«Τι μου χρειάζονταν όλες αυτές οι προσπάθειες για γνώση; Πιο πολλά μου έμαθαν οι απαλές ράχες των λόφων και το χάδι της νυχτιάς στην αναστατωμένη καρδιά μου».
Σε αυτά τα λόγια του, ο Αλμπέρ Καμύ, περικλείει το εναγώνιο ερώτημα του για τη μοίρα του ανθρώπου, που η ευφυία του δε χρησιμεύει σε τίποτα μέσα σε ένα παράλογο σύμπαν. Ο Καμύ θεωρήθηκε από πολλούς υπαρξιστής, αλλά ο ίδιος διαχώρισε τη θέση του μ’ ένα δόγμα προσωπικό, τη φιλοσοφία του παραλόγου. Η συνειδητοποίηση του ανόητου της ζωής τον οδηγεί στη σκέψη ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να ζήσει «ανέκκλητος», χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πληρώσει τις συνέπειες των σφαλμάτων του, και ότι πρέπει να γευτεί όλες τις χαρές αυτής της γης.
Βιογραφία
Στις 7 Νοεμβρίου του 1913, γεννιέται στην Αλγερία, ο φιλόσοφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, Αλμπέρ Καμύ, από Γάλλο πατέρα και Ισπανίδα μητέρα. Τον πατέρα του δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει, γιατί ένα χρόνο μετά τη γέννησή του, επιστρατεύεται και σκοτώνεται στη μάχη του Μάρνη. Ο μικρός Αλμπέρ θα τον γνωρίσει μέσα από μια φωτογραφία και από την περιγραφή της αποστροφής που ένιωσε ο πατέρας του μπροστά σε μία εκτέλεση. Η οικογένεια του, ύστερα από το θάνατο του πατέρα, θα εγκατασταθεί στο Αλγέρι, όπου ο Καμύ θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο, όπου και θα αγωνιστεί ως τερματοφύλακας στην ομάδα του σχολείου του.
Φοιτητής πλέον στο Πανεπιστήμιο, συνέχισε ως μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας «Ρασίνγκ», και αργότερα δέχτηκε πρόταση από δύο επαγγελματικές ομάδες, τις οποίες όμως αρνήθηκε.
Στο Πανεπιστήμιο διδάσκεται τον Νίτσε, από τον καθηγητή του, Ζαν Γκρενιέ, και σιγά-σιγά ξεκινάει να γράφει και να δημοσιεύει κείμενά στο περιοδικό Sud. Παίρνει το πτυχίο των ανωτάτων σπουδών φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής, αλλά λόγω της φυματίωσης που παρουσιάζει το 1930, δεν κατορθώνει να περάσει το διαγωνισμό πιστοποίησης, που θα του επέτρεπε να διδάξει. Λόγω των προβλημάτων με την υγεία του, αποφασίζει να φύγει από το οικογενειακό σπίτι και να ζήσει μόνος του. Για να τα βγάλει πέρα οικονομικά, παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα.
Το 1935, σε ηλικία 22 χρονών, προσχωρεί στο κομμουνιστικό κόμμα, αλλά δύο χρόνια αργότερα, το 1937, τον αποβάλλουν με την κατηγορία ότι είναι τροτσκικός. Την ίδια χρονιά (1937), ιδρύει το «Θέατρο της Εργασίας», το οποίο αργότερα μετονομάζει σε «Θέατρο της Ομάδας» και διασκευάζει τον «Καιρό της Καταφρόνιας» του Μαλρώ, τον «Προμηθέα» του Αισχύλου και τους «Αδελφούς Καραμαζώφ» του Ντοστογιέφσκι.
Παράλληλα, εργάζεται στην εφημερίδα «Λαϊκό Μέτωπο» του Πασκάλ Πια. Η έρευνα που κάνει με τίτλο «Μιζέρια της Καμπυλίας», προκαλεί έντονες αντιδράσεις, με αποτέλεσμα το 1940 η κυβέρνηση της Αλγερίας να απαγορεύσει την κυκλοφορία της εφημερίδας και να φροντίσει να μη ξαναβρεί δουλειά ο Καμύ.
