Οι Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες, γνωστοί και ως Φτωχοί Συστρατιώτες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα αποτέλεσαν ένα από τα πρώτα στρατιωτικά τάγματα στην ιστορία. Ιδρύθηκαν μετά την Α’ Σταυροφορία, το 1118 μ.Χ. με σκοπό να βοηθήσουν το βασίλειο της Ιερουσαλήμ να αντέξει ενάντια στους γείτονες μουσουλμάνους, έτσι ώστε να μπορούν οι χριστιανοί Ευρωπαίοι να επισκέπτονται άφοβα τον τόπο. Επικεφαλής του τάγματος ήταν ο Μεγάλος Μάγιστρος, μια ισόβια θέση, που πρώτος ανέλαβε ο Ούγος ντε Παιν. Τελευταίος Μεγάλος Μάγιστρος ήταν ο Ζακ Ντε Μολέ, που εκτελέστηκε, μαζί με άλλους ιππότες, στην πυρά το 1314 μ.Χ., ύστερα από την απόφαση για διάλυση του τάγματος, με τις κατηγορίες για αίρεση και ασέβεια να τους βαραίνει, μεταξύ άλλων. Οι συλλήψεις των Ναϊτών ξεκίνησαν Παρασκευή, στις 13 Οκτωβρίου του 1307.
Οι συνθήκες στην περιοχή που ιδρύθηκαν οι Ναΐτες
Μετά την Α΄ Σταυροφορία δημιουργείται το χριστιανικό βασίλειο της Ιερουσαλήμ με πρώτο βασιλιά τον Βαλδουίνο της Βουλώνης, που πήρε το όνομα Βαλδουίνος ο A΄. Οι χριστιανοί ήταν δύσκολο να ελέγξουν ολόκληρη την περιοχή της Παλαιστίνης. Συνεπώς, η ζωή εκεί ήταν δύσκολη και για τους νέους κατοίκους και για τους προσκυνητές.
Το 1104 ο κόμης Ούγο της Καμπανίας επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ με μία ακολουθία υποτελών του ιπποτών. Το 1108 επέστρεψε στην Ευρώπη και γύρισε πάλι στην Ιερουσαλήμ μαζί με τον υποτελή του ιππότη Ούγο ντε Παιν. Τότε στην πόλη βασίλευε πια ο Βαλδουίνος Β’. Ο Ούγος ντε Παιν μαζί με 8 ακόμα ιππότες παρουσιάστηκαν στον βασιλιά προτείνοντας την ίδρυση μια κοινότητας ιπποτών, που θα λειτουργούσε ως θρησκευτικό τάγμα και θα είχε αποστολή της την προστασία των προσκυνητών. Το ίδιο έκαναν και με τον Πατριάρχη Βαρμούνδο του Πικινύ, διάδοχο του Δαϊμβέρτου. Οι 9 ιππότες ήταν οι: Ούγος ντε Παιν, Γοδεφρείδος ντε Σαιν-Ομέρ, Αρκαμπώ ντε Σαιντ-Αινιάν, Παγιάν ντε Μοντιντιέ, Ζοφρουά Μπισσό, Ροσσάλ ή Ρολάν, Αντρέ ντε Μονμπάρ, Γκοντεμάρ και Γκοντφρουά.
Η πρόταση των ιπποτών έγινε δεκτή από τον βασιλιά και τον Πατριάρχη. Την ημέρα των Χριστουγέννων του 1119 μ.Χ., στο ναό του Αγίου Τάφου της Ιερουσαλήμ, οι 9 αυτοί ιππότες ενώνονται με τους τρεις μοναστικούς όρκους για πενία, αγνότητα, υποταγή και τον επιπλέον όρκο για την προστασία των προσκυνητών, με παρουσία του Πατριάρχη.
Η επίσημη αναγνώρισή τους έγινε στη Σύνοδο της Τρουά το 1128 μ.Χ. μετά από παρότρυνση του Κιστερκιανού ηγουμένου Βερνάρδου του Κλερβό, που συνέταξε και τον νέο κανόνα του τάγματος, καθώς μέχρι τότε ίσχυε ο Κανόνας του Αυγουστίνου.
