Γιορτές.. Ο κύριος στολισμός για να μεταβληθεί κάθε “κανονικότητα” σε γιορτή είναι το ψυχολογικό υπόβαθρο. Αφανής ήρωας όμως τόσο δραστικός, το”πρέπει”γίνεται μια επιτυχώς επιβάλλουσα χαρά, αφού είναι τόσο στολισμένη για να χαροποιεί αισθήσεις, άρα είναι εύκολα αποδεκτή, σχεδόν καθολικά. Λάμψη, πολλά χρώματα, δώρα, άδωρα πολλές φορές αλλά αναπόφευκτα και αυτά, χρωματιστές σκονίτσες πασπαλισμένες παντού και εμείς μεθυσμένοι από χαρά ακολουθούμε άλλο ένα ουσιαστικό παράλογο γαϊτανάκι.
Η εκβιαστικά πανέμορφη περίοδος των γιορτών (με αποκορύφωμα την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς) έχει και αυτή τα φαντάσματα της. Σκιές που μας λείπουν από το παζλ, την στοιχειώνουν χαλούν το άψογο μακιγιάζ της και πάλι όμως, από μια μικρή τόση δα χαραμάδα εισβάλουν όσοι άνθρωποι μας λείπουν. Η χαραμάδα γίνεται πύλη και η πόλη άβυσσος δίχως να το καταλάβουμε και μάντεψε.. έχει και επίσημη ονομασία ένα συγκεκριμένο όνομα για τον καθένα μας. Που όχι μόνο χωρά στις γιορτές αλλά καταλύει κάθε ίχνος χρυσόσκονης, όσο απλόχερα και αν έχει σπαταληθεί. Δυο μόνο δάκρυα έχουν την δύναμη να τις διαλύσουν, για λίγο έστω, αφού σύντομα πρέπει να εναρμονιστούμε με το γιορτινό πνεύμα.
Η φαινομενική “πληρότητα” των ημερών δίνει την θέση της σ’ένα μεγάλο κενό. Υπήρχε και πριν από αυτές και θα υπάρχει και την επόμενες με μόνη διαφορά πως την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς το κενό αυτό γίνεται μεγάλο, δυσβάσταχτο, εκκωφαντικά άδειο. Είναι που η παρουσία, σου θυμίζει έντονα την απουσία.
Αυτές τις γιορτές τις είχα ονειρευτεί μαζί σου.. Να κάνουμε βόλτες χέρι-χέρι, να σχολιάζουμε πόσο κιτς φαίνονται τα χιλιάδες μικροσκοπικά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν όπου γυρίσει κανείς το βλέμμα του. Να τρυπώνω στην αγκαλιά σου επειδή θα κρυώνω και να με μαλώνεις που δεν ντύνομαι αρκετά ζεστά. Να είμαστε σφιχτά αγκαλιασμένοι κάτω απ’ την κουβέρτα και να πίνουμε τσάι μιλώντας με τις ώρες και κοιτώντας την βροχή από το παράθυρο. Να αδράξουμε την ευκαιρία να χαλαρώσουμε παρέα, μακριά απ’ τη φθορά της ρουτίνας μας. Να μετρήσουμε μαζί αντίστροφα για τον ερχομό του νέου έτους και να με φιλήσεις για καλή χρονιά, όπως στις ταινίες.. Ναι, κάπως έτσι τις είχα φανταστεί αυτές τις γιορτές.
Στις φετινές γιορτές η θέση δίπλα φαντάζει πιο άδεια από ποτέ.. Και αυτό το παραπανίσιο πιάτο που νοερά θα θελες να δεις στο τραπέζι της χαράς, αυτός ο χορός που θα θελες να χορέψεις μαζί με το πρόσωπο που σου λείπει, αυτό το δώρο το αυθόρμητο το θετικό από καρδιάς που δεν υπάρχει ο παραλήπτης του, η ευτυχισμένη ανάμνηση; Πόσο πια να μεγαλώσει το κενό, πόσο βαθιά μπορεί να σε διαπεράσει ο ήχος της σιωπής;
Και αφού πρέπει να συνεχίσεις λόγω των “γιορτινών” ημερών, γεμίζεις μ’ελπίδες και χαρούμενες μνήμες που καταχώνιαζες με μαεστρία εδώ και καιρό. Κρυφά μέσα σου στα τρίσβαθα του νου, εκεί όπου η σκέψη φεύγει και ταξιδεύει, παίρνεις όρκο πως θα αναγνώριζες την μυρωδιά του αγαπημένου προσώπου από χιλιόμετρα εάν τύχαινε και βρισκόταν στο δρόμο σου. “Αχ και αν γινόταν”, αναστενάζει ανεξέλεγκτα η σκέψη σου. Να μπορούσες να δεις, ν’αγγίξεις, να πεις όσα νιώθεις, ν’ακούσεις. Να μπορούσες να κλειδώσεις κάθε έκφραση στη θύμησή σου, να μπορούσες να δώσεις ένα ζεστό φιλί και να γευτείς άλλο ένα τόσο μοναδικά φτιαγμένο για σένα. Πόσα θα θελα να τα ζήσω όλα αυτά.
..Και είναι και αυτό το σερβίτσιο στο τραπέζι που περιμένει ώρα να έρθεις και να το χρησιμοποιήσεις αλλά εσύ δεν θα ρθεις.
Παρά μόνο στην θύμησή μου … Λείπεις!
~Αφιερωμένο~
https://youtu.be/vt1Pwfnh5pc
