Σαν παλιό παραμύθι, ο λόγος της Σμαραγδής Μητρoπούλου μας παρασύρει σε μια ονειρική κατάσταση, όπου πανέμορφες Ινδές χορεύουν με τα πολύχρωμα βραχιόλια τους, λευκοντυμένες ξανθομαλλούσες κοπέλες ξεπροβάλλουν μπροστά από καπεταναίους, την ώρα που το φεγγάρι μεγαλώνει, αφήνοντας πίσω τους κόκκινα μαντήλια, και υπέροχες οπτασίες της ακροθαλασσιάς μαγνητίζουν τα αντρικά βλέμματα.
«Χιλιάδες ναυτικά μίλια μακριά , κάπου στον Ινδικό Ωκεανό , η βασίλισσα του θαλάσσιου βυθού σου άνοιξε την αγκαλιά της.
Κι εσύ …εσύ προτίμησες να μοιραστείς μαζί της το τραγούδι του έρωτα για πάντα.
Οι θαλασσινές αγκαλιές αρμύρα μυρίζουν
κι έχουν μια γεύση σαν μέλι γλυκιά,
Το ραδιόφωνο παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι.
Έξω ο αέρας εξακολουθεί να βουίζει.»
Το κόκκινο και το μπλε πρωταγωνιστούν χρωματίζουν με πάθος της νύχτες των διηγημάτων της και φωτίζουν με το αιγαιοπελαγίτικο φως τους μοναχικούς περιπάτους στη φύση. Αναπόληση, νοσταλγία, ρομαντισμός και λυρισμός μας παραπέμπουν σε σολωμικές και καλβικές αναφορές.
Τα ποιήματα της Σμαραγδής Μητροπούλου είναι έμπλεα συναισθημάτων. Τα χαρακτηρίζει μελαγχολική διάθεση και μια τάση εξόδου από την ασφυκτική πραγματικότητα μέσω της ονειροπόλησης και των φαντασιώσεων.
«Έριξε η μοίρα την αυλαία
κι έμεινε η παράσταση μισή.
Μεσάνυχτα…
ώρα σημαδιακή.
Γρήγορα έφυγες.
σαν μουσική νυχτερινή τα βήματα σου
προτού σε πάρει το φως.
Αντίο πήγα να σου πω
όμως τα λόγια πέτρωσαν στα χείλη.
Καλή αντάμωση σε μια ουράνια Ιθάκη
σαν γυρίσει του χρόνου ο κύκλος…
η ψυχή σου.»
Η συλλογή χωρίζεται σε ποιήματα και διηγήματα εναλλάξ δημιουργώντας ένα όμορφο πλέξιμο μεταξύ τους με μια δομή κλιμακωτή από τον έρωτα στο θάνατο και το όνειρο. Οι αναμνήσεις έχουν την πρωτοκαθεδρία ενώ στο τέλος αφήνει ένα ορθάνοιχτο παράθυρο στο φως να σβήσει την ομίχλη της νύχτας, ισορροπώντας εξαίσια ανάμεσα στο πρώτο και τελευταίο πόνημα της συλλογής (Στης νύχτας την ομίχλη-Εγένετο φως). Με όμορφες μεταφορές και συμβολισμούς αναδεικνύει την ομορφιά της ψυχής, όταν απεκδύεται της νύχτας τη φορεσιά και ντύνεται τη θάλασσα. Τη θάλασσα που αποτελεί ορμητήριο και πηγή έμπνευσης για τη συγγραφέα σε όλο σχεδόν το εύρος της συλλογής, κάτι που αποφαίνεται και από την θεματολογία των συγγραμμάτων.
«Εγένετο φως.
Έβγαλα της νύχτας τη φορεσιά απ΄ τους ώμους
Και ντύθηκα τη θάλασσα.
Εγένετο φως.
Τα ξερόκλαδα πέταξαν ανθούς.»
Η φύση με την υποβλητική της ομορφιά αλλά και η αίσθηση του απατηλού κόσμου, του μη αισθητού, του ιδεατού μας παραπέμπεί στο συμβολισμό και σε επιρροές αναγεννησιακές δημιουργώντας δυνατές αντιθέσεις στην εικονοποιεία δημιουργώντας μας την ανάγκη της ενσωμάτωσης στο δικό της φαντασιακό λογοτεχνικό γίγνεσθαι.
«Καθόταν στα βράχια. Η ματιά της είχε γίνει ένα με τη θάλασσα. Που και που ένα δάκρυ κύλαγε κι έπεφτε στο έδαφος. Ο ήλιος έγερνε στη δύση του. Κούνησε ελαφρά τα χείλη της, τραγουδώντας σιγανά έναν μουσικό σκοπό μιας άλλης , παλιάς εποχής.»
Η Σμαραγδή Μητροπούλου με αυτό της το νέο πόνημα επιχειρεί και κατορθώνει να μας μεταφέρει σε έναν αέναο χορό της βροχής όπου ο λυρισμός και ο ρεαλισμός πλέκονται αριστοτεχνικά . Κατορθώνει να αφουγκραστούμε τον χορό της δικής της Barsaat και να λικνιστούμε μυσταγωγικά σε μιαν άλλη εποχή όπου ο ρομαντισμός και ο φυσιοκεντρισμός έχουν την τιμητική τους.
