Όλοι είμαστε εξοικειωμένοι με το «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων», είτε με την ιστορία της, είτε με τις φιγούρες που έχει δημιουργήσει ο Carroll, τον λευκό κούνελο που ποτέ δεν έχει χρόνο, τον τρελό καπελά που έχει απεριόριστο (ειδικά για ένα φλιτζάνι τσάι), την γάτα του Τσέσαϊρ με το τεράστιο παράξενο χαμόγελο και πολλούς πολλούς άλλους. Πόσο εξοικειωμένοι είμαστε αλήθεια με το ίδιο το έργο;
Για πρώτη φορά έπιασα το λογοτεχνικό έργο στα χέρια μου, έκανα μια πρώτη ανάγνωση και σας καταθέτω την εμπειρία μου.
Η αναγνωστική μου εμπειρία με το βιβλίο «η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» ήταν άκρως υπερρεαλιστική. Ήταν λες και παρακολουθούσα ένα όνειρό μου, με την λογική ενός ξύπνιου ατόμου. Δεν είναι μόνο η πλοκή, δεν είναι μόνο τα άξαφνα τρελά συμβάντα, αλλά και ότι η Αλίκη τα βιώνει έχοντας την συμπεριφορά που έχει κανείς όταν ονειρεύεται. Τι εννοώ, η απάθεια της όταν συναντά έναν κούνελο με γιλέκο που μιλά, ή ο μονόλογος της «(…) εγώ ήμουν αυτή που σηκώθηκα σήμερα το πρωί; Θαρρώ, θυμάμαι πως ένιωσα κομμάτι αλλιώτικη(…)» είναι λίγα από τα πολλά παραδείγματα που μπορώ να δώσω και δίνω αυτά, γιατί απλά βρίσκονται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου.
Το βιβλίο χωράει τεράστια ανάλυση. Διάβασα κάπου ότι για να κατανοήσει κανείς σε βάθος την σημασία αυτού του έργου, πρέπει να είναι εξοικειωμένος με την ειδική ορολογία των μαθηματικών και την Συμβολική Λογική. Επίσης διάβασα -με μεγάλη μου απογοήτευση, διότι το αντίτυπο που είχα στα χέρια μου ήταν μεταφρασμένο- ότι η γλωσσική εμπειρία που προσφέρει είναι μοναδική, σύμφωνα με τον Pascal «Ανάλογα με τον λόγο που την εκφράζει, η ίδια η έννοια αλλάζει…».
Κάποιος πάλι θα μπορούσε να δουλέψει στο έργο κάνοντας ψυχολογική ανάλυση. Είτε δουλεύοντας παράλληλα με την βιογραφία του συγγραφέα και ψάχνοντας στο έργο κοινές παραμέτρους με την ζωή του, που οδήγησαν στην δημιουργία ενός μοναδικού στα χρονικά έργου, είτε βρίσκοντας τους κρυμμένους συμβολισμούς που θα μπορούσαν να αφορούν την ίδια την ζωή, την «εξαναγκασμένη» ενηλικίωση, την καταπίεση της παιδικής ηλικίας κ.α.
Πολλά λοιπόν κρύβει αυτό το έργο. Στα αλήθεια θα μπορούσε κάνεις να γεμίσει σελίδες. Εγώ όμως δεν είμαι ειδικός και θα σταθώ στην εμπειρία μου. Δεν μου πρόσφερε αυτό που λέμε “αναγνωστική απόλαυση”. Επίσης σε καμία περίπτωση -εκτός κι αν είναι διασκευασμένο- δεν θα μπορούσε να το κατανοήσει ένα μικρό παιδί. Δεν έχω διαβάσει όμως τίποτα παρόμοιο με αυτό ποτέ. Είχα μπει πραγματικά σε ένα όνειρο, και έτσι με παρέσυρε. Το θεωρώ μοναδικό, πολύ μπροστά από την εποχή του, και άξιο να διαβαστεί από τους βιβλιόφιλους, κλασικόφιλους -αν μου επιτρέπεται η έκφραση- αναγνώστες.
Το βιβλίο θα το βρείτε στα βιβλιοπωλεία από πολλούς εκδοτικούς οίκους, όμως προτείνω αν μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο στην αγγλική γλώσσα, καθώς όπως είπαμε πιο πάνω, η γλωσσική εμπειρία που προσφέρει είναι μοναδική. Έτσι λοιπόν ίσως να σταθείτε λιγάκι πιο τυχεροί από εμένα που δεν βίωσα αυτή την εμπειρία… ίσως στο μέλλον; Ποιος ξέρει;
Πηγή:
Οι περιπέτειες της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων του Lewis Carroll