Η οργάνωση των Ναϊτών
Οι Ναΐτες ήταν οργανωμένοι σαν μοναστικό τάγμα, ακολουθώντας τον Κανόνα που έφτιαξε ο Άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ. Διέθεταν υψηλές διασυνδέσεις και γρήγορα έγιναν βασικοί υποκινητές της διεθνούς πολιτικής την εποχή των Σταυροφοριών. Σύντομα απέκτησαν πολλές και ευνοϊκές Παπικές Βούλες, που τους βοήθησαν να αποκτήσουν ισχυρή κοσμική εξουσία.
Οι πρώτοι 9 ιππότες ήταν ίσως ιδεαλιστές που μαγεύτηκαν από το μυστήριο της Α’ Σταυροφορίας. Αργότερα όμως άρχισαν να προσελκύονται άτομα που αναζητούσαν νέες περιπέτειες, άλλοι που επιθυμούσαν να ξεφύγουν από τις δυσκολίες της πατρίδας ή απλά να έχουν ένα εξασφαλισμένο οικονομικό μέλλον. Όταν το τάγμα είχε πια ισχυροποιηθεί και εξαπλωθεί, ζητούσαν να καταταγούν και άτομα που είχαν καλή θέση στην πατρίδα τους, αφού πια δεν χρειαζόταν να έχουν εργαστεί στους Αγίους Τόπους για να γίνουν Ναΐτες, αλλά μπορούσαν και στο σπίτι τους.
Όσοι εντασσόταν στο τάγμα έδιναν όρκο πενίας και αγνότητας. Έπρεπε να είναι ενήλικοι, άγαμοι, από οικογένεια ευγενών, χωρίς χρέη ούτε άλλες υποχρεώσεις και να μην ανήκουν σε άλλο τάγμα. Αυτοί ήταν οι κανόνες του Βερνάρδου του Κλερβό, ενός άνθρωπου με πολλές πνευματικές αρετές, που όμως αντιπαθούσε τις γυναίκες.
Κάθε χώρα είχε τον δικό της Μάγιστρο του τάγματος, ενώ όλοι ελέγχονταν από τον Μεγάλο Μάγιστρο, του οποίου το αξίωμα ήταν ισόβια κατοχυρωμένο. Ο πρώτος Μεγάλος Μάγιστρος ήταν ο Ούγος ντε Παιν. Οι τάξεις των μελών ήταν 4; οι ιππότες, οι αξιωματικοί, οι κληρικοί και οι υπηρέτες. Για να γίνει κάποιος ιππότης έπρεπε να έχει 9 χρόνια υπηρεσία στο τάγμα. Μόνο οι ιππότες μπορούσαν να φέρουν το επίσημο σήμα του τάγματος, ενώ το επίσημο ένδυμα καθορίστηκε από τον Πάπα το 1148 σε χρώμα λευκό με επίχρυσο σταυρό.
Τα οφέλη από τις δραστηριότητες
Στην πλήρη του ακμή το τάγμα των Ιπποτών είχε αποκτήσει κάποια προνόμια. Μπορούσαν να διατηρούν όλα τα πολεμικά λάφυρα, χωρίς να λογοδοτούν σε κάποιον, παρά μόνο στον Πάπα, απαλλάσσονταν από τους φόρους, δεχόταν μεγάλες δωρεές και είχαν τον έλεγχο μεγάλων περιοχών.
Με το πέρασμα του χρόνου το τάγμα άρχισε να ασχολείται με τραπεζικές δραστηριότητες. Οι Ναΐτες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το πρώτο τραπεζικό σύστημα και ανακάλυψαν την πρώτη μορφή των επιταγών.
Το 1139 οι Ναΐτες κατάφεραν να εξαιρεθούν από την δικαιοδοσία των τοπικών επισκόπων και υπαγόταν πια στην αυθεντία του Πάπα, ενισχύοντας έτσι τη δύναμη και την επίδρασή τους στη Δύση. Βασιλείς και ευγενείς από Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία και άλλα χριστιανικά κράτη της Δύσης παραχώρησαν στους Ναΐτες φρούρια, ολόκληρες περιοχές και κτίσματα για την ενίσχυση της δραστηριότητάς τους.
