Η καθημερινότητά μας περιτριγυρίζεται από στιγμές, καλές, κακές και άσχημες. Άλλες σε κάνουν χαρούμενο, άλλες σε μαγνητίζουν, άλλες σε περικυκλώνουν με νεύρα και σε βγάζουν από τα ρούχα σου…
Σχεδόν πάντα υπάρχει μια φωνούλα μέσα στο δωμάτιο, όταν είσαι θυμωμένος με κάτι, που λαλεί πως “έλα μωρέ, μη νευριάζεις, σιγά τι έγινε”. Ε όχι φωνή, είναι σημαντικό!
Ας δούμε λοιπόν, 5 από τις κορυφαίες στιγμές που αν και άξιες νεύρων, ο κόσμος ο πολύς δεν το αντιλαμβάνεται.
1. Όταν χάνει η ομάδα σου
Γκολ στο 90′, buzzer beater, ξαφνικός θάνατος.
Θυμώνεις, ξεσπάς, βρίζεις ξανά και ξανά. Αρπάζεις το τηλεκοντρόλ, το σφίγγεις στην παλάμη σου και είσαι έτοιμος να το εκσφενδονίσεις με μανία στον απέναντι τοίχο, που είναι δίπλα από την τηλεόραση. Την στιγμή λοιπόν που είσαι σαν τον πρωταγωνιστή του γκραφίτι του Bansky αλλά με νεύρα, ακούγεται η φωνή της μάνας σου από το μέσα δωμάτιο. “Μα καλά, νευριάζεις για αυτό; Είναι απλά ένας αγώνας”.
Άκου μάνα, για όλους έχει ο Θεός, της λες. Επίσης, δεν είναι απλά ένας αγώνας, είναι η ομάδα μου, οι ώρες της μέρας μου, είναι οι στιγμές που αγχώνομαι και που τσιρίζω σαν παιδάκι, αλλά και αυτές που γελάω, που κλαίω και που, ας μην κοροϊδευόμαστε, κλαίω ξανά. Ζω όταν τη βλέπω να παίζει, τρώω τα νύχια μου, λυγίζω τα πόδια μου, αγωνιώ, κάθε μα κάθε δευτερόλεπτο αγωνιώ. Το τέλος δεν είναι πάντα καλό για μας, και σε αντίθεση με τον Καβάφη, μένουμε στην Αθήνα. Επίσης, δεν έχει σημασία το ταξίδι, αλλά ο προορισμός. Και αυτή τη φορά ο προορισμός ήταν χάλια, σαν να πηγαίνεις στη Λάρισα ή την Πάτρα. Τόσο χάλια. Με νιώθεις;
Αν έχει πάει στην Λάρισα και την Πάτρα, ναι, σε νιώθει. Αν δεν έχει πάει, πάλι σε νιώθει, γιατί το έπαιξε έξυπνα και δεν πήγε. Ακραίου βαθμού επιχείρημα, πιάνει πάντα.
Χαιρετίσματα σε όλους τους Λαρισαίους και τους Πατρινούς που διαβάζουν το περιοδικό. Ελπίζω όλα να είναι καλά και όμορφα!
Σε αντίθεση με τις πόλεις σας…
2. Όταν πρέπει να πας δουλειά μετά από διακοπές
Νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω πολλά. Ξέρεις κάτι, δε θα πω κιόλας.
Υπάρχει ένα ειδικό μέρος στην κόλαση για αυτούς που απολαμβάνουν να πειράζουν όσους αναμένεται να επιστρέψουν στις δουλειές τους οσονούπω. Εκφράσεις όπως “Καλό χειμώνα” από ανήμερα Δεκαπενταύγουστου, “Άντε, μέσα τα κεφάλια”, “Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του” πρέπει να είναι πλέον μηνύσιμες και σίγουρα απαγορευτικές για τον καθένα. Πρέπει να υπάρχουν παραδειγματικές τιμωρίες για να προλάβουμε επόμενα κρούσματα. Φυλακή, ξύλο, επίσκεψη στην Λάρισα και την Πάτρα. Κάτι.
3. Όταν η κατά τ’ άλλα ερημική παραλία είναι γεμάτη κόσμο
Εδώ ίσως δεν πιάσω πολλούς από εσάς, αλλά όσοι είναι της ηρεμίας, της φάσης και της παγωμένης μπύρας μέσα στο κουβαδάκι που είχες μικρός για να φτιάχνεις κάστρα στην άμμο και να γκρεμίζεις την όρεξη των υπόλοιπων, με καταλαβαίνουν απόλυτα.
Είτε είσαι με παρέα είτε με το αμόρε, το σχέδιο είναι το ίδιο. Φαγητό, λίγη ξάπλα στο σπίτι και μεσημεριανό ταξίδι με στόχο την πιο έρημη παραλία του νησιού, παρέα με αλκοόλ (aka ό,τι πιο φθηνό υπάρχει σε μπύρα), ψυγειάκι (aka μισοπαγωμένα παγάκια, επειδή ξέχασες να τα βάλεις από την προηγούμενη μέρα), ηχειάκι (aka σάπιο ηχείο κινητού, που από το κύμα και τους ήχους της θάλασσας δεν ακούγεται ποτέ) και ξαπλώστρες (aka σκουριασμένα καρεκλάκια που ίσα ίσα χωράει ο κώλος).
