Ιούλιος, με τις εκδόσεις Λιβάνη

Το καλοκαίρι είναι ήδη στα μισά του και αν δεν βρισκόμαστε σε διακοπές, σίγουρα ετοιμαζόμαστε. Και μέσα στα βασικά που θα βάλουμε στην βαλίτσα μας, είναι φυσικά και τα βιβλία μας. Και τι καλύτερο από νέα, ολόφρεσκα βιβλία. Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις νέες κυκλοφορίες από τις εκδόσεις Λιβάνη.

• “Hippie”  |  Κοέλο Πάουλο

Σ’ αυτό το βιβλίο του, που είναι το πιο αυτοβιογραφικό απ’ όλα, ο Πάουλο Κοέλο ξαναζωντανεύει το όνειρο της γενιάς των χίπηδων,που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο ειρηνικά.

Ο Πάουλο είναι ένας νέος που σχεδιάζει να γίνει συγγραφέας. Αφήνει τα μαλλιά του μακριά και ξεκινά να ανακαλύψει τον κόσμο, την ελευθερία, αλλά και το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης. Το ταξίδι του έχει διάφορα απρόοπτα, από τη φυλάκισή του το 1968, όταν ταξίδευε στη Νότια Αμερική, από τη στρατιωτική δικτατορία της Βραζιλίας, με την κατηγορία του τρομοκράτη, μέχρι τη γνωριμία του με την Κάρλα στο Άμστερνταμ, απ’ όπου ξεκινούν μαζί για το Νεπάλ με το Magic Bus. Στην πορεία, οι δυο τους δε ζουν απλά μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης, αλλά μεταμορφώνονται ριζικά κι ενστερνίζονται καινούριες αξίες στη ζωή τους.

Advertisements

• “Η αδερφή”  |  Τζένσεν Λουίζ

Ένα ψυχολογικό θρίλερ με εκπληκτικές ανατροπές

Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να σώσει την Τσάρλι… Ή μήπως μπορούσε;

Η Γκρέις, μετά τον θάνατο της καλύτερής της φίλης, της Τσάρλι, έχει αλλάξει. Τη βασανίζουν τα λόγια της Τσάρλι στην τελευταία τους συνάντηση και, σε μια προσπάθεια να βρει απαντήσεις, ανοίγει το παλιό κουτί των αναμνήσεων που είχαν οι δυο τους. Γρήγορα συνειδητοποιεί ότι υπήρχαν πολλά πράγματα που δε γνώριζε για τη φίλη της κι έτσι αρχίζει να αναζητά τον πατέρα της Τσάρλι. Στην πορεία αναζήτησης, εμφανίζεται μια κοπέλα με το όνομα Άννα, ισχυριζόμενη ότι είναι η αδερφή της φίλης της. Σύντομα η Άννα εγκαθίσταται στο σπίτι της Γκρέις και του φίλου της, Νταν.

Κάτι όμως δεν πάει καλά. Εξαφανίζονται πράγματα, ο Νταν συμπεριφέρεται περίεργα και η Γκρέις είναι πεπεισμένη ότι κάποιος την παρακολουθεί. Είναι όλα αυτά απλά στη φαντασία της; Ή όσο η Γκρέις πλησιάζει στην ανακάλυψη της αλήθειας για την Τσάρλι και την Άννα, πλησιάζει και σε κίνδυνο;

«Άννα, είναι τρελό αυτό που συμβαίνει. Λύσε με για να μπορέσουμε να συζητήσουμε».
«Ευχαρίστως». Η Άννα βάζει το χέρι της στην τσέπη του σορτς, βγάζει ένα ασημί κλειδί και το κουνάει μπροστά μου. «Αμέσως μόλις ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Κάναμε κακή αρχή, όμως εγώ θέλω να είμαστε φίλες, Γκρέις. Μη σου πω αδερφές. Η οικογένεια είναι πολύ σημαντικό πράγμα, δε συμφωνείς;»
«Ναι. Μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή. Να γίνουμε φίλες. Απλώς λύσε με».
«Δεν μπορώ ακόμα».
«Μπορείς. Δεν έγινε τίποτα φοβερό…»
«Το θέμα είναι ότι μου έκλεψες τη ζωή».
«Μα δεν…»
«Κανονικά εγώ έπρεπε να μεγαλώσω μαζί με την Τσάρλι, όχι εσύ. Εγώ!»

• “Η Θεσσαλονίκη με μοβ καφτάνι”  |  Καρακογιουνλού Γιλμάζ

Στο βιβλίο Η Θεσσαλονίκη με Μοβ Καφτάνι παρουσιάζονται, χωρίς μελοδραματισμούς και τραγικές περιγραφές, τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα που συνδέονται με την ανταλλαγή των πληθυσμών μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Η ιστορία της Ελένης από τη Σμύρνη και της Σεριφέ από το Ρέθυμνο, που βιώνουν τις ίδιες χαρές, τις ίδιες λύπες, την ίδια νοσταλγία, τους ίδιους πόνους, εναλλάσσεται με τα πολιτικά γεγονότα της εποχής. Μέσα από την πορεία των δύο οικογενειών παρακολουθούμε το δράμα της ανταλλαγής των πληθυσμών που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και την Τουρκία.
Οι δεσμοί των ανθρώπων με τη γενέτειρά τους είναι άρρηκτοι όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμη κι αν τα συναισθήματα αλλάξουν μέσα σε λίγες μέρες κάτω από αντίξοες συνθήκες και οι φίλοι καταλήξουν εχθροί.

