Το Ήμισυς είναι ένα μυθιστόρημα που σε κάθε σελίδα, σε κάθε λέξη κυριαρχούν έντονα συναισθήματα: νιώθεις τον πόνο, τον θυμό, την οργή, την απελπισία, την κατάρρευση του Σεραφίν, θες να μπεις μες την ιστορία και να μοιραστείς το βαρύ φορτίο του, να τον βοηθήσεις να βρει την λύτρωσή του. Αλλά δε μπορείς. Και πραγματικά, η γλώσσα της Γεωργίας Καλαμαρά απλή, λυρική και έντονη σε παρασύρει στην ροή της ιστορίας της και σε κάνει συμμέτοχο.
Ήμισυς μια φανταστική ιστορία που τα λόγια είναι περιττά και δε φτάνουν να τα περιγράψουν όλα! Μία ιστορία που σε μαγεύει από τις πρώτες σελίδες. Μου αρέσει να διαβάζω νέους συγγραφείς και η Γεωργία Καλαμαρά έχει πάει τη λογοτεχνία της φαντασίας ένα βήμα μπροστά στα σίγουρα. Μέσα στην σκοτεινή πλευρά της ζωής, υπάρχει και το φως που αν και είναι στο τέλος της διαδρομής, θα έρθει αρκεί να το αναζητήσουμε.
Ανάμεικτα συναισθήματα σου προκαλεί η ανάγνωση του βιβλίου και το μόνο σίγουρο είναι πως καταλαβαίνω απόλυτα τον ήρωα. Και καταλαβαίνω όλο και πιο πολύ πόσο σημαντική είναι μια αγκαλιά, ένα φιλικό χάδι, μια κοινωνική συναναστροφή.
Μία ιστορία μόλις 183 σελίδων με πολλά συναισθήματα, έντονα και δυνατά, που αξίζει να διαβαστεί. Το βιβλίο έχει ένα καταπληκτικό εξώφυλλο του και ένα μυστηριώδη τίτλο του μου τράβηξε την προσοχή, από τη πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε. Συγχαρητήρια, λοιπόν, στις εκδόσεις Υδροπλάνο,για τα προσεγμένα βιβλία που φτάνουν στα χέρια των αναγνωστών.
Ο Σεραφίν Λόμπο, ο ήρωας είναι ιδιωτικός ερευνητής, ζει στην Μαδρίτη και κουβαλάει ένα θανάσιμο μυστικό: είναι αναγκασμένος να ζει καθημερινά τον θάνατό του και την Ανάσταση του. Προσπαθεί να επιβιώσει και να είναι ευτυχισμένος πίσω από το προφίλ του μικροβιοφοβικού, αφού μια αίσθηση- εκείνη της αφής- δεν του επιτρέπεται προκειμένου να μην θέσει σε κίνδυνο τους γύρω του. Δεν είναι ότι δεν διαθέτει καθόλου αυτή την αίσθηση, είναι ότι απαγορεύει ο ίδιος στον εαυτό του να αγγίζει.
Η φύση του είναι τέτοια που επιφέρει συνέπειες στους θνητούς μόλις τους ακουμπήσει. Κι επειδή τους αγαπά, τους προστατεύει. Για λίγο νομίζει πως έχει βρει τις ισορροπίες του και νιώθει ευτυχισμένος. Και τα έχει καταφέρει μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει την Μπελέν… και μαζί της, τον έρωτα.
Τότε όλα αλλάζουν, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, είναι δυστυχισμένος, υπάρχει έρωτας χωρίς άγγιγμα; Υπάρχει αγάπη χωρίς να τον αγγίζεις αυτόν που αγαπάς; Το τέλος του βιβλίου είναι ανατρεπτικό και αναπάντεχο. Δεν το περίμενα.
Επίσης, μου άρεσε πολύ ότι στο τέλος κάθε κεφαλαίου του βιβλίου Ήμισυς, υπήρχαν στίχοι Ισπανών ποιητών, άμεσα συνδεδεμένοι με την ιστορία. Οι στίχοι αυτοί ενδυναμώνουν το κείμενο και το αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο. Γενικά, επικρατεί η ισπανική κουλτούρα, ενώ, αντί για πρόλογο και επίλογο υπάρχουν αντίστοιχα δύο ποιήματα, τα οποία έγραψε η αγαπημένη Καλλιόπη Βελόνια, ποιήτρια και συγγραφέας. Αξίζει να σημειωθεί πως αντί για κεφάλαια χρησιμοποιεί συναισθήματα. Ήταν μια ιδέα που πιστεύω ότι βρήκε άριστη εφαρμογή σε αυτό το βιβλίο, καθώς τα συναισθήματα έχουν κυρίαρχο ρόλο.
