Αισθαντικότητα & Ρυθμός
Η Στέλλα Πετρίδου μας παρουσιάζει την ένατη ποιητική της συλλογή, από τις εκδόσεις Βακχικόν με τίτλο «Έλα ξανά». Στο τελευταίο σκέλος της συλλογής ανθολογούνται 12 τραγούδια της ίδιας , μαζί με ένα ξεχωριστό cd που συνοδεύει το κλείσιμο του βιβλίου. Η μελοποίηση έγινε από ξεχωριστούς μουσικούς , που αγάπησαν τους στίχους της και τους έδωσαν πνοή. Εξάλλου όλα τα ποιήματα της ποιήτριας σε κατακλύζουν από μια υπέροχη αισθαντική μουσικότητα, και ο ρυθμός αποτελεί το σήμα κατατεθέν τους.
Απολογισμός
Η έκπληξη σε σύγκριση με άλλες ποιητικές είναι κάποια πεζοποιήματα, στα οποία η ποιήτρια τολμά να τσαλακωθεί και να αντικρύσει κατάματα τις πληγές της. Ένα από αυτά είναι το «Σάπιο τίποτα». Εκεί, ο απολογισμός της μέρας εξομολογείται στα ράσα της νύχτας. Είναι η ώρα που το μαύρο γίνεται ολόλευκο , ως το «απωλωλόν πρόβατο», είναι ή ώρα που στο μη πόσιμο νερό ανθίζουν οι λωτοί του καλού. Είναι η ώρα της αυτοσταύρωσης του εγώ.
Στο ποίημα «Μόνος» μια φωνή απ’ το χαρτόκουτο του δρόμου, υπό της αδιαφορίας το βλέμμα γεννά μια κατάδυση απνευστί στο βυθό της μνήμης. Η ελπίδα, του έρωτα εκκρεμότητα, είναι λιμάνι, είναι ζωντανή μορφή που θεριεύει στο απόλυτο κενό της εγκατάλειψης.
«Κι ειν’ η μορφή σου ζωντανή για να ελπίζω
πως κάποια μέρα στην αγκάλη σου θ’ ανθίζω.»
«Τι καημός», γράφει η Στέλλα Πετρίδου, «να τελειώνει η αρχή πριν το τέλος». Η καρδιά με λυγμό πια κουνά το μαντήλι».
Εικόνες «εγκλωβίζουν» το στιγμιαίο «τέλος»(υπέροχη χρονική αντίθεση) και μεταφέρουν τον πόνο, παραδίδοντας τον στον αναγνώστη τυφλά. Η ωμότητα στις λέξεις του ποιήματος «Στιγμιαίο τέλος» μας επαναφέρει στην τραγικότητα της αποσύνθεσης όταν ο έρωτας «στα ψυχρά των καιρών κατακάθια» αφήνεται.
«Η καρδιά, που χτυπούσε για χρόνια το μέλλον σαν πρόσμενε,
μέρα νύχτα ακροβάτης τ΄ ονείρου,
στο μεγάλο του πόθου ταξίδι της
με λυγμό πια κουνά το μαντήλι.»
Γυμνή αλήθεια
Η ποιήτρια Στέλλα Πετρίδου, κοιτά κατάματα το σκοτάδι, στα άστρα ακουμπά την ψυχή της, «εκεί, σε αδούλωτη γη» την καρδιά της ελεύθερη αφήνει. Οι αντιθέσεις και οι παρομοιώσεις ορμητικά μας παρασύρουν σαν δυνατό ποτάμι , ανάμεσα σε πευκόφυτα δάση και ολάνθιστα λιβάδια στον ποιητικό της μικρόκοσμο. Και τότε χωρίς μικροσκόπιο βλέπουμε την αλήθεια της γυμνή, την αγάπη της για τη ζωή, την δύναμη των λέξεων που κρύβεται στη σκιά της θλίψης, την νεογέννητη ανάγκη της για ανατέλλοντα όνειρα.
