Ποίηση που οδηγεί στην κάθαρση
Μπορεί η ποίηση όταν γίνεται σκοτεινή να οδηγήσει στην κάθαρση; Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν είδα το σκοτεινό υπέροχο εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής Νυχτερινή Ελεγεία του Δημήτρη Μπονόβα. Η απάντηση είναι ναι, γιατί μπορεί να σε οδηγήσει στις φωτεινές βλέψεις του παρελθόντος, στις κρυφές ματιές πίσω από τις γρίλιες μιας αραχνιασμένης ιστορίας, που, αν και σε στοίχειωσε, σου δίδαξε να μην υποκύπτεις και να αναζητάς την πιο φωτεινή αχτίδα που μπορεί να λούσει όλο σου το είναι με ελπίδα.
«Τώρα που η εικόνα σου ζει σε αναμνήσεις//και η ελπίδα χάνεται σαν έρθει το πρωί//θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο μου ΄χεις λείψει, //τις ώρες που θα ήθελα να ήσουνα εκεί.»
H ποίηση για τον ποιητή Δημήτρη Μπονόβα είναι ατραπός διαφυγής τις σκοτεινές ώρες του Εφιάλτη.
«Οι λέξεις ξεψυχούν σε κρύα μυστικά» μόνο η «μελωδία των χρωμάτων» φτιάχνει νέο ουρανό, μόνο η αγάπη χτίζει «του ουρανού τα παλάτια».
Ο πόνος της σκοτωμένης αγάπης, είναι κρυμμένο μυστικό που ακραγγίζει τον όλεθρο, έναν όλεθρο που μεταμορφώνεται σε στίχο για να γιατρέψει τις ανοιχτές πληγές.
Οι θύμισες ξαναγυρίζουν, σαν μπαλόνι που δε λέει να πετάξει μακριά, όπως υπέροχα περιγράφει.
«Σ’ ένα μπαλόνι έγραψα μοναξιά και το στειλα ψηλά, μακριά μου να πετάξει//μα κεινο γύρισε ξανά και μου ’πε γειτονιά//δε θέλει πια ν’ αλλάξει.»
Ποιητικά στοιχεία στη Νυχτερινή Ελεγεία
Η μουσικότητα, τροφός έμπνευσης του ποιητή, περιστοιχίζει όλη την ποιητική του φλέβα, μαλακώνει τον πόνο της σκοτεινής πολιτείας. Το έμμετρο στοιχείο, σχεδόν απανταχού παρών στη γραφή του φωτίζει σαν το δέντρο της αγάπης τη Νυχτερινή Ελεγεία του, λάμποντας στο σκοτάδι.
«Νιώσε με//Δεν ζητάω πολλά, μόνο κοίτα με. Αν το θες τα βράδια ζήτα με. Χάρισε μου ένα χάδι.»
Στο Κομμένο Κρίνο ενδεικτικό της ψυχογραφίας στην ποιητική υφολογία του συγγραφέα μετενσαρκώνεται η ζωή και η αγάπη σε λουλούδι που ξαναζεί μέσα από τις αναμνήσεις.
Ξαναγεννιέται αέναα η αγάπη μέσα από τη θαλπωρή της μνήμης. Γράφει ο Δημήτρης Μπονόβας:
«Και είναι αστείο.// Πως μια ανάμνηση ζωγραφίζει.//Πώς μια χαμένη ευκαιρία ξαναζεί.//Πως το τέλος γυρίζει στην αρχή. Και όλα ξαναγεννιούνται. Νύχτωσε πάλι. Σε βρήκα…»
Όλες οι σκέψεις αναπαύονται στο λιμάνι της αγαπημένης, όπως βλέπουμε στο Nocturne, υπενθυμίζοντάς μας ότι το μόνο παραμυθητικό στοιχείο στην απογοήτευση από τα κακώς κείμενα της ζωής είναι η μοναδικότητα της αληθινής αγάπης.
Ο ποιητής Δημήτρης Μπονόβας με λυρισμό, τρυφερότητα και παιχνίδισμα στη μουσική τοποθέτηση των λέξεων, κατορθώνει να μας μεταγγίσει τη γύρη από το νυχτολούλουδο της ποίησής του. Μας μεταφέρει άλλοτε στο απέλπιδο της μοναξιάς, μα και στην ομορφιά του έρωτα, όταν υπάρχει ανταπόκριση, όταν αυτός είναι ολοκληρωμένος.
Γράφει:
«Στο άδειο μπουκάλι η μορφή//μια πεθαμένη ελπίδα. //Στην άδεια μέρα μου εσύ,
στο μέλλον μου πυξίδα.»
Αυτό το εσωτερικό φως, το αιώνιο παιδί, καλά κρυμμένο στην πυξίδα της γραφής του, καθοδηγεί την ποιητική του ψυχή και σαν άστρο φωτεινό τυφλώνει τις σκιές και τα τέρατα, απομακρύνει την ψυχή από το Γολγοθά του σκότους.
«Η Αλεξάνδρεια κοντά μια στάλα, μα η μορφή σου μακρυά.» Το ανεκπλήρωτο, «μια τρύπια προσευχή», όπως υπέροχα γράφει, πάντα προσδοκά, αέναα, να βρει στο τέλος την αρχή.
«Κι εγώ ξανά αιμορραγώ//και στο μηδέν αναζητώ//να βρω στο τέλος την αρχή// για να γιατρέψω την πληγή.»
Συμπερασματικά, η Νυχτερινή Ελεγεία είναι ένα διυλιστήριο σκότους που μέσω της ποιητικής επεξεργασίας των λέξεων ανατέλλει της αγάπης ο ήλιος.
