Η δυσανεξία στην εργασιομανία μεταφράζεται σε δυσκολία στην αφομοίωση ενός λοιμογόνου, επιζήμιου εργασιακού καθεστώτος που προσπαθεί με κάθε τρόπο να ρημάξει, να ευτελίσει την ανθρώπινη ύπαρξη. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται τα επώδυνα ωράρια εργασίας, οι ανεξάντλητες υπερωρίες, οι αναξιόπιστες απολαβές, ένα κλίμα γενικότερης εκμετάλλευσης. Σε μια υλιστική κοινωνία μας έμαθαν οτι η εργασία ή καλύτερα η ευρύτερη επαγγελματική σταδιοδρομία μας καθορίζει, μας προσδιορίζει, σηματοδοτεί την ύπαρξή μας. Μόνο ένας επαγγελματικά καταξιωμένος είναι σε θέση να κερδίσει το διαβατήριο για την κοινωνική αποδοχή απολαμβάνοντας την φυγόπονη αυτοεκτίμηση του εν πρώτης, αποσπώντας τον σεβασμό των άλλων μετέπειτα. Ανέκαθεν ψυχοφθόρος ο επαγγελματικός προσανατολισμός ιδιαίτερα όταν η αναγκαιότητα του, λόγοι επιβίωσης, εκβιάζει μια πιο τρυφερή, ευαίσθητη ηλικία.
Αδιαμφισβήτητα οι ώρες που αφιερώνουμε στην εργασία πολλές. Οι σκέψεις και οι σκοτούρες ακόμη περισσότερες, με έναν ελεύθερο χρόνο αρκετά ενοχικό να διαμορφώνει το φινάλε της ημέρας. Πέσαμε με τα μούτρα να κατοχυρώσουμε την επαγγελματική μας ταυτότητα για να αποκτήσουμε κύρος. Αφού επαναπροσδιορίσαμε την λέξη κύρος αφαιρώντας την επιρροή που ασκεί κάποιος εξαιτίας της αναγνωρισμένης προσωπικής του αξίας κρατώντας μόνο την αξία λόγω θέσης, ειδικότητας. Κρατήσαμε το κύρος μόνο για να προσδώσουμε γλαφυρότητα στον λόγο, αμελώντας πως ο λόγος επισφραγίζει την αξιοπιστία που φέρει η προσωπικότητα που τόσο έχει ανάγκη η εποχή.
Η εργασιομανία αποτελεί επικίνδυνη έξη. Αφενός οι συνέπειες της αποφεύγουν τις συστάσεις, δεν μας προειδοποιούν άμα την εμφανίσει. Αφετέρου οι καταναγκασμοί μόνο αρνητικό πρόσημο διαθέτουν στοχεύοντας στο να ταλαιπωρούν όλο και περισσότερο τον ήδη άνοστο σύγχρονο τρόπο ζωής. Πιστέψαμε πολύ στην εργασιοθεραπεία και κάπου, κάπως χάσαμε την ισορροπία. Η εργασιομανία λοιπόν, μας στερεί τον ελεύθερο χρόνο με τον εαυτό μας για τον εαυτό μας. Μας στερεί ευκαιρίες για να μετατρέψουμε όσες περισσότερες από τις σκόρπιες στιγμές μπορούμε σε ευτυχισμένες. Μας στερεί τον εξωραϊσμό ανθρώπινων σχέσεων που σίγουρα λόγω περιορισμένου χρόνου αμελούμε.
Η παραγωγικότητα με την αποδοτικότητα, σε συνδυασμό με την αίσθηση του να είσαι χρήσιμος κοινωνικά, συνεισφέρουν ομολογουμένως σε μια συναισθηματική άνοδο. Νιώθεις την επιρροή που ασκείς μέσω της εργασίας και αυτό ανεβάζει την αυτοπεποίθηση σου, την περηφάνια σου. Μόνο που δεν είναι αρκετό για να την διατήρηση αυτών.
Όλοι μας έχουμε βρεθεί να «χρησιμοποιούμε» την εργασιομανία σε περιόδους που μας βολεύει. Προκειμένου να αποφύγουμε την μετωπική σύγκρουση με τις ελλειμματικές κοινωνικές μας σχέσεις, με τους λάθος χειρισμούς μας, με τις αδιέξοδες διαχειρίσεις, με ανασφάλειες, με τις κρίσεις άγχους, με κενά που ανοίξαμε άθελα μας ενδόμυχα. Ας το πάρουμε απόφαση, δεν είναι ώρα για κρυφτό. Η παραγωγικότητα είναι δυσανάλογη του χρόνου αφού παραγωγικός γίνεται κάποιος για λίγα λεπτά μέσα στην ημέρα. Δεν χρειάζεται να αναλώνεσαι επαγγελματικά ούτε για να αποφύγεις κάτι, ούτε για να αποδείξεις κάτι. Η ζωή σου προσφέρεται απλόχερα. Εσύ λοιπόν τι επιλέγεις: να ζεις για να δουλεύεις ή να δουλεύεις για να ζεις;