Οι Ναΐτες χάνουν την αίγλη τους
Τα πράγματα για τους Ναΐτες άρχισαν να δυσκολεύουν στα τέλη του 12ου αιώνα. Οι μάχες, στις οποίες συμμετείχαν, δεν ήταν επιτυχείς. Υπήρχαν συνεχείς συγκρούσεις με δυνάμεις της ανατολής, όπως ο μουσουλμάνος ηγέτης Σαλαδίνος. Έτσι, δυσκολεύτηκαν στην αντιμετώπισή των εισβολέων, καθώς οι στρατιώτες του Σαλαδίνου ήταν αριθμητικά περισσότεροι και εξίσου πειθαρχημένοι. Προσπάθησαν μέσω της διπλωματίας, κάνοντας λάθη, που τους στοίχισαν.
Ταυτόχρονα οι Ναΐτες άρχισαν να συσσωρεύουν πλούτο και δύναμη, που ίσως τους απομάκρυνε από τους ιδρυτικούς σκοπούς τους. Κοσμικοί και εκκλησιαστικοί άρχοντες δανείζονταν από αυτούς μεγάλα χρηματικά ποσά. Ακόμα και ο ίδιος ο βασιλιάς Φίλιππος Δ΄ ήταν βαθιά χρεωμένος στους Ναΐτες και φοβόταν ότι εκείνοι θα μπορούσαν να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος στην Ευρώπη, που θα ήταν οικονομικά και στρατιωτικά πανίσχυρο. Έτσι τόσο ο βασιλιάς όσο και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είχαν αρχίσει να ενοχλούνται από αυτή την δύναμη, όταν μάλιστα πολλοί ευγενείς υποστήριζαν ότι τα χρήματα που συγκέντρωναν οι Ναΐτες θα μπορούσαν κάλλιστα να καταλήγουν στα εκκλησιαστικά ταμεία.
Αυτή η μεγάλη οικονομική άνθιση φαίνεται να αποτέλεσε και την αιτία της καταστροφής τους. Ο βασιλιάς Φίλιππος Δ΄, θέλοντας να αποφύγει την αποπληρωμή των χρεών του προς τους Ναΐτες, αποφάσισε την σταδιακή εξολόθρευσή τους. Αρχικά ξεκίνησε από τον μοναδικό, που θα μπορούσε να του σταθεί εμπόδιο, τον Πάπα Βονιφάτιο Η’. Τον κατηγόρησε ότι ήταν αιρετικός, τον φυλάκισε και τον προέτρεψε, μετά από βασανιστήρια, να παραιτηθεί. Τελικά ο Πάπας αυτοκτόνησε κάτω από περίεργες συνθήκες.
Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι οι Ναΐτες έπεσαν θύμα οικονομικού σκανδάλου από τον Φίλιππο, ο οποίος ήθελε να τους βγάλει από την μέση. Όμως δεν αποκλείεται το ίδιο το τάγμα να είχε ξεφύγει από τους αρχικούς σκοπούς του.
Συλλήψεις και κατηγορίες
Οι Ναΐτες δεν βρισκόταν πια στο απόγειο της δόξας τους. Οι φήμες, που κυκλοφορούσαν, καθώς και οι στρατιωτικές τους ήττες, είχαν δυσαρεστήσει πολλούς. Το 1307 ο Ζακ Ντε Μολέ, Μέγας Μάγιστρος από τις 20 Απριλίου του 1292, συναντήθηκε με τον Πάπα Κλήμη Ε’ για να συζητήσουν για τα θέματα, που είχαν προκύψει. Κάποιοι ιππότες, που είχαν εκδιωχθεί από το τάγμα, διέδιδαν ότι η διαδικασία εισαγωγής περιλάμβανε άσεμνες πράξεις. Ο ίδιος ο βασιλιάς μάλιστα, για να στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τους, διέδιδε φήμες για ιερόσυλες και ομοφυλοφιλικές πρακτικές μύησης. Ο Ντε Μολέ, θέλοντας να καθαρίσει το όνομα του τάγματος και να αποκαταστήσει την τιμή τους, ζήτησε την έναρξη παπικής έρευνας, η οποία ξεκίνησε στις 24 Αυγούστου 1307.