Την ίδια χρονιά, επιδιώκει να καταταγεί στο στρατό, αλλά παίρνει αναβολή λόγω υγείας.
Αποφασίζει να εγκατασταθεί στο Παρίσι και βρίσκει δουλειά ως γραμματέας σύνταξης στην εφημερίδα «Paris-Soir». Το 1943 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του εκδοτικού οίκου «Gallimard» και τη διεύθυνση της εφημερίδας «Μάχη», στην οποία γράφουν οι σημαντικότεροι Γάλλοι αριστεροί διανοούμενοι. Εγκαταλείπει τη θέση του διευθυντή στην εφημερίδα, το 1947, μετά από διαφωνία με τη συντακτική ομάδα.
Ο Αλμπέρ Καμύ υπήρξε στενός φίλος με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ. Όμως το 1951, έμελλε να είναι η χρονιά της ρήξης στη σχέση τους. Εκείνη την περίοδο, ο Καμύ εκδίδει το δοκίμιο «Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος», και δέχεται έντονη επιθετική κριτική από το περιοδικό «Μοντέρνοι Καιροί», διευθυντής του οποίου είναι ο Σαρτρ. Ο Καμύ, νιώθοντας προδομένος, δηλώνει: «Δε δέχομαι μαθήματα ηθικής στάσης από ανθρώπους που το μόνο που διακινδυνεύουν κόντρα στην παλίρροια της ιστορίας είναι η πολυθρόνα τους».
Αποτραβιέται σταδιακά από τους Παρισινούς κύκλους και ξεκινάει τα ταξίδια. Μάλιστα, την Ελλάδα την επισκέφτηκε δύο φορές, το 1955 και το 1958.
Η αεικίνητη κορμοστασιά του, τα πράσινα μάτια του, και το -μόνιμα- κρεμασμένο τσιγάρο από τα χείλη του, τον έκαναν ιδιαίτερα γοητευτικό στα μάτια των γυναικών. Ο ίδιος υπήρξε αθεράπευτα γυναικάς. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Σιμόν Ιέ και η δεύτερη η πιανίστρια Φρανσίν Φορ, με την οποία απέκτησε δίδυμα. Διατηρούσε όμως, παράλληλα, δεσμό, για 16 ολόκληρα χρόνια, με τη διάσημη Ισπανίδα ηθοποιό, Μαρία Κασάρες.
Τα σημαντικότερα έργα του
- «Η καλή και η ανάποδη», 1937.
Συλλογή διηγημάτων με θέματα που θα απασχολήσουν τον Καμύ σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ο ίδιος, είχε παραδεχτεί στο τέλος της ζωής του, πως αυτό το βιβλίο υπήρξε ο τροφοδότης όλων των κατοπινών του έργων.
«Ο θάνατος για όλους, μα για τον καθένα ο δικός του θάνατος. Και τελικά, ο ήλιος μας ζεσταίνει, παρ’ όλα αυτά, τα κόκαλα».
- «Ο Ξένος», 1942.
Ο Μερσώ, ο αφηγητής, είναι ένας μέσος υπάλληλος γραφείου στο Αλγέρι. Αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο, προτού συνειδητοποιήσει το παράλογο, αλλά που είναι ήδη προετοιμασμένος γι’ αυτή τη σαφή αφύπνιση. Η εντύπωση που προκαλεί στον αναγνώστη η αφήγηση, είναι η αποκαρδιωτική αίσθηση, που κατά τον Καμύ είναι κάτι το θετικό, γιατί μας οδηγεί στο αίσθημα του παραλόγου.
«Τότε κατάλαβα ότι ένας άνθρωπος που δε θα’ χε ζήσει παρά μια και μοναδική ημέρα, θα μπορούσε χωρίς δυσκολία να ζήσει εκατό χρόνια μέσα σε μια φυλακή».
- «Ο Μύθος του Σίσυφου», Δοκίμιο πάνω στο παράλογο, 1942.
