Το τεράστιο θέμα του τελευταίου μήνα είναι οι πάμπολλες κατηγορίες για σεξουαλική ή σωματική παρενόχληση σε διάφορους εργασιακούς (και μη) χώρους αλλά και η επίθεση του Γιώργου Καπουτζίδη στο ελληνικό σαθρό σύστημα αξιολόγησης και συμπεριφοράς απέναντι στο διαφορετικό.
Έφηβες, γυναίκες, έφηβοι, άντρες.
Το μίσος δε διαχωρίζει σάρκες και ηλικία και ορμάει ανεξέλεγκτα όταν μυρίσει το φόβο και την ανάγκη.
Ειδικότερα αν είσαι παιδί, τότε είσαι ακόμα πιο εύκολος στόχος για το θηρίο και τα δόντια του.
Διαβάζοντας αυτά τα λόγια, η κρίση σου για τους παιδεραστές είναι η χείριστη. Αν ρωτήσεις αυτούς που είναι δίπλα σου, η κρίση τους θα είναι η χείριστη. Αν ρωτήσουν και αυτοί με τη σειρά τους, η κρίση των άλλων θα είναι η χείριστη.
Γιατί κανένα λογικό μυαλό δε μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος της τρέλας που επικρατεί στο μυαλό ενός βιαστή και δη, σε αυτό ενός παιδόφιλου. Δε μπορεί να το συλλάβει γιατί είναι κάτι το αφύσικο, κάτι τι μη ανθρώπινο, κάτι το σιχαμερό.
Γενικά, όταν υπάρχει μια μεγάλη είδηση αναρτημένη κάπου στο ίντερνετ, έχω την περιέργεια να διαβάσω τα σχόλια. Και όταν υπάρχει follow up στην είδηση, συγκρίνω τι επικρατούσε και τι επικρατεί.
Όταν η κυρία Μπεκατώρου είχε δηλώσει πως κακοποιήθηκε όταν ήταν νεαρότερη από τον προπονητή, πολλοί δεν την πίστεψαν. Όσο περνούσε ο καιρός και παρόμοιες εμπειρίες δημοσιοποιούνταν, τα σχόλια γίνονταν όλο και πιο χλευαστικά.
«Αχ, και εγώ βιάστηκα, να βγω να το πω;» από τη μια, «γιατί τώρα;» από την άλλη, και στη μέση, για ορεκτικό το «ε, όλο και κάτι θα έκανε και αυτή…».
Ας μη γελιόμαστε. Όσο και να έχουμε προοδεύσει ως κοινωνία, η πατριαρχία ακόμα υπάρχει. Μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι νόμοι που να ευνοούν τη γυναίκα σε σχέση με το παρελθόν, αλλά η κοινή γ-νόμοι δεν έχει επηρεαστεί όσο θα έπρεπε.
Και αν δεν με πιστεύετε, σκεφτείτε ποια ήταν η άποψή σας όλο το διάστημα των αποκαλύψεων για τους βιασμούς γυναικών.
Και έπειτα ρωτήστε όσους ρωτήσατε πριν και αφήστε τους να ρωτήσουν όσους ρώτησαν και αυτοί με τη σειρά τους. Οι απαντήσεις δεν θα είναι ομόφωνα καταδικαστέες. Και δυστυχώς, δεν έχει να κάνει με την ωμότητα του εγκλήματος αλλά με την τεστοστερόνη του κριτή.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι μια από τις αγαπημένες μου περσόνες, επειδή πάντα ότι έπαιρνα κάτι από τις σειρές του. Κάποιες φορές ήταν γέλιο, κάποιες άλλες τροφή και μερικές σκέψη ατόφια.
Δεν τον ξέρω προσωπικά, όπως δε ξέρω και τον Jordan, τον Κοbe, τον Τarantino και τον Martin Luther King. Είναι αυτό εμπόδιο για να θαυμάσεις κάποιον; Όχι.
Γιατί αν ήταν, δε θα μπορούσε κανείς να λατρεύει τον Κολοκοτρώνη και τον Ιησού. Δεν τους γνώρισε, οπότε η θέασή του είναι περιορισμένη.
Δεν είναι εμπόδιο.