Η αρχή του τέλους των Ναϊτών
Το πρωί της Παρασκευής 13 Οκτωβρίου 1307, μετά από διαταγή του Φίλιππου Δ’, γίνεται εισβολή στις κεντρικές εγκαταστάσεις των Ναϊτών και συλλαμβάνονται όλα μέλη του τάγματος που βρισκόταν εκεί, μεταξύ των οποίων και ο Μέγας Μάγιστρος Ζακ Ντε Μολέ. Είναι γνωστό ότι ο βασιλιάς εποφθαλμιούσε τα πλούτη των ιπποτών, γι’ αυτό συνεργάστηκε με τον Πάπα, ούτως ώστε να τους κατηγορήσουν ως αιρετικούς. Κατηγορήθηκαν επίσης για σοδομισμό, ομοφυλοφιλία, οικονομική διαφθορά, συνεργασία με τους Μουσουλμάνους, βλασφημία κατά του σταυρού έως και σατανιστικές τελετές. Όπως ήταν φυσικό το τάγμα οδηγήθηκε στην Ιερά Εξέταση. Αποφασίστηκε η ολοκληρωτική καταστροφή του και η εκτέλεση των μελών. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ναϊτών εκείνη την εποχή έφτανε τις 15.000.
Στην δίκη που ακολούθησε στο Παρίσι, μετά από σκληρά βασανιστήρια, που λύγισαν ακόμα και τους πιο σκληροτράχηλους, από τους 138 Ναΐτες που συνελήφθησαν, οι 105 παραδέχτηκαν ότι απαρνήθηκαν το Χριστό και οι 123 ότι έφτυσαν τον σταυρό. Στις 12 Μαΐου 1310, 54 Ναΐτες καίγονται ζωντανοί έξω από ένα χωράφι στη Γαλλία, υποστηρίζοντας όλοι την αθωότητά τους.
Στο μυστικό παπικό συμβούλιο υπό τον Πάπα Κλήμη Ε’, τον πρώτο από τους Πάπες της Αβινιόν και υποχείριο του Φίλιππου, που έγινε στην Βιέννη, στις 22 Μαρτίου 1312, κι ενώ ακόμα δεν είχαν τελειώσει οι δίκες, το τάγμα διαλύθηκε με το παπικό διάταγμα «Vox Excelso». Με μια άλλη διάταξη, την «Ρrovidam Ad», πολλά περιουσιακά στοιχεία των Ναϊτών, που δημεύτηκαν, μεταβιβάστηκαν τελικά στους Ιωαννίτες ιππότες, «αντιπάλους» των Ναϊτών. Ο Φίλιππος περίμενε να οικειοποιηθεί τα αμύθητα πλούτη του τάγματος αλλά τελικά αυτά που βρήκε ίσα που μπόρεσαν να καλύψουν τα έξοδά του για την οργάνωση της καταδίκης τους. Επιπλέον, όσα τάγματα είχαν επίσης τραπεζικές δραστηριότητες, μετά την εξόντωση των Ναϊτών τις σταμάτησαν.
Πολλοί βασιλιάδες της Ευρώπης, όπως της Πορτογαλίας και κάποιοι της Ισπανίας, εναντιώθηκαν στη διάλυση του τάγματος. Άλλοι ευγενείς, που είχαν φιλικές σχέσεις με τους Ναΐτες, τους αποκήρυξαν υπό τον φόβο αφορισμού. Από τις λίγες εξαιρέσεις ήταν ο Ρόμπερτ Μπρους της Σκωτίας, ο οποίος είχε ήδη αφοριστεί.
Η τύχη του Μεγάλου Μάγιστρου
Τον Μάρτιο του 1314, δύο χρόνια μετά από την επίσημη διάλυση του τάγματος, τρεις καρδινάλιοι σταλμένοι από τον Πάπα καταδίκασαν τον ντε Μολέ και άλλους επιφανείς Ναΐτες σε ισόβια. Η επιμονή όμως του ντε Μολέ και των συντρόφων του να διακηρύττουν την αθωότητά τους και να ανακαλούν τις ομολογίες τους οδήγησε τον Φίλιππο στο να διατάξει την εκτέλεσή τους στην πυρά.
