Στη σημερινή Ελλάδα ένας εκ των βασικών παραγόντων της κρίσης και της παρακμής, η πολιτική, βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Απέναντι της βρίσκεται μια νέα γενιά χωρίς όραμα και ελπίδα, η οποία σε κάθε ευκαιρία δηλώνει με εμφατικό τρόπο την αποστασιοποίηση της απ’ αυτήν. Η διαπίστωση αυτή περιλαμβάνει μια σειρά από μεγάλες αλήθειες, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου και πολυσύνθετου ερωτήματος: Κρίνεται ορθή η σημερινή επιφυλακτική στάση των νέων προς την πολιτική;
Ζούμε στην εποχή όπου η φράση «ζητείται ελπίς» παίρνει σάρκα και οστά. Αλίμονο εάν οι νέοι δεν «ψάχνουν» και δεν «ψάχνονται» , έστω και αν δε βρίσκουν. Αυτή όμως η απάθεια και η αδιαφορία για τα πολιτικά δρώμενα θ’ αποτελέσει μελλοντικά την απάθεια και την αδιαφορία ενός ολόκληρου λαού, γεγονός που θα επιφέρει τον κοινωνικό, οικονομικό, πολιτιστικό και πολιτικό μαρασμό της, στοιχεία που ανάγονται και σ’ αυτή την ύπαρξη της δημοκρατίας μας. Λαός που δεν εκδηλώνει ενδιαφέρον και δραστηριότητα για την πολιτική μετατρέπεται σε μάζα, όχλο, ενώ καθίσταται βορά για τη βουλιμία και την αρχομανία ψευδοηγετών. Εάν ατροφήσει τόσο το αισθητήριο όσο και το ενδιαφέρον των νέων για την πολιτική και εάν η άγνοια, η αδιαφορία και η απελπισία απαρτίζουν τη ψυχοσύνθεση τους τότε θα επικρατήσουν o αριβισμός, ο οπορτουνισμός, ο νεποτισμός κ.ά που θα μας οδηγήσουν βαθύτερα στη διαπλοκή, στη διαφθορά, στην αναξιοκρατία και τελικά στην εθνική μας απαξίωση.
Όπως άλλωστε έχει επισημάνει και ο Αριστοτέλης, ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό, συνδεδεμένο με την κοινωνική και πολιτική ζωή και αυτόν τον κανόνα δεν μπορεί να τον αγνοήσουν ή να τον ανατρέψουν οι νέοι και γι’ αυτό οφείλουν να συμμετέχουν στην πολιτική ζωή και να την απαλλάξουν από τα περιρρέοντα αρνητικά πολιτικά και κοινωνικά σύνδρομα. Επιζητείται, δηλαδή, η ανανέωση της πολιτικής με βαθιές τομές στο περιεχόμενο και τη λειτουργία της από τη γενιά που πρόκειται να ζήσει το αύριο, καθώς καθίσταται αντιληπτό πως κανένας προγραμματισμός και καμιά οργάνωση δεν πρόκειται να επιφέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, εάν δεν επικρατήσουν ανανεωτικές, σύγχρονες και ρηξικέλευθες ιδέες. Τις ιδέες αυτές όμως τις πρεσβεύουν και τις προωθούν σε κάθε γενιά μόνο οι νέοι, οι οποίοι κρίνουν αμείλικτα την κοινωνία που τους έχουν διαμορφώσει οι προηγούμενες γενιές και διακατέχονται από ήπιες έως επαναστατικές αντιλήψεις για να ανακαλύψουν τα ανάλογα «εργαλεία» και να αλλάξουν προς το καλύτερο την κοινωνία αυτή. Εδώ βρίσκεται και εστιάζεται η διαχρονική αντίθεση των νέων που αντιπαλεύουν τις συντηρητικές αντιλήψεις των παλαιοτέρων και βρίσκονται σε μια συνεχή πάλη μ΄αυτούς που ονομάζεται «Σύγκρουση Γενεών»(The Conflict of Generations).
Από τα παραπάνω, καθίσταται εύλογα αντιληπτό πως η νεολαία με πρωτοπόρο το πεφωτισμένο τμήμα της, τη σπουδαγμένη νεολαία, δεν επιτρέπεται ν’ αφήσει την πολιτική παρακαταθήκη αλλά και την μετεξέλιξη αυτής στην τύχη άμοιρων και άβουλων πολιτικών διαχειριστών. Οφείλει ν’ αφουγκράζεται , ν’ αντιστέκεται, ν’ αντιπροτείνει και να συμμετέχει. Σύμφωνα και με τον Ουίλ. Τζόουνς, «Πρέπει να δυσπιστούμε στην εξουσία σ΄ όποια χέρια βρίσκεται». Με την ενεργή τους συμμετοχή στην πολιτική οι νέοι θα έχουν την ευχέρεια να ασκούν πιέσεις και να προβάλλουν νέες αντιλήψεις στις εκάστοτε κυβερνήσεις για τη θεσμοθέτηση νέων μέτρων που θα προωθούν την κοινωνική και οικονομική πολιτική και θα διασφαλίζουν παράλληλα την αξιοκρατία, την ισονομία και το παραπέρα βάθεμα της δημοκρατίας. Οι ίδιοι οι νέοι, μέσα από θεσμούς, μπορούν να υποδείξουν τρόπους επίλυσης για όλα τα προβλήματα που βιώνουν οι ίδιοι και η κοινωνία, όπως η ανεργία, η παιδεία κλπ. και είναι φυσικό να αγωνίζονται οι ίδιοι για την επίλυσή τους.
Εξάλλου, με την ένταξη τους σ’ αυτό το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, επιφορτίζονται επιπλέον με θέματα που αφορούν το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, γεγονός που συντελεί στην πνευματική τους ωρίμανση. Περνούν από τη θεωρία στην πράξη. Έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα και συνειδητοποιούν πως δεν είναι εύκολη η υλοποίηση του ρομαντικού αιτήματος τους για έναν κόσμο καλύτερο και πιο δίκαιο. Αντιλαμβάνονται τα όρια και τις δυνατότητες της δημοκρατίας και προσγειώνονται στη λογική των πραγμάτων· παύουν να είναι αιθεροβάμονες και καθορίζουν τα όρια των αγωνιστικών τους διεκδικήσεων στο πλαίσιο του εφικτού και των δυνατοτήτων της χώρας τους.
Καταλήγοντας, θεωρούμε απαράδεκτο να αδιαφορούν οι νέοι για τις πολιτικές υποχρεώσεις τους και να τα περιμένουν όλα από τους άλλους. Οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι στη ζωή τίποτα δε χαρίζεται, αλλά τα πάντα κατακτώνται. Οφείλουν και μπορούν να αντισταθούν στην πτώση των αξιών, στο θάνατο της ελπίδας, στην παρακμή της πολιτικής. Εξάλλου, αυτοί είναι η ελπίδα, το όραμα και η πανάκεια για ένα μέλλον που μοιάζει πρώιμα γερασμένο. Ωστόσο, όπως επισημαίνει εύστοχα ο Ο. Ελύτης: «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».