– Οι δεσμοί των ανθρώπων με τη γενέτειρά τους είναι άρρηκτοι όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμη κι αν τα συναισθήματα αλλάξουν μέσα σε λίγες μέρες κάτω από αντίξοες συνθήκες και οι φίλοι καταλήξουν εχθροί.

– Υπάρχει ένας ορίζοντας στο βλέμμα κάθε ανθρώπου. Δεν έχει σημασία αν είναι ρηχός ή απέραντος. Γιατί σε όποιο σημείο του ορίζοντα και αν πάει κανείς, αυτό ονομάζεται μετανάστευση… Όταν έρθει η ώρα της θλίψης, τα κλήματα θρηνούν όλα μαζί. Στη φλούδα των σταφυλιών υπάρχει ένα παραμύθι που το αφηγείται στη θάλασσα.

• “Κωδικός Γκάντερ Ο άνδρας που σημάδεψε την πορεία του πολέμου”  |  Τομαή Φωτεινή

O Αλέξανδρος Γεωργιάδης, γεννημένος στον Όθο της Καρπάθου, βρέθηκε μετανάστης στην Αμερική. Ηλεκτρολόγος μηχανολόγος, απόφοιτος του Κάρνεγκι, κατατάχτηκε στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες στη διάρκεια του Β/ Παγκοσμίου Πολέμου, την OSS (Office of Strategic Services). Με έδρα την Αδριανούπολη οργάνωσε πράξεις δολιοφθοράς των Συμμάχων, με αποτέλεσμα να αποκοπούν οι γέφυρες τροφοδοσίας του Άξονα από την Τουρκία.

Αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του λοχαγού. Τιμήθηκε με τον Χάλκινο Αστέρα Ανδρείας του αμερικανικού στρατού και έλαβε τη διάκριση της Λεγεώνας της Τιμής για την αποκάλυψη του δικτύου διπλών πρακτόρων «Ντόκγουντ».

Η άρνησή του να δουλέψει για τη CIA μετά το τέλος του πολέμου και η συνεργασία του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ τον έφεραν στο μάτι του κυκλώνα, όταν στην Αμερική μεσουρανούσε το άστρο του Μακάρθυ, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλές ψυχολογικές και άλλες διώξεις.

Μέλος της ΑΧΕΠΑ από την ίδρυσή της, παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του, το 1976, φλογερός Δωδεκανήσιος και λάτρης της πατρίδας του, της Καρπάθου.

Η Κωνσταντινούπολη τότε ήταν η κατεξοχήν πόλη-θερμοκήπιο πρακτόρων κάθε προέλευσης εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης και του ρόλου της Τουρκίας, που φαινομενικά παρέμενε μεν ουδέτερη, αλλά στήριζε τον Άξονα. Μέσα σε αυτό το καζάνι που έβραζε και οι πάντες –υπολογίζεται πως πάνω από διακόσιοι πράκτορες ζούσαν στην πόλη εκείνη την περίοδο– έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να κρύβουν τον ρόλο τους, έχοντας ως προκάλυμμα άλλοι την ιδιότητα του δημοσιογράφου, άλλοι του καθηγητή και άλλοι του επιχειρηματία στις δεκάδες νέες επιχειρήσεις που είχαν ανοίξει ξαφνικά στην πόλη, ο Μακ Φάρλαντ, γνωστός περισσότερο με το παρατσούκλι «Πάκι», κυκλοφορούσε ντυμένος κατάσκοπος λες και ήταν κάθε μέρα Απόκριες! Όταν έμπαινε στο σαλόνι του ξενοδοχείου Παρκ, ο πιανίστας σταματούσε να παίζει και ξεκινούσε να χτυπάει στα πλήκτρα το αγαπημένο τραγουδάκι της εποχής «Μπου μπου μπέιμπι, είμαι ένας κατάσκοπος!».

• “Δυο στιγμές ζωής”  |  Αλεξάνδρου Γιάννης & Μαρίνα

Δυο στιγμές της ζωής το χθες και το σήμερα. Χθες, το ταξίδι στην αυτοκρατορική Κίνα, η άφιξη με το Οριάν Εξπρές στην Κωνσταντινούπολη κι αργότερα μια καινούρια αρχή στη Θεσσαλονίκη και στο προπολεμικό Λονδίνο. Στα μονοπάτια της ζωής, η Ξανθή διασταυρώνεται με τον Μάρκο, την ανεκπλήρωτη αγάπη από τη χαμένη πατρίδα. Μετά έρχεται ο Πάτρικ, ο πληθωρικός Άγγλος ρεπόρτερ, που μαζί διασχίζουν τη Μάγχη, ενώ στην Ευρώπη πέφτει η σκιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η απελευθέρωση τη φέρνει πίσω στην Ελλάδα για να χτίσει με πάθος και πείσμα από την αρχή τη ζωή της.