Ο Φίλιππος διέταξε να βασανιστεί ο Ντε Μολέ, πριν οδηγηθεί στην πυρά. Τόπος εκτέλεσης ήταν το «Νησί των Εβραίων» στο Σηκουάνα, στο κέντρο του Παρισιού, απέναντι από το ανάκτορο, για να είναι ορατή από εκεί, και η μέρα ήταν η 14η Μαρτίου 1314. Στο νησί είχε στηθεί ειδική εξέδρα για τους ιεροδικαστές, που ήταν ο Αρνώ ντε Φαρζέ, ανιψιός του Πάπα, ο Αρνώ ντε Νοβέιγ, παπικός τοποτηρητής της Γαλλίας, ο Νικολά ντε Φρωβίγ, εξομολογητής και μυστικοσύμβουλος του βασιλιά και ο Φιλίπ ντε Μαρινύ, αρχιεπίσκοπος της Σενς, ως βασιλικός και παπικός επίτροπος, ουσιαστικά δηλαδή πρόεδρος. Γύρω είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου για να παρακολουθήσει. Σκοπός αυτής της δημοσιότητας ήταν η δημόσια απαγγελία των κατηγοριών, η απόσπαση μιας τελευταίας δημόσιας ομολογίας και στο τέλος η καταδίκη.
Στις 10 το πρωί οι Ναΐτες αλυσοδεμένοι έφυγαν από τον μεγάλο Πύργο του Ναού, πρώην ιδιοκτησία τους, όπου ήταν φυλακισμένοι, και μεταφέρθηκαν στον τόπο εκτέλεσης. Αφού τους υποχρέωσαν να γονατίσουν μπροστά στην επιτροπή, τους διάβασαν το κατηγορητήριο και ανακοίνωσαν την ποινή, που αρχικά ήταν ισόβια φυλάκιση με μοναδική τροφή «το ψωμί του πόνου και το νερό της θλίψης». Αυτή η ποινή εξέπληξε τους βασιλικούς αντιπροσώπους. Ο καρδινάλιος όμως απάντησε ότι δόθηκε χάρη, καθώς όλοι ομολόγησαν ταπεινά τα λάθη τους. Τότε ο Ζακ ντε Μολέ και ο Γοδεφρίδος ντε Σαρναί σηκώθηκαν όρθιοι και απευθυνόμενοι σε όλους, αλλά κυρίως στο πλήθος, άρχισαν να αποκαλύπτουν ότι οι ομολογίες είναι ψεύτικες και τα στοιχεία του κατηγορητηρίου ανυπόστατα. Δήλωσαν επίσης ότι ο Βασιλιάς και ο Πάπας τους είχαν υποσχεθεί πως αν ομολογούσαν αυτά που ήθελαν, θα τους άφηναν ελεύθερους. Η σύγχυση που ακολούθησε οδήγησε τους υπεύθυνους να στείλουν πίσω στην φυλακή τους καταδικασθέντες, όπου θα εκτελούνταν. Αφού τα πληροφορήθηκε όλα ο Φίλιππος ο Ωραίος συγκάλεσε συμβούλιο και αποφάσισε μέχρι το βράδυ ο Μέγας Μάγιστρος, Ζακ Ντε Μολέ, και ο Μάγιστρος της Νορμανδίας να έχουν παραδοθεί σε σιγανή φωτιά.
Ο θρύλος θέλει τον 70χρονο Ζακ Ντε Μολέ, καθώς τον τύλιγαν οι φλόγες, να υπόσχεται ότι θα συναντήσει ενώπιον του Θεού και τον Φίλιππο και τον Πάπα πριν το τέλος του χρόνου. Πράγματι και οι δυο πέθαναν μέσα στον επόμενο χρόνο. Ο Κλήμης Ε’ στις 20 Απριλίου 1314 και ο Φίλιππος Δ΄ στις 29 Νοεμβρίου 1314.
Σύμφωνα με τον Αββά Βελλύ στην «Ιστορία της Γαλλίας», όταν όλα είχαν τελειώσει κάποιοι πήγαν στο νησάκι, αδιαφορώντας για τους φρουρούς κι αφού έκαναν τον σταυρό τους, μάζεψαν ευλαβικά τη στάχτη των δύο μαρτύρων.
Τα πρακτικά της δίκης των Ναϊτών
Πριν τις κατηγορίες του Φιλίππου, δεν υπήρχε καμιά υποψία για ανάρμοστη συμπεριφορά των Ναϊτών Ιπποτών. Έμπειροι νομικοί και Δομινικανοί κυνηγοί αιρέσεων, που εξέτασαν τις κατηγορίες, δεν εντόπισαν στοιχεία να τις τεκμηριώσουν. Ο βασικός όμως κατήγορος από την πλευρά του βασιλιά ήταν ο βασιλικός σφραγιδοφύλακας Γκιγιόμ ντε Νογκαρέ που είχε αφοριστεί και έτρεφε αντικληρικό μένος. Παλαιότερα, είχε κατηγορήσει τον Πάπα Βονιφάτιο Η’ για αίρεση, σοδομία και συνδιαλλαγή με δαίμονες. Επίσης, κατηγόρησε τον Επίσκοπο της Τρουά για μαγεία, σοδομία και ότι έφτυνε τον Σταυρό. Τις ίδιες κατηγορίες επαναλάμβανε τώρα και εναντίον των Ναϊτών.
