Τελικά ποιά είναι η έννοια της απογοήτευσης; Τι μας ωθεί στο να νιώθουμε έτσι αρκετές φορές μέσα στην ζωή μας; Ποιό είδος απογοήτευσης μπορούμε να ξεπεράσουμε και ποιό θα πρέπει απλά να το ανεχτούμε;… Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!
Απογοήτευση προερχόμενη από μια αποτυχία
Η αποτυχία συχνά οδηγεί στο αίσθημα της απογοήτευσης και όχι άδικα αφού συνήθως έχουμε καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια στο να επιτύχουμε κάτι και τελικώς κάτι συμβαίνει και αλλάζουν τα σχέδια μας. Η αλήθεια, όσο και να μην θέλω να σας στεναχωρλησω, είναι ότι περισσότερες φορές στην ζωή μας αποτυγχάνουμε παρά πετυχαίνουμε. Αυτός είναι και ένας λόγος που εξελισσόμαστε.
Η απογοητευσή μας που δεν επιτύχαμε κάτι μας ωθεί στο να βρούμε την επόμενη πράξη που θα μπορούσαμε να τελέσουμε για να “ξεφύγουμε” από αυτό το συναίσθημα, ακομη και αν δεν το καταλαβαίνουμε εκείνη την στιγμή. Η απογοήτευση, σε μικρές δόσεις, είναι ευγεργετική, προκειμένου να ξεφύγουμε από τον βάλτο που απειλεί να μας καταπιεί! Τι συμβαίνει όμως όταν το αίσθημα αυτό προέρχεται από κάτι έξω από εμάς; Πώς μπορούμε να διορθώσουμε την κατάσταση; Μπορούμε να δεχτούμε την απογόητευση αυτή και να την διοχετεύσουμε σε κάτι ευεργετικό για εμάς;
Απογοήτευση προερχόμενη από τρίτους
Η ζωή έχει νόημα μόνο όταν την μοιράζεσαι, αυτό προϋποθέτει βέβαια ότι θα πρέπει να εμπιστευτείς τους ανθρώπους. Όταν εμπιστεύεσαι κάποιον, υπογράφεις και έναν όρο που είναι γραμμένος στα ψηλά γράμματα, τον όρο ότι μπορεί να προδοθείς/απογοητευτείς. Αυτή την απογοήτευση, δεν μπορείς να την προβλέψεις και ακόμη και αν μπορείς για κάποιον περιέργο λόγο δεν θες να της ξεφύγεις, για αυτό δεν είμαι κατάλληλη να σου μιλήσω… Αλλά ένας ψυχολογός σίγουρα θα βοηθούσε.
Το συναίσθημα απογοήτευσης που προέρχεται από κάποιον, συχνά το φορτώνουμε στον εαυτό μας. Εμείς φταίμε που δεν ζυγήσαμε σωστά την κατάσταση, που μας φλώμωσαν στο ψέμμα και και και… Η λίστα με τις κατηγορίες για τον εαυτό μας δεν έχει τελειωμό. Γουστάρουμε να αυτομαστιγονώμαστε… Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να μυριζόμαστε την απογοήτευση από χιλιόμετρα και “κόβουμε λάσπη”, όσο ακόμη είναι νωρίς! Φοβόμαστε να βιώσουμε ξανά αυτή την απογοήτευση.
Τι γίνεται όμως όταν δεν μπορείς να δώσεις στην απογοήτευση σου πρόσωπο. Όταν δεν ευθύνεσαι για αυτή ούτε έσυ, ούτε ο φίλος σου, ούτε ο μπατζανάκης σου αλλά ένας άγνωστος; Ή πολλοί άγνωστοι εκεί τι κάνεις; Αυτοεξορίζεσαι;!
Απογοητεύση προερχόμενη από το περιβάλλον γύρω μας
Είναι απίστευτη η απογοήτευση που νιώθω για τους ανθρώπους που βλέπω και πετάνε κάτω το σκουπίδι τους, για αυτούς που βάζουν φωτιές, για αυτούς που είναι ρατσιστές, ομοφοβικοί και σεξιστές. Η λίστα δεν έχει πάτο… Αλλά αυτή είναι μια γενικότερη απογοήτευση που αν δεν πιστεύεις ότι θα έρθει ο Μεσσίας να μας σώσει (αν λοιπόν είσαι άθεος ή αγνωστικιστής), σίγουρα σε ρίχνει σ’ έναν μαύρο βούρκο.
Πώς μπορείς να ξεφύγεις από αυτούς του άγνωστους-γνωστούς; Πώς καταπολεμάς αυτή την απογοήτευση; Λυπάμαι που στο χαλάω δεν μπορείς να ξεφύγεις. Απλά την ανάχεσαι… Αλλά για την ανοχή θα μιλήσουμε σ’ ένα άλλο κείμενο γιατί έχω πολλά να πω…
Κάτι σαν επίλογος…
Δεν είμαι εδώ για προσφέρω λύσεις, καθώς πάντοτε θα απογοητευόμαστε. Αυτό το συναίσθημα είναι βαθύ και συνήθως όλοι κάποια φορά έχουμε νιώσει έτσι. Με τα χρόνια μαθαίνεις με τι αξίζει να απογοητεύεσαι και τι θα πρέπει να αφήνεις πίσω σου ή να ανέχεσαι… Όσο μεγαλώνεις από ιδεαλιστής τείνεις να γίνεσαι κυνικός, γιατί καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε το alter ego σου!
Μέσα σε κάθε κυνικό άτομο υπάρχει ένας απογοητευμένος ιδεαλιστής.
