Ο Γιάννης Κότσιφας ισορροπεί με ακροβατική δεινότητα ανάμεσα στα κωμικά και τα δραματικά στοιχεία του ήρωα του. Καθηλωτική η Λένα Δροσάκη, ως Γκίνα, σύζυγος του Γιάλμαρ, καθώς απέδωσε όλη την αγωνία και το φόβο της γυναίκας αυτής. Εξαιρετική κι η Σίσσυ Τουμάση, ως έφηβη κόρη των Έκνταλ. Ήταν η προσωποποίηση της αθωότητας και της αυταπάρνησης. Σαν αγριόπαπια. Κι ο υπόλοιπος θίασος, όμως, ανταποκρίθηκε πλήρως στις απαιτήσεις των ρόλων, που ερμήνευσε.
Στα θετικά της παράστασης τα σκηνικά και τα κουστούμια, τα οποία επιμελήθηκε η Ελένη Μανωλοπούλου. Στα δύο σκηνικά που έφτιαξε φάνηκε η μελέτη που είχε κάνει πάνω στην προσαρμογή του τότε στο σήμερα. Κατάφερε να συγκεράσει στοιχεία του Βορρά και του τότε (π.χ.: videowall με δάση ελάτων/ χαλιά τοίχου) με σύγχρονα ρεύματα διακόσμησης (το γυάλινο τραπέζι με τις καρέκλες). Το μόνο, ίσως, που θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ως “αρνητικό” είναι η μεγάλη διάρκεια της παράστασης. Θα μπορούσε σε σημεία το έργο να είναι πιο μεστό με τις κατάλληλες φυσικά περικοπές.
Ένα έργο που ξεφεύγει από τις ερωτικές ιστορίες και μιλά για ένα αιώνιο ζήτημα, αυτό της αλήθειας. Πόση αλήθεια αντέχουμε; Είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την ευτυχία μας για να μάθουμε την αλήθεια; Πόσο εύκολα λες την αλήθεια στον άλλο, ακόμη και στο φίλο ή σύντροφό σου; Τελικά η ειλικρίνεια είναι καλή ή κακή; Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Δ. Τάρλοου είναι η σύγχρονη οπτική πάνω σε ένα κλασσικό έργο.
