Η Λίνα Νικολακοπούλου στην ομίχλη των καιρών

Πηγή φωτογραφίας: Περιοδικό Μετρονόμος/ Τεύχος 65 (Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2017)

Τα τραγούδια είναι ένα εργαλείο για να μπορέσει κάποιος να κοιτάξει μέσα του.
Λίνα Νικολακοπούλου.

Απόγευμα. Το καλοκαίρι απλωμένο στην πόλη. Ανοιχτά παράθυρα και λουλουδάτα μπαλκόνια. Βόλτες με ανάλαφρη διάθεση. Εικόνες και μουσικές. Οι ομιλίες των περαστικών, διάσπαρτες λέξεις. Κάποιος φωνάζει, θαρρείς σε όλους, στον εαυτό του ή σε κανέναν: «Αυτά που λες φίλε. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα» και βάζει μπρος το μηχανάκι του και χάνεται σ’ ένα δρόμο που οδηγεί στη θάλασσα.
Ο νους μας είναι γεμάτος τραγούδια. Οι στιγμές μας, καλές ή κακές, οι αναμνήσεις μας είναι στολισμένες με τραγούδια και δεν είναι λίγες φορές που στην κάθε μέρα μας χρησιμοποιούμε στίχους τραγουδιών για να πούμε αυτό που θέλουμε, στίχους λακωνικούς, με βάθος και νόημα που μας βοηθούν να εκφραστούμε με τον καλύτερο τρόπο, στίχους σαν της Λίνας Νικολακοπούλου.

Advertising

Οι δίσκοι που κουβαλούν στίχους ζωής, κέρασμα της Λίνας Νικολακοπούλου στον κόσμο

Πίσω στο 1985 και ο δίσκος «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου (εκτός από ένα τραγούδι με τον τίτλο «Η Μαλάμω», του οποίου οι στίχοι ανήκουν στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου) παίζεται καθημερινά στα ραδιόφωνα. Τα τραγούδια του δίσκου, ερμηνευμένα από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, μπαίνουν σε κάθε σπίτι και σε κάθε αυτοκίνητο, σε μαγαζιά και σκηνές και ο συγκεκριμένος δίσκος γίνεται σχεδόν σήμα κατατεθέν εκείνης της εποχής.
Από το 1985 έως σήμερα «η σωτηρία της ψυχής» ακούγεται ανελλιπώς από τα ραδιόφωνα και ο τίτλος του τραγουδιού έχει γίνει πλέον απόφθεγμα και απόσταγμα στην καθημερινότητά μας.
Πριν από το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», η αρχή έγινε το 1981 με τον δίσκο «Σκουριασμένα χείλια», επίσης σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και με τη Λίνα Νικολακοπούλου να συμμετέχει σε δύο τραγούδια. Από το 1981 έως το 2017 που κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος, έως τώρα, με τον τίτλο «Στην ομίχλη των καιρών» σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου, η Λίνα Νικολακοπούλου έχει συμμετάσχει με τους στίχους της σε 144 δίσκους συνολικά.
Ενδεικτικά κάποιοι τίτλοι είναι: Ηλεκτρικός Άγγελος, Έξοδος κινδύνου, Χάνομαι γιατί ρεμβάζω, Μαμά γερνάω, Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, Μένω εκτός, Γυάλινος δρομέας, Τα κορμιά και τα μαχαίρια, Μη φοβάσαι τη φωτιά, Αιώνια παράγκα, Οπωσδήποτε παράθυρο, Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Διαβάστε επίσης Charles Manson: Ο ψυχρός «εκτελεστής» της Sharon Tate

Πηγή φωτογραφίας: Περιοδικό Μετρονόμος/ Τεύχος 65 (Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2017). Λίνα Νικολακοπούλου.

Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται

Η Λίνα Νικολακοπούλου στην πορεία της συνεργάστηκε με αξιόλογους συνθέτες και ερμηνευτές. Το 1998 γράφει στίχους για τον Μάνο Χατζιδάκι τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό του. Τρία ανέκδοτα μουσικά κομμάτια του μεγάλου συνθέτη ντύνονται τους στίχους της και τα τραγούδια μπαίνουν στο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη «Χορός με τη σκιά μου». Οι Θάνος Μικρούτσικος, Σταμάτης Κραουνάκης, Γιώργος Χατζηνάσιος, Αντώνης Μιτζέλος, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Νίκος Κυπουργός, Σταύρος Ξαρχάκος, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Μίκης Θεοδωράκης, αλλά και ο Sting και ο Goran Bregovic είναι ανάμεσα στους σπουδαίους μουσικούς που συνεργάστηκαν μαζί της, δημιουργώντας μοναδικά τραγούδια.
Επίσης, σπουδαίοι είναι οι ερμηνευτές που με τη φωνή τους έδωσαν πνοή στους στίχους της. Οι σημαντικές τραγουδίστριες Χαρούλα Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δήμητρα Γαλάνη, Αρλέτα, Τάνια Τσανακλίδου, Βίκυ Μοσχολιού, καθώς και οι τραγουδιστές Μανώλης Λιδάκης, Βασίλης Λέκκας, Μανώλης Μητσιάς, Γιάννης Πάριος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Κότσιρας, Δημήτρης Μητροπάνος, υπήρξαν μόνο μερικοί από τους συνεργάτες της.