Ο Καπουτζίδης λοιπόν -και ο κάθε Καπουτζίδης– δεν έχει προκαλέσει ποτέ. Είναι κύριος στη δουλειά του με παραγωγές που ήταν προσεγμένες και ευπαρουσίαστες, είναι ενεργός πολιτικά για ποικίλα ζητήματα της σάπιας κοινωνίας μας. Αλλά έχει κάνει ένα τεράστιο λάθος. Είναι ομοφυλόφιλος.
Και επιστρέφουμε στο ζήτημα της παιδοφιλίας.
Ο Αλέξης Κούγιας είναι ίσως ο καλύτερος δικηγόρος στα Βαλκάνια. Ένας φοιτητής νομικής ή κάτι παρεμφερούς, θα μπορούσε να τον θαυμάζει και να τον εξυμνεί για τις δικαστικές του υποθέσεις.
Όπως θα έκανα εγώ ως σινεφίλ ή ως φαν του μπάσκετ με φιγούρες των χώρων.
Πιστεύετε ότι αυτό δεν πρέπει να μειώσει την κρίση του φοιτητή νομικής για το πρόσωπο ενός σπουδαίου ποινικολόγου;
Ή με άλλα λόγια, ο βιαστής σκηνοθέτης είναι ακόμα καλλιτέχνης; Προάγει το πνεύμα ακόμα; Μας πορώνει; Μας κρατά σε αγωνία; Όχι.
Ωστόσο, για την κοινωνία, ο Καπουτζίδης που στήριξε δημόσια το κύρος ανθρώπων που βιάστηκαν, εξισώνεται με τον Κούγια.
«Ο ένας χειρότερος από τον άλλον», «ο πατέρας του Καπουτζίδη τι έχει να πει επί του θέματος;», «η ομοφυλοφιλία είναι κουσούρι, και επικίνδυνο κουσούρι χειρότερο από εθισμό στα ναρκωτικά», και -το αγαπημένο μου- «σε έναν κόσμο γεμάτο Κούγιες και Καπουτζίδηδες, κοίτα να παραμείνεις άνθρωπος» (υπαρκτά σχόλια σε μεγάλα sites).
Πλέον, το πρόβλημά μας δεν είναι ο βιασμός παιδιών. Είναι ο βιασμός παιδιών και «να μη βγει ο γιος μας gay». Δε μας νοιάζει αν βγει δυστυχισμένος, με ανασφάλειες, λεπρός.
Μας νοιάζει να μη βγει gay.
Γιατί τι θα λέμε όταν μας ρωτάνε τι κάνει ο γιος μας; Ότι είναι καλά με τη ζωή του; Ότι είναι ευτυχισμένος;
Αυτό είναι το πρόβλημα της κοινωνίας μας. Ανθρώπινα σκουπίδια όπως οι βιαστές κάθε ψυχής εξισώνονται ως ισότιμοι εγκληματίες με έναν ομοφυλόφιλο.
Αυτοί που σκοτώνουν μια καλή το μέλλον, στην ίδια ζυγαριά με αθώους.
Οι γυναίκες; Τα ήθελαν.
Οι βιαστές; Απλώς γούσταραν. Άντρες είναι.
Οι ομοφυλόφιλοι; Μιάσματα.
Οι εν λόγω παθογένειες υπάρχουν στα περισσότερα σπίτια, και πλέον φοβάμαι να σας ρωτήσω γιατί ξέρω ήδη την απάντηση.
Είμαι πολύ ευτυχισμένος με την κοπέλα μου. Με προσέχει, με διεκδικεί, με νιώθει.
Είμαι πολύ ευτυχισμένος με το αγόρι μου. Με προσέχει, με διεκδικεί, με νιώθει.
Δεν έχει καμία σημασία τι με ερεθίζει.
Σημασία έχει τι αγαπώ και τι με αγαπά.
Και όσο βουτηγμένοι στο βόθρο άλλων και αν είμαστε ως πολίτες, δεν πρέπει να εξισώνουμε ποτέ την αγάπη με τους δολοφόνους της.
Χωρίς τους βιαστές, είμαστε ευτυχισμένοι.
Χωρίς την αγάπη, το πάθος και τον έρωτα, είμαστε δυστυχισμένοι.
Ουσιαστικά, η μάχη δεν είναι Κούγιας vs Καπουτζίδης.
Δε συγκρίνετε Κούγια και Καπουτζίδη.
Συγκρίνετε δυστυχία και ευτυχία.
Και η ιστορία θα σας έχει πάντα στη λάθος σελίδα της, αν διαλέξετε λάθος στρατόπεδο.
