Αυτό το άρθρο για τα διαφορετικά παιδιά θέλω να το διαβάσετε με όμορφο τρόπο στα παιδιά σας, στα ανίψια σας, στα εγγόνια σας, τα ξαδέρφια σας, τα βαφτιστήρια σας, τα αδέρφια σας και σε όποιο παιδί γνωρίζετε που πηγαίνει ακόμα σχολείο, ειδικά στις τάξεις του Δημοτικού και ίσως περιλαμβάνει και τις πρώτες του Γυμνασίου. Κάντε όποιες αλλαγές νομίζετε, όχι προς το περιεχόμενο αλλά στο πως θα το διαβάσετε.
Τα σχολεία ανοίγουν σε λίγες μέρες. Θα ανοίξουν τις πόρτες τους σε κάθε παιδί, σε κάθε έφηβο που απολαμβάνει το προνόμιο που του δίνει το κράτος για δωρεάν παιδεία ( μεγάλη συζήτηση). Οι αίθουσες και τα προαύλια θα γεμίσουν για άλλη μια χρονιά με παιδικές φωνές, κυνηγητά, κρυφτό, παιδική αφέλεια αλλά και ανέμελες στιγμές. Οι αίθουσες με σιωπές, ψιθύρους, παιδικά πολύχρωμα τετράδια, ευγενικές αλλά και αυστηρές δασκάλες, παιδιά που ζωγραφίζουν, παιδιά που προσέχουν και ότι άλλο θυμάστε εσείς από τα χρόνια σας στο Δημοτικό.
Τα παιδιά θα είναι πολλά. Μέσα σε όλα αυτά τα παιδιά που το καθένα κουβαλάει την δική του ιστορία, θα υπάρχουν και παιδιά με μια ιστορία πιο σκληρή, πιο δύσκολη και λιγότερο συνηθισμένη από αυτές που έχει συνηθίσει να ακούει κάποιο παιδί 10 χρονών. Αυτά είναι τα διαφορετικά παιδιά που καθόλου διαφορετικά δεν θα πρέπει να νιώσουν. Επειδή, δεν είναι διαφορετικά για εμένα και εσένα που ξέρουμε λίγο – πολύ το πως κινείται ο κόσμος, πως έχει η κατάσταση εκεί έξω στη ζωή, που γνωρίζουμε για την κρίση, τους πολέμους που κάνουν τους ανθρώπους να μπαίνουν σε μικρές βάρκες για να διανύσουν θάλασσες και να σώσουν τα παιδιά τους. Όλα αυτά είναι άγνωστα σε ένα παιδί 7-12 χρονών, ίσως και 13, όπως ακριβώς ήταν και σε εμάς σε εκείνη τη τρυφερή ηλικία. Τώρα όμως που ξέρουμε, έχουμε ευθύνη.
Τα παιδιά αυτά, τα διαφορετικά παιδιά όπως τα ονομάσαμε, θα είναι πολλών ειδών. Θα είναι παιδιά με σκισμένα παντελόνια και όχι επειδή είναι της μόδας, παιδιά που θα φοράνε τα ίδια ρούχα για πέντε μέρες, παιδιά με ένα τετράδιο για όλα τα μαθήματα, παιδιά με κάποιο πρόβλημα αναπηρίας, με αναπηρικό αμαξίδιο, με περίεργο χτένισμα, παιδιά με διαφορετικό χρώμα. Θα είναι παιδιά μόνα τους, χωρίς γονείς, θα είναι παιδιά με έναν γονέα, θα είναι παιδιά υιοθετημένα, παιδιά που μεγάλωσαν με την γιαγιά, παιδιά που οι γονείς δεν τους δίνουν σημασία, παιδιά με δύο μπαμπάδες ή παιδιά με δύο μαμάδες.