Σε αυτό το δοκίμιο ο Καμύ, εκφράζει όλη του την πίκρα και την αγανάκτηση για τον παραλογισμό του κόσμου. Παράλληλα, προτρέπει τον άνθρωπο να οπλιστεί με θάρρος για να αντιμετωπίσει αυτόν τον παραλογισμό, γιατί μόνο έτσι θα ξυπνήσει μέσα του η ικανότητα για αγάπη και η θέληση για αντίσταση ενάντια στην καταστροφή του.
«Η ευτυχία και το παράλογο είναι δύο παιδιά της ίδιας γης. Είναι αχώριστα. Θα ήταν λάθος να πούμε ότι η ευτυχία γεννιέται αναγκαστικά από την παράλογη ανακάλυψη. Συμβαίνει επίσης, το αίσθημα του παραλόγου να γεννιέται από την ευτυχία».
- «Η πανούκλα», 1947.
Μέσα στο αποκλεισμένο Οράν, η πανούκλα θερίζει ζωές, τα κρεματόρια δουλεύουν μέρα νύχτα, τα τραμ περνούν φορτωμένα νεκρούς. Κι ενώ μερικοί πασχίζουν να ξεπεράσουν τις ενοχές τους, κάποιοι άλλοι βρίσκουν -μέσα στον τρόμο και την αγωνία- τις μεγάλες φιλίες που θα τους σημαδέψουν.
«Συμβιβάζεσαι άνετα με τους ανθρώπους που ζουν με τη σκέψη ότι σήμερα αύριο η πανούκλα θα τους πιάσει απ’ τον ώμο, ότι και τώρα ακόμη μπορεί να σηκώνει το χέρι της, τη στιγμή που σκέφτονται με ανακούφιση πως είναι σώοι και αβλαβείς».
- «Ο επαναστατημένος άνθρωπος», 1951.
«Επαναστατώ, άρα υπάρχουμε», επιβεβαιώνει ο Αλμπέρ Καμύ. Η εξέγερση είναι ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε το παράλογο. Αλλά το αληθινό θέμα του βιβλίου, είναι τα ερωτήματα που θέτει το διεισδυτικό πνεύμα του Καμύ. Το βιβλίο προκάλεσε πολλές αντιδράσεις από διάφορες πλευρές. Οι σύγχρονοι του Αλμπέρ Καμύ δεν ήταν αρκετά ώριμοι για να παραδεχτούν αλήθειες που επιβλήθηκαν τα κατοπινά χρόνια, καθιστώντας τον «Επαναστατημένο άνθρωπο» έργο επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Το βιβλίο το αφιέρωσε στον καθηγητή του στο Πανεπιστήμιο, Ζαν Γκρενιέ.
«Η αδικία είναι άθλια για τον επαναστάτη, όχι γιατί αυτό έρχεται σε αντίθεση με μια αιώνια ιδέα δικαιοσύνης που δε ξέρουμε που να την τοποθετήσουμε, αλλά γιατί διαιωνίζει τη σιωπηρή εχθρότητα που χωρίζει το δυνάστη από τον καταπιεζόμενο».
- «Η πτώση», 1956.
Με αυτό το έργο, ο Καμύ ολοκληρώνει την αριστουργηματική του τριλογία που τον έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο.
«Θα σας αποκαλύψω ένα μεγάλο μυστικό, αγαπητέ μου. Μην περιμένετε τη Δευτέρα Παρουσία. Έρχεται καθημερινά».
- «Ο πρώτος άνθρωπος», 1995.
Ημιτελές έργο του, τις σημειώσεις του οποίου κουβαλούσε μαζί του, την ημέρα που σκοτώθηκε. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μητέρα του και η εικόνα της εμφανίζεται από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα. «Σε σένα που δε θα μπορέσεις ποτέ να διαβάσεις αυτό το βιβλίο», έγραφε, και το εννοούσε, αφού η μητέρα του ήταν αγράμματη.
