Μαρίνα Πετροπούλου: Τα δικά μου αγαπημένα

Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε γενικά στην βιβλιογραφία της Μαρίνας Πετροπούλου. Σ’ αυτό θα σας παρουσιάσω τα δικά μου αγαπημένα. Βιβλία απλά, καθημερινά με ευφάνταστα εξώφυλλα που μπορούν ν΄αποτελέσουν ιδανικές προτάσεις…

• Σαν γλυκό του κουταλιού. 

“Η Αλίκη, η Κάτια και η Φανή. Μαζί, στην ίδια γειτονιά, μαζί στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, μέρα νύχτα μαζί. Όταν παντρεύτηκαν, χάθηκαν, λες και η καινούρια ζωή τις ρούφηξε και τους πήρε τα μυαλά, σε άλλους τόπους, σε άλλες πόλεις, και πέταξαν και ξεχάστηκαν.
Η απόσταση αποκοίμισε τα αισθήματα και σιγά σιγά η φιλία καταχωνιάστηκε σαν βαλσαμωμένο πουλί στα μπαούλα της νεότητας που δε γυρίζει πίσω. Έμεινε εκεί σαν ρούχο περασμένης μόδας, που όμως είναι όμορφο, καινούριο και δε χαρίζεται ούτε πετιέται. Χθες το βράδυ, σε μια στιγμή που έπεσε σαν θεϊκή σταγόνα, σαν ουράνιο “πρέπει” αντάμωσης, το παιδικό άλμπουμ άνοιξε και το πατικωμένο λουλούδι δεν είχε ξεραθεί. Μύριζε υπέροχα όπως τότε, όπως πάντα μυρίζουν η φιλία και η αγάπη που είναι αληθινές”.
Η Κάτια, η Αλίκη και η Φανή συνδέονται με βαθιά φιλία από τα παιδικά τους χρόνια. Ενώ κάποτε ήταν αχώριστες, στην πορεία της ζωής τους απομακρύνθηκαν. Παντρεύτηκαν και οι τρεις, αλλά, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία απέτυχαν στους γάμους τους. Συναντιούνται μετά από χρόνια κι αποφασίζουν να κάνουν ένα καινούριο ξεκίνημα, έχοντας συνοδοιπόρο και συμπαραστάτη η μια την άλλη.
Αρνούνται την κοινωνική καταξίωση και την οικονομική τους άνεση και ενώνουν τις τύχες τους σε μια προσπάθεια να ξανακερδίσουν τη χαμένη αθωότητα και τη νεανική ζωντάνια τους, αλλά και να βρουν την ισορροπία, την αυτογνωσία και την αυτοεκτίμηση που χρειάζονται για να εδραιώσουν τη μελλοντική ευτυχία τους.

• Λεκές από κόκκινο κρασί.

H Mυρτώ πίστεψε πως ο έρωτάς της για τον Παύλο θα ήταν ένα ατέλειωτο ταξίδι στην ευτυχία.
Όταν η προδοσία, η εγκατάλειψη και η σιωπή σκότωσαν τα όνειρά της, οι δρόμοι της αγάπης δεν είχαν πια προορισμό. Mετά από καιρό ένας λεκές από κόκκινο κρασί ξύπνησε όλα τα παλιά και η ζωή της γέμισε σκοτεινά μυστικά, ανατροπές και αποκαλύψεις. H αγάπη όμως της κρατούσε το χέρι ξανά.
“Ο Πέτρος κι ο Παύλος ήταν κι οι δύο ερωτευμένοι με τη σοβαρή κι ευαίσθητη Μυρτώ, και σ’ αυτήν ποτέ δεν έπαιξαν τα γνωστά τους παιχνίδια. Η ευάλωτη και εύθραυστη μορφή της κρυβόταν χωριστά στην καρδιά του καθενός και δε διανοήθηκαν ποτέ να αλλάξουν γι’ αυτήν το φυλαχτό τους. H μικρόσωμη Μυρτώ ήταν το μοναδικό σημείο διαφορετικότητας που παραδέχτηκαν σιωπηρά χωρίς να το αποκαλύψουν ο ένας στον άλλο”.

Advertisements

• Το ταγκό της Δανάης.