Το 2011 το Βατικανό έφερε στην δημοσιότητα τα πρακτικά της παπικής ετυμηγορίας του 1308. Ο Πάπας Κλήμης Ε’ είχε πειστεί ότι δεν ήταν αιρετικοί παρά μόνο ανήθικοι. Είχε σκοπό μάλιστα να αναμορφώσει το τάγμα και να το ξαναβάλει στον δρόμο του Θεού. Οι πιέσεις όμως του Γάλλου μονάρχη και οι συκοφαντίες του τον ώθησαν να διαλύσει τελικά το τάγμα οριστικά το 1312 και να καταδικάσει σε θάνατο τους Ναΐτες.
Η τύχη των Ναϊτών μετά την διάλυση
Μετά τις συλλήψεις και την επίσημη διάλυση του τάγματος, δεν είναι γνωστό αν επιβίωσαν κάποια μέλη και ποιά ήταν η τύχη τους. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, όσοι Ναΐτες δεν συνελήφθησαν, συγκέντρωσαν τον θησαυρό του τάγματος κι έφυγαν από τη χώρα κρυφά. Βρήκαν καταφύγιο στο φιλικό περιβάλλον της Σκωτίας, όπου διατήρησαν ζωντανό το τάγμα και ίδρυσαν τις πρώτες τεκτονικές Στοές. Πιστεύεται ότι το Σκωτικό Τεκτονικό Τάγμα έχει τις ρίζες του στο τάγμα των Ναϊτών. Άλλες μυστικές οργανώσεις, που πιστεύεται ότι έχουν σχέση με τους Ναΐτες είναι οι Ελευθεροτέκτονες και τα Templar Research Institute και CIRCES International Inc.
Παρά τις αμέτρητες θεωρίες σχετικά με τους Ναΐτες Ιππότες, το μυστήριο γύρω από την τύχη τους δεν έχει διαλευκανθεί ακόμα. Και μπορεί να διαλύθηκαν οριστικά το 1312 και ο Μεγάλος Μάγιστρος Ζακ Ντε Μολέ να εκτελέστηκε στην πυρά το 1314, αλλά η σφαγή κατά τις συλλήψεις ήταν τόσο μεγάλη, που η μέρα που ξεκίνησαν, Παρασκευή και 13, πιστεύεται ότι είναι ο λόγος, που στην δυτική Ευρώπη θεωρείται γρουσούζικη ακόμη και σήμερα.
Φήμες που ακολουθούν το τάγμα των Ναϊτών μέχρι σήμερα
Οι ιστορίες γύρω από τους Ναΐτες γοητεύουν ακόμα και σήμερα κι αυτό οφείλεται σε διάφορες πεποιθήσεις και πρακτικές που τους απέδωσαν κάποιοι συγγραφείς. Για παράδειγμα έχε γραφτεί ότι ήταν αφοσιωμένοι στη Μαρία Μαγδαληνή αλλά ξεχωριστή αφοσίωση έδειχναν μόνο στη Θεοτόκο.
Υπάρχει κόσμος που υποστηρίζει, χωρίς να έχει στοιχεία και αποδείξεις, ότι οι Ναΐτες είχαν ένα κρανίο που λάτρευαν και ότι αυτό ήταν του Ιησού, του Ιωάννη του Βαπτιστή ή της Μαρίας Μαγδαληνής. Άλλοι αναφέρονται στην λατρεία του Μπαφομέτ που είτε ήταν δαίμονας, είτε απλά έτσι προφερόταν το όνομα Μοχάμεντ στην Προβηγκία. Ο Εβραίος λόγιος Χιου Σόνφιλντ, πίστευε ότι η λέξη «Μπαφομέτ» ήταν εβραϊκός κώδικας που αντιπροσώπευε την (ελληνική) λέξη «Σοφία».