«Τελικά, θα μιλήσω γι’ αυτούς που αγαπούσα», γράφει ο Καμύ σε μια σημείωση για το βιβλίο. Ένα βιβλίο που αποκαλύπτει τις ρίζες της μελλοντικής προσωπικότητάς του, την ευαισθησία του, τη γέννηση της σκέψης του, τις αιτίες της πολιτικής του στράτευσης. Ένα βιβλίο που βοηθάει να καταλάβουμε γιατί σ’ όλη του τη ζωή, ο Αλμπέρ Καμύ, θέλησε να μιλά εν ονόματι αυτών που δεν τους επιτρέπεται ο λόγος.
Το Νόμπελ Λογοτεχνίας
Το 1957 η Σουηδική Ακαδημία απονέμει στον Αλμπέρ Καμύ το Νόμπελ Λογοτεχνίας, για το σύνολο του έργου του. Την ίδια χρονιά, ανάμεσα στους υποψήφιους για το βραβείο, ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης, καθώς και οι Αντρέ Μαλρώ και Ζαν Πωλ Σαρτρ. Τα μέλη της Σουηδικής Ακαδημίας θεωρούσαν ότι για τον Σαρτρ έπρεπε να περιμένουν για να έχουν μια ολοκληρωμένη άποψη για το έργο του και για τον Μαλρώ οι γνώμες ήταν διχασμένες. Έτσι, κατέληξαν στον Αλγερινής καταγωγής Γάλλο φιλόσοφο και συγγραφέα, Αλμπέρ Καμύ.
Ο ίδιος, στην ομιλία του κατά την τελετή παραλαβής του βραβείου, μεταξύ των άλλων δήλωνε:
«Όσο για μένα, πρέπει για μια ακόμη φορά να πω ότι δεν είμαι τίποτε απ’ όλα αυτά. Δε μπόρεσα ποτέ να παραιτηθώ από το φως, την ευτυχία της ύπαρξης, της ελευθερίας με την οποία μεγάλωσα. Αλλά, αν αυτή η νοσταλγία εξηγεί πολλές από τις πλάνες και τα λάθη μου, με βοήθησε αναμφισβήτητα να καταλάβω καλύτερα τη δουλειά μου, με βοηθά ακόμη να κρατιέμαι τυφλά στο πλάι όλων αυτών των σιωπηλών ανθρώπων που καταφέρνουν να επιβιώνουν μέσα στη δύσκολη ζωή, που άλλοι τους έχουν επιβάλει, μόνο με την ανάμνηση ή την επιστροφή σε σύντομες, ελεύθερες, ευτυχισμένες στιγμές».
Ο Αλμπέρ Καμύ, με το βραβείο θέλησε να ευχαριστήσει δημόσια, το δάσκαλο του στο δημοτικό, Λουί Ζερμέν, ο οποίος, πιστεύοντας στην οξύτητα της αντίληψης του μαθητή του, προσφέρθηκε να του κάνει αφιλοκερδώς μαθήματα και να του εξασφαλίσει μία υποτροφία για το λύκειο. Στο γράμμα που του έστειλε ο Καμύ, το Νοέμβριο του 1957, έγραφε:
«Αγαπητέ Κύριε Ζερμέν,
Αφήνω την αναστάτωση που με περιτριγυρίζει αυτές τις μέρες να υποχωρήσει για λίγο, πριν σας μιλήσω από τα βάθη της καρδιάς μου. Μόλις μου δώσανε μια υπερβολικά μεγάλη τιμή, την οποία ούτε επιζητούσε, ούτε επιδίωξα.
Αλλά όταν άκουσα την είδηση, η πρώτη μου σκέψη, μετά τη μητέρα μου, ήσασταν εσείς. Χωρίς εσάς, χωρίς το στοργικό χέρι που απλώσατε στο μικρό, φτωχό παιδί που ήμουν, χωρίς τη διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα είχε συμβεί.
