Το κρυμμένο θαύμα
Η ποιήτρια Στέλλα Βερτινάκη σε αυτή την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Το κρυμμένο θαύμα», (εκδ. Αγγελάκη) αναζητά το ανολοκλήρωτο σε μια ρωγμή του καθρέφτη. Kυνηγά τη ζωή στο απόλυτο και απέραντο όνειρο, αυτό της δημιουργίας και της ετερότητας, του «ευ μοιράζεσθαι». Η γραφή της, βίος αγίων μα και κολασμένων, μας προσκαλεί σε μια ιερή μέθεξη, σε μια συνομιλία με τον πόνο και τη χαρά.
«Κι αφού αγγέλους προσκυνώ και βγαίνουνε διαβόλοι
χτίζω έναν Παράδεισο για να χωράνε όλοι!»
Ο οραματισμός στον έρωτα
Οι φίλοι γίνονται αμβροσία στα δύσκολα , μα ο καημός χελιδονίζει στης καρδιάς το μπαλκόνι. Πότε μετοικεί και πότε επιστρέφει. Ενώ ο έρωτας, δυνάστης της χαράς και καραβοκύρης της λύπης, ακραγγίζει τα χείλη , χτυπά σα κύμα της καρδιάς το σκαρί. Ο έρωτας γίνεται λεύτερος γλάρος μεσοπέλαγα, που αδημονεί να ξαποστάσει στη στεριά που όλο και ξεμακραίνει. Είναι αγγελική λαλιά , είναι ρόδο τ΄ ονείρου, τόσο μακριά μα και τόσο κοντά. Η ποιήτρια μεθυσμένη από τη σαγήνη του, ισορροπεί στην πραγματικότητα του ανέφικτου, μα δεν χάνει ποτέ τον οραματισμό της. Και αυτή η επιμονή στο ανέφικτο, το όνειρο θερινής νυκτός, όπως έλεγε ο Σαίξπηρ, είναι που παιανίζει τη χαρά και τη λύτρωση.
«Στα πικρά μου τα χείλη, λίγο μέλι οι φίλοι που τρυγήσαν τις σκέψεις. Κι ο καημός χελιδόνι, στης καρδιάς το μπαλκόνι πες μου τι να πιστέψεις.»
Το ξέσπασμα του πόθου
Για την ποιήτρια Στέλλα Βερτινάκη τα ποιήματα σκίζουν τα σκοτάδια σαν το φως του κεραυνού. Τα στιχουργήματα της είναι «φωτιά και στεναγμός». Το κοινό σημείο ανάμεσα στα στιχουργήματα και τα ποιήματα είναι το ξέσπασμα του πόθου, η αναλαμπή της αλήθειας μες στο σκοτάδι του ανολοκλήρωτου ονείρου. «Χαρταετοί οι ψυχές στο διάβα του άπειρου», κι «οι προσμονές, σα γυναίκες στο παζάρι των αισθήσεων περιμένουν τους μοιραίους πλειοδότες.» Πραγματικά, είναι υπέροχο όταν το ποιητικό σώμα παρασύρει τον αναγνώστη έξω από την δίνη της καθημερινότητας, και τον φτάνει στην «αέναη νιότη του ορίζοντα». Η ποιήτρια σαν αρχαίος οινοχόος μας κερνάει με το νέκταρ των αισθήσεων της, τη χαρμολύπη του έρωτα, την παντοδυναμία της αγάπης.
«Κατέβα απ΄ τ΄ άστρα, με τυφλώνεις και φοβάμαι…
Χωρίς το φως σου, στο σκοτάδι πάντα θα ‘μαι!»
Εικονοπλαστική μαγεία
Μα η δύναμη της ποιήτριας δεν κρύβεται μόνο μέσα στην εικονοπλαστική της μαγεία, ούτε στις περίσσιες μεταφορές και αλληγορίες που χρησιμοποιεί, μα σε ένα διάχυτο ρομαντισμό που με μαέστρο τη μουσική της δεινότητα, μας παρασύρει σε έναν μυστικό ερωτικό χορό στο φεγγάρι. Η αγάπη είναι πανταχού παρούσα, βασίλισσα του θέρους, που λιώνει τους πάγους της μοναξιάς. Στ’ αγριοβούνια φυλάει την καστροπολιτεία απ’ την αδελφάδα της , την βασίλισσα της λύπης, μην την δει και την ζηλέψει. Η ζωή είναι «δαχτυλίδι σε αόρατο χέρι», είναι «πολιτεία, δίχως φώτα και πλατεία», «ικεσία, σε καμένη εκκλησία».
Ο καθρέφτης της ψυχής
Ζωή για την ποιήτρια Στέλλα Βερτινάκη είναι ο καθρέφτης της ψυχής, ο θερισμός του χρόνου. Αυτή τη φιλοσοφημένη της βουτιά στο μπλε της ψυχής , μας κοινωνεί με μια ανάσα η ποιήτρια. Μέσα από τη δική της θαρραλέα ματιά , μέσα από την ανταρσία των λέξεων, γινόμαστε συμμέτοχοι και συνένοχοι του κρυμμένου θαύματος, που λάμπει ολόλαμπρο σαν βγει στο φως του ήλιου. Εν τέλει, αυτό το λίγο, είναι αυτό που δεν τελειώνει ποτέ για την ποιήτρια, το αδάμαστο, ανεξάντλητο νερό από την πηγή που στάζει λίγο λίγο στην ψυχή της και δροσίζει την ύπαρξη της με αγάπη. Με αυτό γεμίζει τα σκιερά κελάρια του χειμώνα με ήλιο, ελπίδα και απαντοχή στο αύριο.
Αυτό το λίγο είναι ήλιος και αστέρια
είναι Χειμώνες, που τους κάνεις Καλοκαίρια.
Είν’ ουρανοί κρυμμένοι μες τα δυο σου μάτια
είναι γεφύρια που μου ενώνουν τα κομμάτια!
Κόκκινη κλωστή ο πόνος σε λευκόνυφο ουρανό, κεντά την Κόλαση του άφτερου Ίκαρου. Η Στέλλα Βερτινάκη μας ανεβάζει πάνω στα λευκά φτερά της Μαγίστρας Ποίησης και με πυξίδα το όνειρο και πλεύση το μύθο, μας ταξιδεύει στα απύθμενα νερά του θεού Έρωτα. Εκεί πάνω στα άγρια κύματα, βάζει την υπογραφή της. Εύγε!
(Η έκδοση τελεί υπό την αιγίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Κρητικών Σωματείων)
