Αμέτρητες φορές κοιτάξαμε τα αστέρια και το σκοτεινό ουρανό και σαν λαμπιόνια που τον στολίζουν μας έκαναν να χαθούμε στην ομορφιά τους.
Άλλες φορές πάλι, ακούσαμε τις γιαγιάδες μας να προειδοποιούν «Μη μετράς τ’ αστέρια!» αιτιολογώντας με διάφορες προκαταλήψεις τα λόγια τους αυτά.
Πόσες φορές ωστόσο κοιτάξαμε τα αστέρια και αναρωτηθήκαμε «Γιατί είναι μακριά το ένα από το άλλο;» ή «Τι είναι αυτό που τα κρατά χώρια;»
Απ’ όλες τις ερμηνείες που δίνουμε για τα αστέρια επέλεξα μια από τις πιο ασυνήθιστες. Δεν διάλεξα τις ευχές μα ούτε και τα φώτα της ελπίδας στη ζωή ή τις υποσχέσεις. Μου άρεσε ιδιαίτερα η αναδιατύπωση αυτή που έλεγε πως οι άνθρωποι και τα αστέρια φτιάχνονται από το ίδιο υλικό.
Η συγγραφέας και ποιήτρια Νικίτα Γκίλλ έχει γράψει:
«Έχουμε ασβέστιο στα οστά μας, σίδηρο στις φλέβες μας, άνθρακα στις ψυχές μας και άζωτο στους εγκεφάλους μας. 93 τοις εκατό αστερόσκονη με ψυχές φτιαγμένες από φλόγες, είμαστε όλοι αστέρια τα οποία απλώς έχουν ονόματα ανθρώπων»
Με τα λόγια αυτά οδηγούμαι και στην απάντηση για ένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Αυτό που κρατά τα αστέρια χώρια είναι το ίδιο ακριβώς με αυτό που κρατά τους ανθρώπους χώρια. Οι αμφιβολίες για ό,τι πιθανώς νιώσουμε, ο δισταγμός για το δέσιμο και τη δέσμευση και το τρομακτικό άγχος για τη ξαφνική αλλαγή στη ρουτίνα της ζωής μας. Φόβος για όλα όσα μπορούν να ειπωθούν χωρίς καν να ξεστομίσουμε λέξεις, φόβος για όλα όσα μπορούν να συμβούν χωρίς καν να πράξουμε γι’ αυτά. Οι άνθρωποι στις ημέρες μας δεν ρισκάρουν, δεν κυνηγούν αλλά μένουν αμέτοχοι να κοιτούν από απόσταση. Δεν μιλάνε για όσα νιώθουν, τα θάβουν μέσα τους και αυτά ανατινάζονται μες τη ψυχή τους με το φως που προκαλείται να φωτίζει το σκοτάδι τους. Κάπως σαν τα αστέρια…
Πολλοί επιλέγουν το μυαλό και όχι την καρδιά, επομένως οδηγούνται με τη λογική στο γεγονός πως αν πλησιάσεις πολύ κοντά στους ανθρώπους θα σε κατασπαράξουν και από την άλλη, αν μείνεις πολύ μακριά θα σε εγκαταλείψουν. Κατά συνέπεια, επιλέγουν την ασφαλή απόσταση γι’ αυτούς και μένουν χώρια.
Έτσι, έχουμε χιλιάδες μοναχικά αστέρια στο σκοτεινό ουρανό και παράλληλα χιλιάδες μοναχικούς ανθρώπους στη ζωή αυτή. Αντ’ αυτού, γιατί να μην ανακαλύψουμε περισσότερα για εμάς αλλά και γι’ αυτό που μας κρατά χώρια μηδενίζοντας απλώς τις αποστάσεις; Oύτως ή άλλως είναι καλύτερος όλος αυτός ο χρόνος που σπατάλησες μόνος ή αυτός ο ελάχιστος που σπατάλησες με το πρόσωπο που ήθελες όσο τίποτε άλλο στον κόσμο; Είναι λυπηρό να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι το εμπόδιο της ευτυχίας μας. Είναι δυσάρεστο να είμαστε τόσο αυστηροί με τον εαυτό μας κόβοντας του τα φτερά πριν καν πετάξει, ενώ ουσιαστικά αυτό είναι το γραφτό μας.
Αν είμαστε όλοι αστέρια τα οποία απλώς έχουν ονόματα ανθρώπων, τότε κάποια στιγμή θα πρέπει να βρούμε και εμείς το σκοπό μας. Όπως τα αστέρια πέφτουν επειδή αυτό είναι το γραφτό τους γιατί να μην γίνουμε κι εμείς σαν αυτά τα πεφταστέρια που αναζητούν το δρόμο για το σπίτι τους; Και το σπίτι μας κάποιες φορές μπορεί να είναι ένα συναίσθημα ή και ένα πρόσωπο, έτσι δεν είναι;