Κάποια παιδιά από αυτά, μπορεί να ντρέπονται επειδή θα νομίζουν ότι είναι διαφορετικά και δεν ταιριάζουν με τα υπόλοιπα. Δουλειά των υπολοίπων παιδιών είναι να μην νιώσουν αυτά τα παιδιά ούτε για μια στιγμή πως είναι διαφορετικά. Ακούς φίλε μου; Μόλις οι φίλοι σου προσπαθήσουν να κοροϊδέψουν κάποιο παιδί, εσύ θα τον υπερασπιστείς, θα πεις ότι δεν είναι σωστό και πως πρέπει να είμαστε όλοι φίλοι. Κάθε παιδί που ντρέπεται, θα το κάνεις παρέα, θα το προσκαλείς να παίξετε ποδόσφαιρο μαζί, να φάτε μαζί στο διάλειμμα. Δεν θα σηκώσεις ποτέ χέρι και δεν θα κοροϊδέψεις κανένα παιδί επειδή τυχαίνει η ιστορία του να μην είναι ίδια με την δικιά σου. Είσαστε ακριβώς το ίδιο, δύο παιδιά που θέλουν να παίζουν και να γελάνε. Σκέψου ότι κανένα παιδάκι δεν πρέπει να νιώθει άσχημα για κάτι που δεν είναι επιλογή του. Να είσαι καλός με όλους, να παίζεις και να γελάς με όλους, να κάνεις φίλους και να μην κάνεις ποτέ κάποιο παιδί να νιώσει άσχημα. Επειδή, μαγκιά δεν είναι να κοροϊδέψεις κάποιο παιδί, μαγκιά είναι να υπερασπιστείς τα παιδιά που τα κοροϊδεύουν. Είναι στο χέρι σου.
Τώρα σταματήστε να διαβάζετε στα παιδιά και διαβάστε εσείς.
Τα περιστατικά bullying χτυπάνε κόκκινο σε αριθμό κάθε χρόνο, παιδιά κλαίνε και δεν θέλουν να ξανα-πάνε σχολείο, άλλα αποκτούν ψυχολογικά και σε ακραίες περιπτώσεις αυτοκτονούν. Μη νομίζετε πως δεν φέρουμε ευθύνη, και μη σας περάσει από το μυαλό ότι φταίνε τα παιδιά που έφεραν αυτά τα παιδιά σε τέτοια θέση, να κλαίνε, να αυτοκτονούν, να μην χωράνε στην κοινωνία. Τα παιδιά είναι ότι είμαστε, είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, τα παιδιά που δεν θέλουν να ξανα-πάνε σχολείο θα έπρεπε να βαραίνουν την δική σου συνείδηση γονέα, που δεν μίλησες ποτέ στα παιδιά σου για τα διαφορετικά παιδιά. Ίσως υπήρξες και εσύ ένα από αυτά. Φταις, όταν το παιδί σου είπε ότι ο μικρός Γιαννάκης φοράει τα ίδια ρούχα και εσύ απάντησες «είναι φτωχοί» αντί να πεις «Δεν έχει σημασία, είναι πάλι ο Γιαννάκης, δεν είναι άλλος». Όταν είδες πως ο μικρός Κώστας είχε 2 μπαμπάδες και είπες στο παιδί σου «μείνε μακριά του. είναι ανώμαλοι», αντί να πεις «Και τι έγινε; Να κάνεις παρέα τον Κωστάκη». Τα παιδιά αυτά είναι ευθύνη μας ρε διάολε! Οπότε, φρόντισε να κάνεις το παιδί σου να βάλει στον κύκλο του όποιο παιδί γνωρίζεις ότι δυσκολεύεται στην προσαρμογή είτε έχει κάποιο σοβαρό προβλήματα είτε όχι. Ας μην είμαστε άλλο συνένοχοι σε αυτό. Δεν μας χρωστάνε τίποτα.
Και αν έχεις κάποιο «Διαφορετικό παιδί» και παρατηρήσεις ότι ντρέπεται, φρόντισε να το ακούσεις και προπαντός να του δώσεις κουράγιο για να συνεχίσει την μάχη, ανεξάρτητα από τα σχόλια που θα λάβει από τους συμμαθητές του. Επειδή δυστυχώς η κοινωνία μας είναι μια ζούγκλα και η σκέψη του ελληνάρα δεν αλλάζει εύκολα…
Αν δεν μπορούμε να σώσουμε ένα παιδί, τότε τι στο καλό είμαστε;