Σήμερα, η Σόνια, απόγονος του Μάρκου, εμπλέκεται ερωτικά με δύο άντρες, τον Λεωνίδα και τον Μάνο. Δυο φόνοι που θα διαδραματιστούν μπροστά στα μάτια της είναι το μοιραίο σταυροδρόμι που θα την παγιδέψει στον ιστό της αράχνης των μεγάλων συμφερόντων και του ξεπλύματος χρημάτων.

Ο αστυνομικός Στέφανος Λύτρας θα αναλάβει να ξεσκεπάσει τους φόνους, τη διαπλοκή και τα αφανέρωτα μυστικά, ώστε τα σκοτάδια να διαλυθούν και να έρθει η κάθαρση και η δικαιοσύνη.

Ο μεγάλος πολυέλαιος της αίθουσας έπεσε στο δάπεδο κάνοντας τρομακτικό θόρυβο. Γυαλιά εκτινάχθηκαν παντού, τραυματίζοντας πολύ κόσμο. Κανείς δεν μπόρεσε να δει τον δολοφόνο, μέσα στον χαμό που ακολούθησε τους πυροβολισμούς.

Ένα φαναράκι φώτιζε τον χώρο, που ήταν απέριττος, με μόνο ένα μεγάλο παχύ χαλί πάνω στο δάπεδο. Της είχαν πει ότι οι Κινέζοι Μαντσού είχαν ευγενικούς τρόπους και να μη φοβάται. Καθώς προχωρούσε πίσω από τη θεραπαινίδα, για να πάει στον αφέντη της, εκείνη έτρεμε…

Τους συνεπήραν τα φιλιά και τα αγγίγματα. Κρυφές επιθυμίες που και οι δυο από παλιά είχαν θάψει μέσα τους. Ένας άντρας και μια γυναίκα ήταν, σε στιγμές δυνατού έρωτα. Επιθυμούσαν χρόνια ο ένας τον άλλο, από την πρώτη κιόλας ματιά, εκεί στο πατρικό της, στο Πέραν.

Στάθηκε ψηλά στη γέφυρα του Λονδίνου, κοιτώντας το ποτάμι κάτω και την πόλη γύρω. Το βλέμμα της χάθηκε στον σκούρο ορίζοντα. «Δε θα αφήσω τη ζωή να με δαμάσει, θα τη νικήσω».

Ποιοι είχαν συμφέρον να κλείσουν τα στόματα και γιατί;
–Τι με ρωτάτε, αστυνόμε, του είπε νευριασμένη. Τι είδα; Ή τι αντιλήφθηκα;
Ναι, είμαι πάρα πολύ φοβισμένη! Έναν θόρυβο άκουσα, σαν έκρηξη, και βυθιστήκαμε στο σκοτάδι…

• “Σελήνη”  |  Πετροπούλου Μαρίνα

Η Σελήνη γεννήθηκε μια νύχτα με πανσέληνο και σημαδεύτηκε με το όνομά της.
Τα παιδικά της χρόνια ήταν δύσκολα, γιατί χτίστηκαν με μίσος, αδικία και δίψα για δικαίωση. Μια δικαίωση που πάλεψε και διεκδίκησε ως την ώρα που άρχισε να βλέπει με άλλα μάτια τη ζωή και τους ανθρώπους.

Ο έρωτας, η κατανόηση και η συγχώρεση περίμεναν καιρό μέχρι να την οδηγήσουν στην αξία ενός καλά κρυμμένου μυστικού μια άλλη νύχτα με φεγγάρι πολλά χρόνια αργότερα.

Μια αόρατη κλωστή αγάπης έδεσε τελικά τον ουρανό με τη γη και τον έρωτα στην καρδιά της Σελήνης.

Κοίταξε ψηλά και πρώτη φορά στη ζωή της ευχαρίστησε τον Θεό, τον όποιο Θεό, τον απέραντο κυρίαρχο, το παν, το άπαν, γιατί δεν μπορεί να γίνονταν χωρίς θεϊκό σχέδιο όλα αυτά.
Και αυτή, ένα τίποτα, ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν, γευόταν το απόλυτο, με αιτία μια κακή, αναίσχυντη πράξη.
Το προηγούμενο βράδυ είχε πανσέληνο…
Τη μισούσε την πανσέληνο η Δήμητρα και δεν την ήθελε ούτε θα την κοίταζε ποτέ.
Τη χειρότερη νύχτα της ζωής της, με την ανασφάλεια, τους αφόρητους πόνους και το φεγγάρι να την καρφώνει απ’ τον ακάλυπτο.
Τι εφιάλτης, Θεέ μου… Και εκείνο το ταλαιπωρημένο παιδί, που είχε στην ουσία καταραστεί με το όνομα της Σελήνης, τι του είχε συμβεί;