Η πορεία είναι ώριμη και ευέξαπτη, και φυσικά περιμένει τη θέα, την ησυχία και τη μαγεία τους. Ωστόσο, ομπρέλες ξεπροβάλλουν από την αμμουδιά, και όσο τις πλησιάζετε τόσο περισσότερο πληθαίνουν. Αριστερά, κέντρο, δεξιά. Αυτή η πορεία αλά Γρηγόρης Ψαριανός δεν έχει ποτέ ευτυχή κατάληξη. Με μισή καρδιά ετοιμάζεται τη φάση σας, αλλά σύντομα οι παιδικές και ειρηνικές τσιρίδες σας ταλανίζουν, οι μυρωδιές από γευστικότατες κονσέρβες σας στροβιλίζουν τη μύτη, ενώ αναίσχυντοι ηλικιωμένοι αρχίζουν να γδύνονται μπροστά σας, γιατί ως γνωστόν το βρεγμένο μαγιό επιφέρει και ασθένειες.
Έχεις κάθε λόγο να ξενερώνεις, αφού το μεσημεριανό σου μπάνιο μετατράπηκε σε ρεαλιστική απεικόνιση ενός κυριακάτικου γεύματος με την οικογένειά σου. Νεύρα, καλτίλα, τσιτσίδι.
4. Όταν έχει ζέστη-Όταν έχει κρύο
Όταν μένεις σε μια χώρα, ο οργανισμός σου αργά ή γρήγορα συνηθίζει στη θερμοκρασία και το κλίμα της περιοχής, προσαρμόζεται στη διαφορετικότητα των καιρικών συνθηκών και σύντομα θα μπορεί να αισθανθεί ένα με το μέρος και τις αποχρώσεις του. Αυτό συμβαίνει όταν δεν είσαι Έλληνας.
Ο Έλληνας είναι αυτός που έχει νεύρα το χειμώνα για το κρύο και παραπονιέται για το πόσες κουβέρτες κουβαλάει, και για το πόσο πετρέλαιο καίει, και για το πόσο πολύ τρέχει η μύτη του.
Ο Έλληνας είναι και αυτός που έχει νεύρα το καλοκαίρι για τη ζέστη και παραπονιέται για το πόσα σεντόνια αλλάζει ανά μέρα, και για το πόσο ρεύμα καίει με το ερκοντίσιον, και για το πόσο πολύ ιδρώνει.
“Μα καλά ρε, αφού ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, την πιο αλλοπρόσαλλη, την πιο ποικιλιάζουσα”.
Όχι. Απλά είμαστε κακομαθημένοι.
Αλλά μπράβο μας. Αφού έχουμε συνηθίσει σε μια θερμοκρασία, πώς έρχεται ο καιρός και μας το αλλάζει; Με ποιο δικαίωμα; Με ποιο;
5. Όταν χάνεις στο Φίφα/Προ/2Κ
Είδατε πως σας παίζω μπάλα ε; Κυκλικό σχήμα Ομήρου, αρχίζω και τελειώνω με το ίδιο, περίπου, συμβάν, και σας δείχνω πόσο φύτουλας ήμουν στο σχολείο που πρόσεχα την “Ελένη” αντί για την Ελένη.
Λοιπόν, λίγο πολύ ισχύει ότι αναφέρθηκε και παραπάνω, αλλά υπάρχουν κάποια επιπλέον χαρακτηριστικά.
Αρχικά, δουλεύεις, πας σχολή, οτιδήποτε. Είσαι κουρασμένος, γυρνάς σπίτι και μαζί με το φαγητό θες να χαλαρώσεις. Μουσική; Μπανάλ. Ταινία; Αν δε διαβάζεις τις προτάσεις της Κάλλιας Λεντιδάκη, δεν αξίζει. Σειρά; Κλείνουν τα μάτια σου.
VIDEO GAMES!
Ανοίγεις κονσόλα, βάζεις ένα εκ των Φίφα/Προ/2Κ και ξεκινάς μια μυθική πορεία στα νεύρα. Παίκτες που δεν έχουν αγωνιστεί ποτέ στα αλήθεια αποφασίζουν να σε διαλύσουν με κάθε τρόπο. Με μακρινά σουτ (οι γνώσεις μου στο ποδόσφαιρο σταματούν εδώ), με τρίποντα, με drives, με άμυνες.
Ξεφυσάς μία.
Ξεφυσάς δύο.
Σηκώνεσαι, αρπάζεις το τηλεχειριστήριο και το πετάς με πάθος στον τοίχο. Με μανία φωνάζεις “άντε και εσύ, μαλακία” ή διάφορα άλλα που ακόμα και εγώ που δεν κολλάω με αυτά στα κείμενά μου, κολλάω.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ! Τόση ώρα το έχτιζα για να φτάσω εδώ, στην πηγή της οργής που κρύβεται μέσα μου. Είναι αδικία, αυτό με εξοργίζει. Να με διαλύσει ο ΛεΜπρόν Τζέιμς να το καταλάβω, να πω και ευχαριστώ. Αλλά ο Τζέραλντ Γκριν;
Έχω σπάσει πάνω από 10 διαφορετικά τηλεχειριστήρια στη μακρόχρονη καριέρα μου στις γηπεδικές κονσόλες από τα νεύρα μου, και 2-3 από δαύτες έχουν υποφέρει από τα χέρια μου, όπως ακριβώς και τα φαγητά που μαγειρεύω.
Το μετανιώνω; Όχι.
Και μπράβο μου.
