Η αναβλητικότητα είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ζωής, όλων μας. Μερικοί την έχουν αποδεχτεί, μερικοί υποπτεύονται ότι ζούνε με αυτή και υπάρχουν και άλλοι που δε θέλουν με τίποτα να δεχτούν ότι τους έχει καταβάλλει.
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει με αυτή την πολυπόθητη έννοια. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια κατάσταση που θέλουμε/ είμαστε υποχρεωμένοι, να κάνουμε κάτι αλλά τελικά θα βρούμε μια δικαιολογία για να το αποφύγουμε για την ώρα τουλάχιστον. Αυτή η δικαιολογία χρειάζεται να είναι αρκετά πειστική πρώτα για τον εαυτό μας και μετά, αν θέλουμε, για τους άλλους. Γιατί, καταβάθος, υπάρχουν και εκείνες οι φορές που θέλεις και μια δεύτερη γνώμη για να νιώσεις ότι κάνεις το σωστό.
Έχοντας ως δεδομένα κάποια πράγματα στο μυαλό σου, έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι αναβλητικός. Ξέρεις ότι αύριο θα μπορείς και μεθαύριο πιο άνετα και πάει λέγοντας… Πόσο σίγουρος είσαι όμως ότι όλα αυτά που έχεις για δεδομένα, είναι κιόλας;
Η αναβλητικότητα όσο κακό σου κάνει άλλο τόσο σου δίνει και χαρά. Χαρά της στιγμής βέβαια, αλλά δεν παύει να είναι μια μορφή χαράς. Πιο συγκεκριμένα, όταν πρέπει να πληρώσεις έναν λογαριασμό αύριο, θα σηκωθείς με βαριά καρδιά να το κάνεις- πρώτον γιατί σε κανένα δεν αρέσει να σκορπάει με αυτόν τον τρόπο τα λεφτά του και, δεύτερον, γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να πηγαίνει να πληρώνει λογαριασμούς (ατελείωτη ουρά, μικρός χαμός, μόνιμοι τσακωμοί). Και εν τέλει σηκώνεσαι, ετοιμάζεσαι και λίγο πριν φύγεις, τσεκάρεις το χαρτί και βλέπεις ότι η προθεσμία είναι μέχρι μεθαύριο. Και κάθεσαι. Ενώ είχες ετοιμαστεί και ήσουν στη πόρτα για να φύγεις, κλείνεις τελικά την πόρτα και λες στον εαυτό σου ότι θα πας αύριο.
Δεν είναι ότι είχες να κάνεις κάτι σημαντικότερο. Η αναβλητικότητα δεν είναι αυτό, αυτό λέγεται υποχρέωση ή «δεν προλαβαίνω, τρέχω για τα πάντα δε χρειάζεται να κάνω και αυτό τώρα». Το να είναι κακό που είσαι αναβλητικός συμβαίνει κυρίως όταν δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις και από αγνή τεμπελιά δεν κάνεις αυτό που χρειάζεται να κάνεις. Στην ουσία, βέβαια, το κακό το κάνεις σε εσένα. Διότι, η χαρά που θα πάρεις την ώρα που θα χαλαρώσεις σπίτι σου αντί να τρέχεις ή να κάνεις οτιδήποτε άλλο θεωρείς βαρετό, θα μετατραπεί σε διπλή βαρεμάρα αύριο ή μεθαύριο που ίσως να έχουν μαζευτεί και άλλα.
Και αυτό είναι και το χειρότερο κομμάτι- πάντα μαζεύονται και γίνονται πολλά. Και χάνεσαι, νιώθεις ότι έχεις να κάνεις άπειρα πράγματα σε ελάχιστο χρόνο. Δεν προλαβαίνεις να τα κάνεις όλα άρα, αναγκαστικά αυτή τη φορά, αφήνεις κάποια για την επόμενη φορά. Και, έτσι, η αναβλητικότητα θα δημιουργεί και άλλη αναβλητικότητα. Η κατάσταση θα συνεχίζεται και ή θα τα αφήνεις όλα και όταν αντικρίζεις πόσα έχουν μαζευτεί θα χάνεσαι ή θα τρέχεις συνεχόμενα να κάνεις πράγματα που έπρεπε να είχες κάνει. Ή αλλιώς, θα προνοήσεις για να τα αποφύγεις!