Πηγή φωτογραφίας: Περιοδικό Μετρονόμος/ Τεύχος 65 (Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2017)

Παρέα με τις μούσες των δρόμων και των καφενείων

Η Λίνα Νικολακοπούλου είναι μια ποιήτρια και οι στίχοι της είναι το ακριβό απόσταγμα της εποχής της. Η λέξη «Πεμπτουσία» ταιριάζει στην στιχουργική της. Είναι μια παρατηρήτρια, μια ιχνηλάτης. Ο Λάκης Παπαστάθης, σκηνοθέτης και συγγραφέας, γράφει γι’ αυτήν στο περιοδικό Μετρονόμος, μεταξύ άλλων, για τα χρόνια που εκείνη εργαζόταν στην Cinetic: «Ήταν ένα όμορφο ξανθό κορίτσι με γυαλιά γύρω στα είκοσι. Όταν γελούσε ένιωθες τη γλύκα ενός ευγενικού και ευαίσθητου παιδιού με καλή ανατροφή. {…} Έγραφε στη γραφομηχανή τη μικρή αλληλογραφία του γραφείου – κυρίως με διαφημιστικές εταιρείες και την ΕΡΤ – και διεκπεραίωνε τις εξωτερικές εργασίες που ήταν συγκεκριμένες.{…} Συχνά πήγαινε στην ΕΡΤ για να παραδώσει τις έτοιμες εκπομπές και σε κάποιες διαφημιστικές εταιρίες, με τις οποίες συνεργαζόμασταν τότε. Ίσως αυτές οι διαδρομές της Λίνας να ήταν και εσωτερικές διαδρομές, καθώς είχε χρόνο να επεξεργαστεί μέσα της τους ήχους και τους ρυθμούς της πόλης. Αν σημείωνες σε έναν χάρτη της Αθήνας τις διαδρομές της θα έβλεπες πως χαράκωνε με τη μικρή μοτοσυκλέτα της το κέντρο – κυρίως – της Αθήνας. Θα σχηματίζονταν χαρούμενες χορευτικές γραμμές ή μυστικά σχήματα που δε θα μπορούσες ίσως να τα αποκρυπτογραφήσεις με απόλυτη ακρίβεια, αλλά θα ένιωθες τη συνάντηση ενός νέου ανθρώπου με το πλήθος και την πόλη.{…} Η δουλειά στο γραφείο δεν την κούραζε, αντιθέτως, φαινόταν να της αρέσει. Άλλωστε εκείνα τα χρόνια η Cinetic ήταν σαν ένα άτυπο καφενείο, όπου σύχναζαν σημαντικοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι. {…} Σ’ αυτό το στέκι ακούγονταν πολύ σημαντικές συζητήσεις{…} Έμοιαζαν αυτές οι συναντήσεις, κατά κάποιο τρόπο, σαν ένα προφορικό πανεπιστήμιο που, έτσι ελεύθερο, άτσαλο και ακωδικοποίητο που ήταν σε βοηθούσε να κάνεις τη δική σου σύνθεση. Πιστεύω πως η καθημερινότητα της Cinetic τη βοήθησε σε έναν βαθμό, να συγκροτήσει την υποδομή της δικής της ιδιαίτερης προσωπικότητας{…}».
Σε άλλη συνέντευξη, επίσης στο περιοδικό Μετρονόμος, η Λίνα Νικολακοπούλου ρωτήθηκε από τον Γιάννη Κολλιάκο, μελετητή του ελληνικού τραγουδιού και συλλέκτη δίσκων, αν πηγή της έμπνευσής της είναι το καθημερινό βίωμα. Η Λίνα απάντησε: «Σταθερά και αδιατάρακτα. Και τώρα που ήρθα εδώ πέρα να σας συναντήσω είδα κάτω στην άσφαλτο μια μικρή φωτογραφία ενός άντρα γύρω στα εξήντα – εξήντα πέντε, με γκρίζους κροτάφους κλπ. Έμεινα σχεδόν ένα λεπτό να κοιτάζω το μικρό αυτό τετραγωνάκι με το πρόσωπο ενός ανθρώπου και να προσπαθώ να διακρίνω από πού έχει έρθει, αν είχε αγάπη το βλέμμα του. Η ψυχή μου είναι συντονισμένη με το οτιδήποτε κι έχω καταλήξει ότι αυτό με γυρίζει σε μια αθωότητα που είχα σαν παιδί. Κι αυτή δε θέλω να τη χάσω ποτέ. Κρατάω χώρο για το μαγικό, για το απλό, γι’ αυτό το μικρό που χαρακτηρίζει ένα όλον, το οποίο μέσα στο πρέσο που έχουμε μπει το λησμονούμε».
Στην ίδια συνέντευξη, όταν ρωτήθηκε για τις λέξεις και τον στίχο είπε: «Πολλές φορές μπορεί να έρθει μια λέξη κι αυτή να είναι σαν ένας ξεναγός και να σε πάρει από το χέρι και να σε πάει μια βόλτα και να γυρεύει να θυμηθεί. Και μόνο μια λέξη μπορεί να γίνει η αιτία για τη δημιουργία».
Για μας πάλι ένας και μόνος στίχος της μπορεί να μας κάνει και να θυμηθούμε, και να κοιτάξουμε μέσα μας, αλλά και να καταλάβουμε, ίσως, καλύτερα πόσο ίδιοι είμαστε αν και τόσο διαφορετικοί.

Διαβάστε επίσης Η διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών, Μαρία Τσιακα στο maxmag.gr