Όμως αυτό που μας αιχμαλωτίζει είναι η επιθυμία της ποιήτριας να αφουγκραστούμε την μουσικότητα των στίχων , την ευρυθμία των λέξεων που λες και σαλεύουν πάνω στο χαρτί, πότε περίλυπες και πότε χαρούμενες, ακολουθούν τη μπαγκέτα της ψυχής της.
Μωσαϊκό μνήμης
Βασικός πυλώνας της γραφής της είναι η νοσταλγικότητα , αυτή συντροφεύει σχεδόν κάθε χορδή της ποιητικής της άρπας . Η νοσταλγία είναι σήμα κατατεθέν και των τίτλων των ποιημάτων, που σαν μωσαϊκό, αναπαριστούν μνήμες από μια άλλη εποχή, όπου ο έρωτας πρωτοστατούσε. Οι προσωποποιήσεις είναι διάχυτες με τα στοιχεία της φύσης, να κυριεύουν τις λέξεις στο ρυθμό της ψυχής.
«Πώς να σωθώ μ’ αμόλυντο δικαίωμα
γυμνός, γυμνός σα σέρνομαι στο φως,
που θόλεψα απ΄ τα σύννεφα του μίσους,
του μίσους του τρελού μου αυταρχισμού;»
Η αποξένωση απ τις λέξεις , από τον έρωτα, την Ποίηση, είναι Κόλαση.
«Κόλαση λέμε τη σιωπή,
κείνη που πέφτουμε με βία στο κατακάθι της
αποκομμένοι από ελπίδα και ζωή.»
Πάλη και ταύτιση
Η Στέλλα Πετρίδου μιλά για την πάλη μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου, λογικής και βούλησης, ονείρου και πραγματικότητας. Η νύχτα εδώ γίνεται αναστεναγμός και ποτάμι δακρύων, κάθαρση ζωής.
«Τη νύχτα των μοιραίων πυρετών,
καθώς ριζώνει η κατάρα μες στο ψέμα,
τη νύχτα των πολλών αμαρτιών
βαριά η ανάσα κολυμπάει σ’ άδειο αίμα.»
Η Στέλλα Πετρίδου τολμά στο «Έλα ξανά», να εκτεθεί και να εκθέσει τα αλησμόνητα ταξίδια και τα ανολοκλήρωτα όνειρα.
«Στου ταξιδιού μας τον βυθό
στο τέλος ρίξαμε αυλαία
στο απροχώρητο.»
Πεπρωμένο
Το οδοιπορικό της αυτό στην απροσπέλαστη μνήμη θρέφει την ψυχή με παράπονο, καθώς η σκέψη νοιώθει φτωχή , εμπρός στα πρότερα όνειρα , τα μεγάλα. Φιλοσοφοκεντρική, βαθιά ψυχαναλυτική, η ποιήτρια μετρά σωστά και λάθη και αναριγά εμπρός στην αδυναμία του ανθρώπου να ορίσει την τύχη του.
«Βαριά η τύχη μας, ψυχή.
βαριά η τύχη μας, η κλέφτρα.
Κι είναι μια θάλασσα ρηχή.
Κι είναι μια θάλασσα πλανεύτρα.»
Παράλληλο σύμπαν
Οι παραπονεμένες λέξεις είναι μια μαύρη τρύπα στον ανταριασμένο ουρανό της συγγραφέως, πύλη σε ιδιωτικούς μυστικούς κόσμους. Μέσα σε αυτό το χωνευτήρι των παράλληλων σκέψεων και συναισθημάτων βρίσκεται η Παραδείσια Πύλη της πνευματικής ωριμότητος της Στέλλας Πετρίδου. Σε αυτήν μας προσκαλεί να εισέλθουμε, σαν θαλασσόπορος σε αχαρτογράφητα νερά.
«Κι εκεί, στη ζάλη της φυγής, που η θάλασσα τον κλέβει,
όταν τον βρίσκει ο Γαρμπής μες στη φουρτούνα γητευτής,
γαντζώνεται απ’ το πάθος του και τον καιρό μερεύει.» (Θαλασσοπόρος)
