Η Στέλλα Καλλέ έχει σπουδάσει Αρχαιολογία, Παιδαγωγική, είναι διδάκτορας της Διδακτικής της Ιστορίας και εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Μιλάει πέντε ξένες γλώσσες και ασχολείται με την κεραμική. Δεν της αρέσει να χρησιμοποιεί τροχό, γιατί θεωρεί ότι κάθε δημιουργία πρέπει να ενέχει ατέλειες. Απολαμβάνει το διάβασμα, τον κινηματογράφο και τα ταξίδια. Σε κάθε ταξίδι της η Στέλλα Καλλέ προσπαθεί να μάθει κάτι καινούριο και να ανοίξει ακόμη περισσότερο το παράθυρο που βλέπει και αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της. Τα τελευταία χρόνια μέσα από τη συγγραφή νιώθει ότι αφουγκράζεται καλύτερα τους ανθρώπους και ηρεμεί την αεικίνητη ορμή της.
Άλλα έργα της ιδίας: «Έρωτας και αλάτι» και «XL: Ιστορίες αγάπης».
Η Στέλλα Καλλέ έχει ανάγκη να επικοινωνήσει αυτά που αγγίζουν εκείνη με ένα κοινό που ταυτίζεται μαζί της.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Εξη» το νέο σας βιβλίο με τίτλο «Ο δρόμος του σπαραγμού». Τι μαθαίνει κάποιος διαβάζοντας το;
Μέσα από την αληθινή ιστορία της Φανής και του Παναγιώτη μαθαίνει κάποιος για τη δύναμη της ζωής, την ικανότητα των ανθρώπων να παλεύουν μικρές και μεγάλες δυσκολίες, την ανιδιοτελή αγάπη και κυρίως τη συγχωρητικότητα που επιτρέπει στην ψυχή να πορεύεται με γαλήνη.
Τι είδους συναισθήματα σας δημιουργούνται κατά τη συγγραφή μιας ιστορίας;
Γράφοντας αληθινές ιστορίες ανθρώπων δεν σας κρύβω ότι συχνά βιώνω τα δικά τους συναισθήματα για να μπορώ να τα αποδώσω καλύτερα στον λόγο. Η ιστορία που περιγράφεται στον «Δρόμο του σπαραγμού» με έκανε πολλές φορές να δακρύσω με την απίστευτη δυστυχία που βίωσε η κεντρική ηρωίδα, άλλες φορές να χαμογελάσω με την αθωότητα της σκέψης της κυρίως όμως να νιώσω μεγάλη έκπληξη για τις ιδέες και τις αποφάσεις της.
Ένα μυαλό έχει την ικανότητα να εισπράξει ευκολότερα μηνύματα μέσα από ιστορίες; Θεωρείτε πως είναι απαραίτητα τα βιβλία στην ζωή μας;
Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς βιβλία, ούτε τον εαυτό μου να μην έχει τη δυνατότητα να διαβάζει λογοτεχνία. Τα βιβλία, όπως και κάθε είδος τέχνης, περνούν όλα τους ένα μήνυμα. Το πως το εισπράττει, το ενστερνίζεται ή το απορρίπτει ένας αναγνώστης εξαρτάται σίγουρα κι από την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ίδιος.
Μια κατάρα κατέστρεψε την ηρωίδα του βιβλίου σας. Πιστεύετε στις κατάρες;
Πιστεύω σίγουρα στην καλή και στην κακή ενέργεια και κατά συνέπεια στην ευχή και στην κατάρα. Θεωρώ ότι η κατάρα βασανίζει και αυτόν που τη δίνει και αυτόν που τη δέχεται γιατί ποτέ δεν γίνεται από καλή προαίρεση. Η κατάρα της νονάς στο βιβλίο μου έχει καίριο ρόλο που ορίζει την εξέλιξη της ιστορίας.