Κάποια μη επιστημονικά βιβλία αναφέρουν ότι τα πρώτα χρόνια στους Αγίους Τόπους οι Ναΐτες έσκαβαν κάτω από το Όρος του Ναού κι εκεί ανακάλυψαν σήραγγες με θησαυρούς ή το σώμα του Ιησού ή αποδείξεις ότι ο Χριστός είχε παντρευτεί τη Μαρία Μαγδαληνή. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι οι επιστημονικές διαψεύσεις όλων αυτών, αποτελούν σχέδιο μαζικής συγκάλυψης.
Επίσης, υπάρχει η φήμη ότι οι Ναΐτες ανακάλυψαν την Αμερική πολύ πριν από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Ωστόσο, η μόνη σχέση του Κολόμβου με τους Ναΐτες, όπως και του Βάσκο ντα Γκάμα, είναι οι εξής: και οι δύο έπλεαν με την σημαία του Τάγματος του Χριστού, ενός πορτογαλικού Τάγματος που δημιουργήθηκε το 1319 μετά τη διάλυση των Ναϊτών. Το τάγμα αυτό ανέλαβε την περιουσία των Ναϊτών, δέχτηκε στις τάξεις του αρκετούς πρώην Ναΐτες, υιοθέτησε τη σημαία τους με τον Κόκκινο Σταυρό και πήρε τα κάστρα τους στην Τομάρ και το Αλμουρόλ.
Μια άλλη φήμη αφορά την Σινδόνη του Τορίνο. Αρχικά υπήρχε μία άποψη ότι ήταν το σεντόνι που τύλιξε το σώμα του Χριστού και γι’ αυτό οι Ναΐτες είχαν αναλάβει την φύλαξή του. Ειδικοί επιστήμονες εξέτασαν το ύφασμα και το χρονολόγησαν από το 1280 μ.Χ. Έτσι, απορρίφθηκε αυτή η εκδοχή. Τότε εμφανίστηκε η γνώμη ότι η Σινδόνη του Τορίνο χρησιμοποιήθηκε από τον Ζακ ντε Μολέ, κατά την περίοδο των βασανιστηρίων του και γι’ αυτό το λόγο ήταν κάτι πολύτιμο για όσους φίλους των Ναϊτών έμειναν πίσω.
Ακολουθεί video με το ντοκιμαντέρ του National Geographic για τους Ναΐτες Ιππότες:
Για το άρθρο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από:
- Ναΐτες Ιππότες, Ανακτήθηκε από: https://el.wikipedia.org/ Τελευταία πρόσβαση: 23/9/21
- Στούκας, Μ. (2018). Ναΐτες ιππότες: Θρύλος και πραγματικότητα. Ανακτήθηκε από: https://www.protothema.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 23/9/21
- Η Παρασκευή και 13 ως ημέρα κακοτυχίας των Δυτικών. (2018). Ανακτήθηκε από: https://geonews.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 23/9/21
- Τζίμα, Αθ. Γιατί η Παρασκευή και 13 θεωρείται γρουσούζικη μέρα; Μια ιστορία που ξεκινά από τους Αγίους Τόπους και τελειώνει με τη μαζική δολοφονία ιπποτών. Ανακτήθηκε από: https://www.mixanitouxronou.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 23/9/21
- Παπάς, Θ. Η εξόντωση των Ναϊτών ιπποτών με τις κατηγορίες του σοδομισμού, της βλασφημίας και του σατανισμού. Η άλλη εκδοχή είναι ότι είχαν γίνει μια μισητή τράπεζα. Ανακτήθηκε από: https://www.mixanitouxronou.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 25/9/21
- Οι Ιππότες του Ναού (Ναΐτες), Ανακτήθηκε από: https://www.sansimera.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 25/9/21
- Ζακ ντε Μολαί, Ανακτήθηκε από: https://el.wikipedia.org/ Τελευταία πρόσβαση: 25/9/21
- Παρασκευή και 13: Όταν ο βασιλιάς Φίλιππος τιμωρούσε το Τάγμα των Ναϊτών, Ανακτήθηκε από: https://www.news247.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 25/9/21
- Η ιερή συνωμοσιολογία των Ναϊτών Ιπποτών. (2015). Ανακτήθηκε από: https://www.newsbeast.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 25/9/21
