Χάνω τις λέξεις όταν σε κοιτάζω, δεν είμαι σίγουρη αν φταις εσύ ή το φως που εκπέμπεις, αυτό που ξέρω είναι πως εσύ, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, λάμπεις περισσότερο. Είσαι ένας μικρός ήλιος που φωτίζει το κάθε λεπτό μου, ακόμα και τις πιο σκοτεινές νύχτες μου χώνεσαι μέσα από τις χαραμάδες.
Όταν γνωριστήκαμε δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου, ακόμα και τώρα έναν χρόνο μετά η φωνή σου είναι σαν μουσική στα αυτιά μου που ξεσηκώνει τη καρδιά μου. Δεν πίστευα ότι θα ζούσα μια τέτοια εμπειρία, αυτή του κεραυνοβόλου έρωτα εννοώ. Μαζί σου όμως έγινε κι από τότε δε βγαίνεις λεπτό από το μυαλό μου.
Κάθε σκέψη μου άφορα κι σένα, μέσα στο χάος του μυαλού μου μόνο εσύ είσαι η πιο σταθερή φιγούρα. Όνειρα διασκορπισμένα, ξέρω τι θα σε έκανε χαρούμενο με τρόπους που δεν έχεις εσύ ακόμα προβλέψει.
Στους παλμούς της καρδιάς μου πλέον είναι γραμμένο το όνομα σου και ξέρεις ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι όλου αυτού άγγελε μου, η άγνοια σου. Δε ξέρεις τίποτα για τα συναισθήματα μου και μάλλον αγνοείς και την ίδια μου την ύπαρξη.
Δεν σε κατηγορώ για αυτό, δε φταις εσύ. Εγώ ποτέ δεν σε πλησίασα, ποτέ δεν τόλμησα να σου μιλήσω πόσο μάλλον να σου αποκαλύψω τι νιώθω. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω το θάρρος να το κάνω. Υπάρχουν εμπόδια δυστυχώς που είναι αδύνατον να ξεπεράσω ώστε να σε πλησιάσω.
Δε δείχνω να είμαι αυτή που αξίζεις, αλλά είμαι σίγουρα αυτή που θα κάνει τα πάντα για να σε κάνει να χαμογελάς. Έχω ξοδέψει ώρες ολόκληρες απλά κοιτώντας φωτογραφίες σου, ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχει ένα πλάσμα σαν κι εσένα. Και δε μιλάω μόνο για την εμφάνιση σου, απλά σε νιώθω τόσο κοντά σαν να σε ξέρω χρόνια, έχω ακούσει τη σιωπή σου με την καρδιά μου και ξέρω το χρώμα της δικής σου, χρυσό.
Από εκείνο του παραμυθιού με τον Μίδα, όπου ότι άγγιζε γινόταν χρυσός, έτσι και η δική σου καρδιά μετέτρεψε τη δίκη μου σε ορμητικό ποτάμι που κυλά από άκρη σε άκρη στο κορμί μου με τη δική σου παρουσία.
Τις νύχτες ακούω τις προσευχές σου σαν ψίθυρο του ανέμου, δεν ξέρω πως έχω καταφέρει να έρθω τόσο κοντά σου, μα καμιά φορά νιώθω πως κι εσύ με έχεις ανάγκη όσο σε έχω κι εγώ. Αν όχι έμενα σαν πρόσωπο, έχεις ανάγκη την ιδέα μου σαν παρουσία, αυτή που πραγματικά μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο.
Θα ήθελα να χορέψουμε στη βροχή, να δούμε τον νυχτερινό ουρανό αγκαλιά, να περπατήσουμε χέρι-χέρι στην αμμουδιά κάτω από τον ήλιο, να μοιραστείς μαζί μου όλες εκείνες τις λεπτομέρειες του μυαλού σου, να λες όλες εκείνες τις αστείες ιστορίες κοιτάζοντας τη φωτιά στο τζάκι, κι όλα εκείνα τα άπλα πράγματα που ονειρεύεσαι. Μη ρωτάς πως τα ξέρω, σου είπα ούτε εγώ μπορώ να το εξηγήσω.
Το όχι όμως με σκοτώνει, η ίδια μου η ζωή δε μου επιτρέπει να χαρώ όλα τα όμορφα πράγματα εκεί έξω μαζί σου. Δεν περιμένω να καταλάβεις τι εννοώ, ούτε να λυπηθείς για αυτά που νιώθω γιατί είναι γαλήνια, ξέρω πως θα έπρεπε να είμαστε μαζί μα δε γίνεται.
Μη με περνάς για κάποια που έχεις στη ζωή σου δυστυχώς δεν είμαι πλάι σου σε καμιά μορφή σχέσης, ούτε σε βλέπω όσο θα ήθελα, μόνο από πολύ μακριά, καμιά φορά.