«Τρία. Ο πόνος διαπερνάει τη σπονδυλική μου στήλη. Δύο. Αισθάνομαι λες και θα ξεκολλήσουν όλα μου τα σωθικά, θα πολτοποιηθούν και θα βρουν διέξοδο από το στόμα και τα ρουθούνια μου. Ένα. Η καρδιά μου εκρήγνυται στον ύστατο παλμό, το κορμί μου σπαρταράει και βουλιάζει κενό στο στρώμα. Είμαι πλέον μια μαύρη άυλη μάζα που τρυπάει την επιδερμίδα της σάρκας μου και ξαμολιέται στον περιβάλλοντα χώρο από το μέρος της καρδιάς. Αυτή είναι η γνώριμη διαδικασία του θανάτου μου». Ο Σεραφίν Λόμπο, ιδιωτικός ερευνητής στη Μαδρίτη, έχει ένα θανάσιμο μυστικό: βιώνει καθημερινά τη νεκρανάσταση. Κι αυτό γιατί είναι ήμισυς: μισός θνητός και μισός δαίμονας. Έχοντας χτίσει το προφίλ του μικροβιοφοβικού, καταφέρνει να επιβιώσει στη γη και νιώθει ευτυχισμένος. Ώσπου γνωρίζει την Μπελέν. Τότε ο κόσμος του καταρρέει. Η ευτυχία μετατρέπεται στην απόλυτη δυστυχία και η κατάρα που τον ακολουθεί εκ γενετής θεριεύει. Πόσο εφικτή είναι η διαβίωση σε έναν κόσμο όπου η αφή έχει πρωτεύοντα ρόλο; Ευχή ή κατάρα ο έρωτας; Αξίζει τελικά κάποιος να ζει σαν ήμισυς; (Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Βιογραφικό
Η Γεωργία Καλαμαρά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ηλεία. Είναι έγγαμη και μητέρα τριών παιδιών. Κατοικεί στην Αθήνα από το 2000. Έχει σπουδάσει Ηλεκτρονικός Μηχανικός και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στις Ψηφιακές Επικοινωνίες και τα Δίκτυα. Εργάζεται σε ειδησεογραφικό πρακτορείο ως editor-proofreader, ωστόσο, ασχολείται και με τη διόρθωση κι επιμέλεια κειμένων. Έχει αποσπάσει βραβεία έπειτα από συμμετοχή σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και πολλά διηγήματά της κυκλοφορούν σε ανθολογίες (13 συνολικά) από ποικίλες εκδόσεις, ενώ κάποια άλλα έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες (δημοκρατία, Η ΓΝΩΜΗ) καθώς και σε περιοδικά (ΚΕΦΑΛΟΣ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής για μυθιστόρημα και διήγημα, σεμινάρια για τη λογοτεχνία του φανταστικού, καθώς επίσης και σεμινάριο διόρθωσης κι επιμέλειας κειμένων. Από τις εκδόσεις Λυκόφως κυκλοφορεί η ανθολογία «Βρόχος» όπου φιλοξενείται η συγγραφική της συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο. Από τις εκδόσεις Γράφημα κυκλοφορεί το μυθιστόρημά της επικής φαντασίας «Φεγγαροφύλακες», το οποίο ενέπνευσε τους Silent Vortex και συνέθεσαν μέταλ κομμάτι με τίτλο «Moonkeepers».
Κλείνοντας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:
«Δεν ήμουν πια ευχαριστημένος με την προγραμματισμένη ζωή μου, την τόσο στενή κι ελεγχόμενη. Δεν άντεχα πλέον τα όρια που απαγορευόταν να ξεπεράσω με τις πράξεις και να αρκούμαι στα ψίχουλα που μου πρόσφεραν οι σκέψεις. Ποιος άνθρωπος αντέχει να ζει μονάχα από τις 8.30 έως τις 18.20 –στην καλύτερη κιόλας!– έχοντας αναγκαστεί να ταμπουρωθεί στο σπίτι του από τις 17.30 το πολύ; Τι να πρωτοκάνει σ’ αυτές τις λίγες ώρες; Να εργαστεί, να φάει, να ασχοληθεί με κάποιο χόμπι, να βολτάρει, τι; Δεν ονομάζεται ζωή αυτό, φυλακή είναι».