H Δανάη τα είχε όλα…
Χρήματα, δόξα, δύναμη, ομορφιά, δύο πρώην συζύγους, πολλούς εραστές και δύο παιδιά που την έκαναν περήφανη…
Kι όμως ήθελε κι άλλα!
Ήθελε να νικήσει το χρόνο για να μείνει νέα κι όμορφη.
Και θα τα κατάφερνε!
Ήθελε να προστατέψει και τη ζωή των γιων της από τον έρωτα για να μην πονέσουν όσο αυτή.
Και το προσπάθησε!
Ο Έρωτας όμως και τα αισθήματα -οι δυο μισητοί εχθροί της…- την ξεπέρασαν κι έφεραν στο δρόμο της τη Mελίνα για να την πολεμήσει και να τη νικήσει και πάλι. Όπως τότε στην Aργεντινή…
Γιατί, ως γνωστόν, από καταβολής κόσμου, ο έρωτας δε δίνει ποτέ λογαριασμό σε κανέναν!…

«”Το ανικανοποίητο της καρδιάς, η προδοσία του έρωτα και η απόρριψη είναι χειρότερα απ’ το θάνατο, Μιγκέλ. Μέσα τους δε χωράνε ούτε η αγάπη ούτε η κατανόηση ούτε η συγχώρηση και ο οίκτος. Ξέρω πώς ένιωσες απόψε, ξέρω πώς είναι να έχεις δώσει τα πάντα και να παίρνεις πίσω φτήνια και χυδαιότητα. Όλα τα ξέρω, αλλά αρνούμαι να πονέσω πάλι γι’ αυτά. Κι αν θέλω να είμαι όμορφη, νέα και επιβεβαιωμένη, είναι για να έχω την ψευδαίσθηση πως θα προλάβω να εκδικηθώ τη μοίρα, όπως πολύ σωστά έκανες εσύ πριν από λίγο. Καληνύχτα, Μιγκέλ”, είπε η Δανάη».

• Η τελευταία λέξη.

• Η άκρη της κλωστής.

Η Στέλλα και Χαρά γνωρίζονται τυχαία και ενώνονται μοιραία. Δυο κόσμοι, δυο δρόμοι και δυο έρωτες, χαμένοι στα δικά τους αδιέξοδα, αναζητούν λύσεις σε μεταφυσικά σκοτάδια που δεν ορίζουν, δεν κατανοούν και δεν ελέγχουν. Οι εξαρτήσεις, οι εμμονές και οι φόβοι, όμως, παραπλανούν τα αισθήματα, παραμορφώνουν τις σχέσεις και οδηγούν σε λανθασμένες εκτιμήσεις και μασκαρεμένες αλήθειες. Η καθαρή σκέψη και ο φωτεινός νους της Αλία θα οδηγήσει τη Στέλλα και τη Χαρά στην αναζήτηση της κλωστής, αυτής που βγάζει από τους λαβυρίνθους της πλάνης, του ψέματος, της αυταπάτης και του λάθους. Γιατί, ναι, υπάρχουν άγγελοι ελπίδας στη γη, καθαρά μάτια δεν υπάρχουν για να τους δουν.

• Άδειες Κυριακές.

Η Ερατώ ζούσε μέσα απ’ τις ζωές των άλλων, αλλά δεν το ήξερε.

Αποκομμένη από την πραγματικότητα, έβλεπε, άκουγε και νόμιζε πως εννοούσε όλα εκείνα τα ανήκουστα που παραμόνευαν τα νιάτα της.

Θάνατος, μυστικά, σκοτεινές αποκαλύψεις και αλλόκοτες συμπεριφορές την έσυραν ως την άκρη της απόγνωσης αλλά και του έρωτα, ενός έρωτα μοναδικού και ικανού να μαγέψει με το παραμύθι του.

Πόσο μπορεί όμως να ζει κανείς νικημένος και απών, όταν και οι μεγάλοι έρωτες προδίδουν; Γι’ αυτό η Ερατώ αποφάσισε να αναμετρηθεί με τις ήττες, τους έρωτες και το παρελθόν για να βρει τον εαυτό της.

• Το πέπλο.

Η Στεφανία δεν ονειρεύτηκε ούτε ζήτησε πολλά απ’ τη ζωή. Όταν όμως ήρθε στο ναρκοπέδιο της Αθήνας με δεμένα μάτια, η άγνοια και η πίστη στους ανθρώπους την υποχρέωσαν να ζήσει και να νιώσει όσα δεν είχε φανταστεί. Είναι άραγε οι ηθικές αξίες, ο χαρακτήρας και η γνώση που καθορίζουν την πορεία μας στη ζωή ή μήπως η τύχη που παραμονεύει δοκιμάζοντας τις αντοχές μας; Για τη Στεφανία την τελευταία λέξη την είπε η μετάνοια, η κατανόηση και ο έρωτας, που πριν να είναι αργά ελευθέρωσε τα μαλλιά της από το πέπλο.

