Δεν αλλάζουμε τον καφέ μας. Πως θα αλλάξουμε τον κόσμο;
-Καλημέρα κύριε.
-Καλημέρα, ένα φρεντο καπουτσίνο μέτριο παρακαλώ.
-Αμέσως.
-Α, και λίγη σκόνη σοκολάτα άμα μπορείτε.
-Βεβαίως
Η ίδια φράση σχεδόν 2 χρόνια τώρα. Εντάξει η μόνη αλλαγή μέσα σε 2 χρόνια ήταν ότι το γλυκός έγινε μέτριος. Συνήθως από το ίδιο μαγαζί, υποστηρίζοντας ότι φτιάχνει τον καλύτερο καφέ, ενώ δεν έχω δοκιμάσει τους καφέδες άλλων μαγαζιών. Που και που με πιάνει και κάνω σύγκριση. Αλλά πάντα επιστρέφω στο σιγουράκι. Θέλει κότσια να ξεφύγεις από τα σίγουρα βλέπεις. Ακόμα περισσότερα κότσια θέλει να έχεις για να ξεφυγεις από τα σίγουρα χωρίς να έχεις που να πας. Το ίδιο η περίπτωση του καφέ με αυτή της ζωής. Ε και μερικούς ανθρώπους μπορείς να τους καταλάβεις με το καλημέρα όπως καταλαβαίνεις το χαρμάνι όταν μπαίνεις στο καφεκοπτείο.
Αλλού ήθελα να σε πάω και αλλού σε πήγα. Γουστάρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, σωστά;
Για να γίνει αυτό πρέπει να τον συνταράξουμε συθέμελα. Να υποστηρίξουμε και να φέρουμε τεράστιες αλλαγές πάνω στο μπλε πλανήτη. Σε αυτόν τον μπλε πλανήτη που βασιλεύει η αδικία, η φτώχεια, ο καπιταλισμός. Στον πλανήτη που τα παιδικά όνειρα δολοφονούνται από Καλάσνικοφ. Σε έναν κόσμο όπου κληρικοί φασίστες υποστηρίζουν πως αν μπορούσαν να σκοτώσουν ομοφυλόφιλο χωρίς να πάνε φυλακή, θα το έκαναν. Όπου δικαστές αθωώνουν τέτοιους ανθρώπους αλλά καταδικάζουν απλό κόσμο για μικρο-παραβιάσεις του νόμου. Στον κόσμο που έκλαιγε με τη φωτογραφία ενός νεκρού παιδιού στην παραλία αλλά ταυτόχρονα έβριζε τους πρόσφυγες. Ο ίδιος κόσμος που το Πάσχα θα προσκυνάει στις εκκλησίες έναν μεσσία και θα αδιαφορεί το τι θα δείχνουν οι τοιχογραφίες. Δείχνουν ένα ζευγάρι από τη μέση ανατολή να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει καταφύγιο για να σωθούν οι ίδιοι αλλά και το μελλοντικό παιδί τους.
Βέβαια, ο κάθε νέος που σέβεται τον εαυτό του θέλει να το αλλάξει αυτό. Θέλει να εξολοθρεύσει τη φτώχεια, να τερματίσει τους πολέμους, να εξαφανιστεί ο φασισμός και να επικρατήσει η αναθεματισμένη αγάπη.
Σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτόν τον πλανήτη λέμε ότι θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα αυτά. Τι γίνεται όμως και δεν τα αλλάζουμε;
Η απάντηση απλή. όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, κανείς δε θέλει να αλλάξει τον εαυτό του.
Η αλλαγή που απεγνωσμένα αναζητάμε, δε θα έρθει σε μία μέρα. Η άποψή μου είναι ότι ο κόσμος απότομα αλλάζει μόνο προς το χειρότερο. Ρίχνοντας βόμβες και βγάζοντας σπίτια σε πλειστηριασμό. Προς το καλύτερο θέλει χρόνο για να αλλάξει. Θέλει χαμόγελο και ειρήνη. Θέλει κόπο. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Δουλειά από τον καθένα χωριστά. Θέλει να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Να αλλάξουμε τον καφέ μας, τις πεποιθήσεις μας, τα γούστα μας, να ανοίξουμε τα μάτια μας. Τίποτα δε μας χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Και αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον καφέ μας η το ποτό μας τότε ας το αφήσουμε εδώ. Αν δε μπορούμε να στερηθούμε τη νέα ζακέτα adidas για να δώσουμε σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, ας αφήσουμε τον κόσμο όπως είναι. Δεν έχει ανάγκη ο κόσμος από ψευτο-επαναστάτες , από υποκριτές. Από άτομα με μεγάλο στόμα που μόνο λένε «να αλλάξουμε τον κόσμο»
«Να φυλάγεσαι από αυτούς που λένε ότι θέλουν να σώσουν τον κόσμο. Αυτοί δεν αγαπάνε κανέναν.» Οδυσσέας Ιωάννου.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ας αλλάξουμε πρώτα εμάς. Μη μου λες ότι θα το κάνεις, θέλω να μου το δείξεις.
