Λίγα λόγια για τον Ρεμπώ
Ο Αρθούρος Ρεμπώ ήταν Γάλλος συμβολιστής ποιητής. Το έργο του δεν εκτιμήθηκε στην εποχή του, αλλά βαθύτατα επηρέασε αργότερα τους Σουρεαλιστές, τη δεκαετία του ‘20. Εξαιτίας της φήμης του για την αντικοινωνική του συμπεριφορά έγινε σύμβολο στην επαναστατική νεολαία. Γεννήθηκε στο Σαρλβίλ των Αρδεννών το 1854. Στην ηλικία των 21 σταμάτησε να γράφει ποίηση και έζησε την υπόλοιπη ζωή του στην Αφρική ως έμπορος και εξερευνητής. Πέθανε σε ηλικία 37 ετών στη Μασσαλία από καρκίνο.
Χαρακτηριστικά της ποίησης του Ρεμπώ
Πολλές από τις λογοτεχνικές τάσεις του 19ου αιώνα, όπως του σουρεαλισμού, βρίσκουν την καταγωγή τους στο Ρεμπώ. Ο Ρεμπώ είναι ο πρώτος που εφαρμόζει το «αυτόματο γράψιμο», μια μέθοδο σύνθεσης όπου ο έλεγχος της λογικής καταργείται. Δικαίως τον χαιρέτισε ο Ουγκώ ως «Σαίξπηρ στην παιδική του ηλικία». Ο μέγας Paul Valery δηλώνει «είμαστε όλοι θρεμμένοι με το Ρεμπώ». Ο Ρέμπω, ως νέος χωρίς πατρίδα και οικογένεια, περιφρονώντας την παλιά γνώση της ποίησης, ύψωσε την σημαία της επανάστασης μέσω της γραφής του. Πνεύμα ανήσυχο, πνευματικός επαναστάτης, ανταποκρίνεται σε όλες τις εποχές, πανεθνικός και εσωτερικός συγχρόνως, με μια υψιπετή μεγαλοφυΐα, απόμακρος μα ουμανιστής, μας εκπλήσσει με το λυρισμό και την ιοβόλο ειρωνεία του.
Βασική του θεωρία, απαρχή και τέλος της ζωής του, είναι να παραμείνει οραματιστής. Μετά από τη διαρκή αναζήτηση του εαυτού του άνοιξε νέους ορίζοντες στην ποίηση και προκάλεσε επάνω στην ποιητική γλώσσα. Για να κατανοήσει κάποιος το Ρεμπώ, πρέπει πρωτίστως να μάθει να διαβάζει τη γλώσσα της ψυχής. Στηλιτεύοντας την κοινωνική αλλοτρίωση της εποχής του καταργεί κάθε λογοτεχνικό στερεότυπο, καθώς τάσσεται στο πλευρό όλων των καταπιεσμένων. Μέσα από την τάση του να γνωρίσει το άγνωστο μετατρέπεται στο μεγάλο άρρωστο, το μεγάλο εγκληματία, το μεγάλο καταραμένο, τον υπέρτατο Σοφό!
Τελικά κατόρθωσε να πάρει εκδίκηση κατακτώντας την αιώνια νίκη. Κατόρθωσε να γίνει απόλυτα μοντέρνος. Αστραπιαία, ο Ρεμπώ επαναστάτησε εναντίον του θανάτου κατορθώνοντας να αγγίξει την αιωνιότητα μέσα απ’ το πρόωρο αντίο του. Σμιλεύοντας με τρυφερότητα και λυρισμό τον φθοροποιό χρόνο, δικαίωσε όλους τους ικέτες, τους φίλους του θανάτου, τους καθυστερημένους όλων των ειδών. Τάχθηκε στο πλευρό όλων των καταφρονημένων, οι οποίοι ενσαρκώνονται στο πρόσωπο του Γαλάτη, του βαρυποινίτη, του έγχρωμου …για να μας κάνει να οδηγηθούμε στο καίριο ερώτημα:
«Μάγος ή άγγελος;»
Κι ο ίδιος με τους στίχους του: «Όποιος θέλει να αυτοκαταστραφεί είναι σίγουρα καταδικασμένος, έτσι δεν είναι; Με φαντάζομαι στην Κόλαση, επομένως είμαι. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της κατήχησης.»