Δε νομίζω ότι σημαίνει και πολλά αυτού του είδους η τιμή. Αλλά τουλάχιστον, μου δίνει την ευκαιρία να σας πω τι υπήρξατε και ακόμα είστε για μένα, και για να σας διαβεβαιώσω πως οι προσπάθειές σας, η δουλειά σας, και η γενναιοδωρία που αφιερώσατε σε αυτήν, ακόμα επιζούν σε ένα από τα σχολιαρόπαιδά σας, το οποίο, παρά τα χρόνια που πέρασαν, δεν έχει παύσει να είναι ο ευγνώμων μαθητής σας. Σας εναγκαλίζομαι με όλη μου την καρδιά».
Το παράλογο τέλος του Αλμπέρ Καμύ
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο σκανδαλώδες από το θάνατο ενός παιδιού, και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα», είχε πει ο Καμύ, και ο θάνατος έμελλε να έρθει έτσι, παράλογα.
Είναι 4 Ιανουαρίου του 1960. Ο Καμύ επιστρέφει στο Παρίσι από το Λουρμαρέν της Προβηγκίας, όπου είχε περάσει τις χειμερινές του διακοπές. Είχε αγοράσει εκεί ένα σπίτι και το επισκεπτόταν κατά διαστήματα με την οικογένειά του. Το αυτοκίνητο οδηγεί ο εκδότης και φίλος του, Μισέλ Γκαλιμάρ. Μαζί τους, ταξιδεύουν η γυναίκα και η κόρη του. Το χιόνι που είχε μετατραπεί σε πάγο κάνει το δρόμο επικίνδυνο, με αποτέλεσμα ο οδηγός να χάσει τον έλεγχο και να προσκρούσει σε πλάτανο.
Ο απεγκλωβισμός των επιβατών κρατάει ώρες και ο Γκαλιμάρ ανασύρεται ζωντανός, αλλά σοβαρά τραυματισμένος, με αποτέλεσμα να αφήσει την τελευταία του πνοή, λίγες μέρες αργότερα. Η γυναίκα του και η κόρη του γλυτώνουν με μικρά τραύματα. Για τον Καμύ ο θάνατος είναι ακαριαίος. Στην τσέπη του σακακιού του η αστυνομία βρίσκει το εισιτήριο του τρένου, με το οποίο σκόπευε να επιστρέψει, πριν του γίνει η πρόταση από τον Γκαλιμάρ, να ταξιδέψουν παρέα με το αυτοκίνητο. Επίσης, βρίσκουν και 144 σελίδες από το ημιτελές χειρόγραφο του μυθιστορήματος «Ο Πρώτος Άνθρωπος».
Σύμφωνα με το συγγραφέα Ρενέ Ετιάμπλ, «αυτό το αυτοκίνητο είναι τάφος», θεωρώντας ότι υπήρχαν κατασκευαστικά ελαττώματα.
Ο θάνατος του Αλμπέρ Καμύ, σε ηλικία μόλις 46 χρονών, συγκλονίζει τη Γαλλία. Πολλά χρόνια αργότερα, η ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera», υποστήριξε πως ο θάνατος του ήταν οργανωμένος από την KGB, ως απάντηση στην κριτική που είχε ασκήσει ο Καμύ στη Σοβιετική Ένωση σε άρθρο του το 1957, στο οποίο κατηγορούσε τον υπουργό Εξωτερικών της ΕΣΣΔ για τα γεγονότα στην Ουγγαρία το 1956.
Ο Ζαν Πωλ Σαρτ στο άκουσμα του ξαφνικού θανάτου του πρώην φίλου του, λέει μεταξύ άλλων:
«Κάθε ζωή όμως που κόβεται – ακόμα κι η ζωή ενός τόσο νέου ανθρώπου – είναι την ίδια στιγμή, τόσο ένας δίσκος φωνόγραφου που σπάει, όσο και μια πλήρης ζωή. Για όλους εμάς που τον αγάπησαν, υπάρχει ένας αβάσταχτος παραλογισμός σ’ αυτόν το θάνατο. Αλλά θα πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε το ακρωτηριασμένο έργο ως ολοκληρωμένο έργο. Εφόσον ο ανθρωπισμός του Καμύ περικλείει μια ανθρώπινη συμπεριφορά προς το θάνατο, ο οποίος έμελλε να τον ξαφνιάσει, εφόσον η περήφανη και αγνή αναζήτησή του της ευτυχίας προϋπέθετε την απάνθρωπη αναγκαιότητα του θανάτου, θα αναγνωρίσουμε σ’ αυτό το έργο και σ’ αυτή τη ζωή (τα δύο είναι αδιαίρετα) την αγνή και νικηφόρα απόπειρα ενός ανθρώπου να αποσπάσει κάθε στιγμή της ύπαρξης του από το μελλοντικό του θάνατο.