Πόσες φορές η ανάγκη φαίνεται ως μεγαλύτερη δύναμη από την αγάπη που νιώθεις;
Σε περιπτώσεις μεγάλων, σαρωτικών αλλαγών, όπως είναι η προσφυγιά, ο πόλεμος ή μιας απρόσμενης και σημαντικής απώλειας νομίζω ότι προτάσσεται η ανάγκη από την αγάπη. Κι αυτό γιατί το ένστικτο της επιβίωσης είναι πιο ισχυρό από όλα μας τα συναισθήματα.
Οι άνθρωποι μπορούν να ξεχάσουν όσα τους πληγώνουν;
Το έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πριν το αποτυπώσω στο χαρτί. Νομίζω ότι αν καθημερινά αφήναμε το μυαλό μας να επανέρχεται στις τραυματικές μας εμπειρίες, δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε το παρόν, οπότε ναι πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν να ξεχάσουν όσα τους πληγώνουν. Αυτό που σίγουρα δεν ξεχνάμε είναι η αγάπη που νιώσαμε.
Ποια είναι η γνώμη σας για το ελληνικό βιβλίο;
Βλέπω ότι υπάρχει μια συγγραφική έκρηξη τα τελευταία χρόνια και προσωπικά το θεωρώ πολύ ευχάριστο. Υπάρχουν εξαιρετικές γραφές, όχι απαραίτητα από αναγνωρίσιμα ονόματα, που σιγά σιγά τις ανακαλύπτει το κοινό και τις αναδεικνύει.
Ο πόνος είναι αβάσταχτος για τον άνθρωπο, πώς ξεπερνιέται;
Σε αυτό βοηθάει πολύ ο χρόνος. Κάνει την πληγή λιγότερο νωπή, λιγότερο οδυνηρή. Η ουλή του πόνου σίγουρα μένει για να μας τον θυμίζει, αλλά η ένταση μειώνεται σταδιακά κι αυτό είναι που μας βοηθάει να συνεχίζουμε να ζούμε.
Γιατί δε δέχονται τους πρόσφυγες εύκολα οι Έλληνες;
Δεν νομίζω ότι είναι μόνο οι Έλληνες. Είναι μια στάση που βλέπουμε διαχρονικά να συντηρείται και να επαναλαμβάνεται. Πρόκειται για έναν φόβο προς κάθε τι άγνωστο, ένα είδος ανασφάλειας προς κάθε τι ανοίκειο προς εμάς. Ο φόβος βέβαια αυτός είναι κάτι που καλλιεργείται και σε αυτό συμβάλλει η ελλιπής μας παιδεία, οι παγιωμένες αντιλήψεις μερίδας πολιτικών ή θρησκευτικών εκπροσώπων, η λανθασμένη αντίληψη ότι εμείς δεν θα βρεθούμε ποτέ στη θέση τους.
«Οι βράχοι ποτέ δεν σπάνε, το αφρισμένο κύμα γλείφει σιγά σιγά την επιφάνεια τους, κάποιες φορές θρυμματίζονται ή αλλάζουν σχήμα, αλλά μένουν εκεί αγέρωχοι». Πόση δυστυχία και πόνο αντέχει μια ψυχή;
Το ψυχικό φορτίο που αντέχει ο καθένας από μας είναι διαφορετικό. Κάποιοι αντέχουν περισσότερα άλλοι λιγότερα. Υπάρχει όμως κάτι κοινό: όλοι αποστρεφόμαστε τον πόνο, τη δυστυχία, τα εν γένει δυσάρεστα συναισθήματα γιατί δεν είμαστε καθόλου εκπαιδευμένοι να τα αποδεχτούμε, να τα αντιμετωπίσουμε και να τα ξεπεράσουμε. Πρέπει όμως να στεκόμαστε απέναντι στον πόνο, ακριβώς όπως στο απόσπασμα που παρατίθεται: αγέρωχοι. Να μη σπάμε εύκολα, να παλεύουμε συνεχώς. Αυτό δεν είναι εξάλλου η ζωή; Μια εναλλαγή χαράς και πόνου;
Στέλλα Καλλέ στις εκδόσεις ΕΞΗ εδώ
