Γράφω περίπου 1 χρόνο σε αυτό το περιοδικό. Καλά,ίσως λιγότερο αλλά είναι ελαχίστης σημασίας μπροστά σε αυτό που θέλω να πω. Δε βρίσκω τίποτα που να μη το συνηθίσατε!
Έχω γράψει για τα σχολικά χρόνια, για την παιδική μας ηλικία, για έρωτες για φθηνά τσιγάρα για επαναστάσεις και πως στο διάολο να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Έχω καυτηριάσει την ανθρωπότητα και την έχω εξυμνήσει αρκετές φορές. Τώρα όμως έφτασε μια στιγμή περίεργη. Η στιγμή που ψάχνω να γράψω κάτι νέο, κάτι καινούριο, κάτι ανώτερο. Κάτι το οποίο να διαφέρει από αυτά που έχω ήδη γράψει. Ξέρεις γιατί; Επειδή αν και στην αρχή ήταν ωραία, στην πορεία τα συνηθίσατε. Και δεν γουστάρω να με συνηθίζουν. Ούτε εμένα ούτε τις ιδέες μου.
Ψάχνω κάτι το οποίο θα σε κάνει να κλικάρεις με μανία και να το διαβάζεις ξανά και ξανά χωρίς να το χορταίνεις. Κάτι το οποίο θα το διαβάσεις και θα εντυπωσιαστείς. Κάτι το οποίο δε θα έχεις ξανά διαβάσει ποτέ στη ζωή σου. Και δε θα το έχω ξανά γράψει ποτέ στη σύντομη καριέρα μου ως αρθρογράφος.
”Το συνηθίσαμε, είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος,
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα,
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ’ το τρένο,
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή.
Το συνηθίσαμε, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα,
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι’ αυτόν, γιατί δε βρίσκω τίποτα,
που να μην το συνηθίσατε,
προσκυνώ.”
Αυτά έλεγε ο Σεφέρης, αυτά τραγούδησε ο Πασχαλίδης. Τον συνηθίσατε. Ακόμα και τον πιο περίεργο άνθρωπο τον συνηθίσατε. Του αφαιρέσατε την μοναδικότητά του. Τον κάνατε σαν εσάς.
Αυτός παλεύει να συναρμολογήσει τα σπασμένα κομμάτια του και εσείς λέτε πως είστε ίδιοι. Εσείς οι φαρισαίοι που κρίνετε τους πάντες.
Ίσως να μπορώ να γράψω κάτι το οποίο θα σας εντυπωσιάσει και θα σας κάψει το μυαλό στην κυριολεξία. Όμως δε θα το κάνω και ο λόγος είναι απλός. Θα το συνηθίσετε και μετά θα θέλετε και άλλο και πολύ παραπάνω από αυτό που θα δώσω. Και εγώ δεν είμαι διατειθιμένος να δώσω όλο μου το είναι για να σας κάνω το χατίρι. Θα συνεχίσω να γράφω αυτά που θέλω. Αλλά μη ζητήσετε παραπάνω. Θα το δώσω εγώ, όταν θελήσω, όταν μου έρθει. Όμως ποιος άλλος έχει γράψει τέτοιο άρθρο όταν του τελείωσαν οι ιδέες;
Δε το είχες συνηθίσει;
Όπως κατάλαβες έγραψα αυτό το άρθρο για να σου πω ότι δε πρόκειται να βρω κάτι που δεν έχεις συνηθίσει. Ακόμα και να το βρω όμως, εσύ θα το συνηθίσεις και ταυτόχρονα θα χάσει την μαγεία του.
Όπως κάνουμε με τους ανθρώπους. Τους συνηθίζουμε. Ακόμα και τους πιο τρελούς. Και έτσι χάνουν το βασικό τους προτέρημα, την μοναδικότητά τους. Όμως πιστεύω ότι με κάποιο ασυνήθιστο για εσάς τρόπο, αυτοί οι άνθρωποι μέσα τους ξέρουν πόσο ξεχωριστοί είναι και πλέον κρατούν τον «ασυνήθιστο» χαρακτήρα τους, για να τον δείξουν σε κάποιους «ασυνήθιστους» σαν και αυτούς που πιστεύουν ακόμα στον ρομαντισμό και στην μαγεία των ανθρώπων.
https://www.youtube.com/watch?v=aCOG-tdoqyg