Δύο κορίτσια από την επαρχία γνωρίστηκαν και συγκατοίκησαν για να μοιράζονται τα έξοδά τους. Στην ομαλή συμβίωσή τους ήρθε γρήγορα το ταίριασμα, η φιλία, η αγάπη και όλα εκείνα τα όμορφα που δένουν τις γυναίκες μεταξύ τους. Κάπου εκεί όμως φύσηξε απ’ το διπλανό διαμέρισμα ο έρωτας που πήρε και σήκωσε την Αντιγόνη και τον Σάκη… Η Στεφανία βρέθηκε να ακροβατεί σ’ ένα σκοινί ανοχής, αντοχής, υπομονής και αναμονής αυτού που αργούσε να έρθει. Θα καταφέρει να κρατήσει τις ευαίσθητες ισορροπίες που κυριαρχούν στη ζωή της; Πόσους διαβόλους άραγε κουβαλάει η γυναικεία ψυχή;

• Τα μπλε φεγγάρια. 

Όταν η Ελένη μεταμορφώθηκε σε Λιάνα, ο έρωτας την είχε προδώσει και νόμιζε πως τον είχε εκδικηθεί.

Τα μάτια του Νικόλα όμως τον έφεραν ξανά στο δρόμο της και, θαμπωμένη απ’ το φως, τον πίστεψε πάλι.

Τότε δεν μπορούσε να φανταστεί πως μέσα απ’ αυτόν θ’ άλλαζαν δραματικά τα όνειρα, οι στόχοι κι η ζωή της.

Ερωτικές ανορθογραφίες, ναρκωμένες αλήθειες και ξεχασμένα γράμματα θα ανέτρεπαν, θα γκρέμιζαν και θα έβαφαν με σκούρες ανεξίτηλες μπογιές την ύπαρξή της, μέχρι που η μοίρα θα άνοιγε γι’ αυτή μια καινούρια πόρτα ελπίδας.

“Κάποιες στιγμές στη ζωή, μια απλή φυσική κίνηση αλλάζει μαγικά τη μοίρα, λες και κάποιος σκοτεινός υπονομευτής παραφυλάει στη σκιά της πράξης και της αλλάζει σημασία.
Μετά τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω και τίποτα δεν είναι ικανό να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων και τις συνέπειές τους. Η κακιά στιγμή, η συγκυρία, η ροπή στον κίνδυνο, η επιπολαιότητα, όλα μαζί και χώρια συνωμοτούν και μεθοδεύουν το αποτέλεσμα και την οριστική ανατροπή μέχρι το τέρμα, μέχρι την άκρη, μέχρι τα όρια της αντοχής”.

• Έτσι είναι η ζωή.

Την Κατερίνα δεν τη χάιδεψε η ζωή. Από τα θρανία την πήρε ο έρωτας του Σπύρου και την ταξίδεψε από το χρυσό του ουρανού στο γκρίζο του σύννεφου και από το σκούρο της αμφιβολίας στο κόκκινο των ορίων της. Με ένα μοναδικό στόχο στο νου, νόμισε πως ήξερε να ακροβατεί στο σκοινί της αντοχής της και προσπάθησε να περάσει απέναντι με μοναδικό στήριγμα την αγάπη του Ντίνου. Τι σημασία όμως έχει το απέναντι όταν φυσάει ανάποδα και το σκοινί της λογικής κινδυνεύει να κοπεί; Την απάντηση την έδωσε η ζωή, γιατί έτσι είναι αυτή κι ό,τι θέλει κάνει. Έκλαψε πολύ, λυτρώθηκε, ελευθερώθηκε και μίλησε στη φίλη, όχι στη μάνα. – Αχ, Κατερίνα μου, έτσι είναι η ζωή. – Όλο αυτό λες. – Η ζωή, κόρη μου, έχει μπροστά και πίσω. Αν πηγαίνεις δυο βήματα μπροστά κι ένα πίσω, είσαι νικητής. Με το αντίθετο, είσαι χαμένος. Στο χέρι σου είναι. – Τι θέλεις να πεις; – Πως ο έρωτας και ο γάμος είναι αγώνας, ένας αγώνας που μόνο μια δυνατή γυναίκα μπορεί συνέχεια να δίνει.