Η ταφή του γίνεται στο Λουρμαρέν, όπου είχε και την κατοικία του.
Ο Αλμπέρ Καμύ μέσα από τα λόγια του
- Γοητεία είναι ένας τρόπος να παίρνεις την απάντηση «ναι», χωρίς να έχεις κάνει κάποια ξεκάθαρη ερώτηση.
- Μη βαδίζεις μπροστά μου, γιατί μπορεί να μην σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου, γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.
- Μπορείς να κρίνεις το χαρακτήρα ενός άντρα, παρατηρώντας την όψη της γυναίκας του.
- Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ’ αυτό που σε συνθλίβει.
- Να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ;
- Τι είναι ένας επαναστάτης; Ένας άνθρωπος που λέει όχι.
- Σε τελευταία ανάλυση, χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις, παρά για να αυτοκτονήσεις.
- Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας.
- Το σχολείο μας προετοιμάζει για τη ζωή σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει.
- Ένας άντρας έχει πάντα δύο χαρακτήρες: τον δικό του και αυτόν που του δίνει η γυναίκα του.
- Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους, δεν ασχολούνται με την πολιτική.
- Είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή μόνο αυτοί που δεν την έχουν ζήσει.
- Ακόμα κι όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την απελπισία του, πρέπει να δρα σαν να ελπίζει. Ή να αυτοκτονεί. Ο πόνος δε δίνει δικαιώματα.
- Οι άνθρωποι σπεύδουν να ασκήσουν κριτική, για να μην κριθούν οι ίδιοι.
- Χωρίς δουλειά, η ζωή σαπίζει, αλλά όταν η δουλειά είναι άψυχη, η ζωή εκφυλίζεται και ξεψυχάει.
- Υπάρχουν κάποια πάθη τόσο δυνατά, που δε μπορεί παρά να είναι αρετές.
- Ο σκλάβος ξεκινά ζητώντας δικαιοσύνη και καταλήγει να περιμένει να φορέσει ένα στέμμα.
- Σε συγχωρούν για την ευτυχία σου και τα πλούτη σου, μόνο αν τα μοιράζεσαι γενναιόδωρα.
- «Το αλκοόλ σβήνει τον άνθρωπο για ν’ ανάψει το κτήνος», κάτι που τον κάνει να αντιληφθεί γιατί του αρέσει το αλκοόλ.
- Το να αγαπάς ένα πλάσμα, σημαίνει να έχεις αποδεχτεί να γερνάς μαζί του.
- Η ζωή μπορεί να είναι υπέροχη και συνταρακτική, αυτή είναι όλη η τραγωδία της. Χωρίς ομορφιά, αγάπη ή κίνδυνο, θα ήταν σχεδόν εύκολο να ζεις.
- Προπαντός όταν οι μέρες φαίνονται ατέλειωτες, είναι που αρχίζουν τα χρόνια να περνάνε γρήγορα.
- Αν πρόκειται να μου συμβεί κάτι, θέλω να είμαι εκεί.
- Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι είτε καλός, είτε κακός, αλλά χωρίς ελευθερία, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Τύπος δε μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από κακός.
Παρακολουθήστε στο παρακάτω βίντεο μια διάλεξη για τη ζωή και το έργο του Αλμπέρ Καμύ.
Πηγές
https://el.wikipedia.org
http://www.alfavita.gr
https://books.google.gr
http://www.mixanitouxronou.gr
