Εκείνα τα μελαγχολικά βράδια
Για άλλους πολλά, για άλλους λιγότερα. Για μένα σίγουρα αρκετά. Τα μελαγχολικά βράδια είναι κάτι σαν εκείνα τα ξεχασμένα νοσταλγικά τραγούδια που έχεις κάπου αφήσει ξεχασμένα και έρχονται ξανά στο νου από μόνα τους, χωρίς ιδιαίτερο λόγο και αιτία. Είναι τότε που όλο σου το είναι αναστατώνεται και αισθάνεσαι σαν να έρχεται το τέλος κάτι πολύ όμορφου αλλά με απρόσμενο τρόπο. Πολύ περίεργα αυτά τα βράδια… Δεν τολμώ να πιστέψω αυτά που αισθάνομαι ή αυτά που συλλογίζομαι εκείνες τις στιγμές, διότι είναι τόσο δυνατά που κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει. Μπορεί να είναι Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ ή ακόμη πιο συχνό φαινόμενο Κυριακή βράδυ. Εκείνα τα βράδια όμως πολλές παρά πολλές σκέψεις σε βομβαρδίζουν και σκάνε τόσο απότομα μέσα στην καρδία και στο μυαλό σου που είναι εξοργιστικά δύσκολο να προφυλάξεις την ιδιαίτερη ύπαρξη σου. Μάταιος κόπος. Η καρδία εξακολουθεί να νοσταλγεί και να λαχταρά την βύθιση μέσα σε μια νοσταλγική ατμόσφαιρα με χαμηλό φωτισμό και ρομαντική μουσική. Μόνη συντροφιά ο ίδιος σου ο εαυτός, ώρα για απολογισμό.
Κάθομαι ,λοιπόν, και αναλογίζομαι όλα τα περασμένα και όλα αυτά που ονειρεύομαι να ζήσω, αυτά που φοβάμαι, αυτά που απεύχομαι και αυτά που προσμένω, όπως τις ανέμελες καλοκαιρινές νύχτες. Γιατί άραγε να αγαπάμε τόσο πολύ το καλοκαίρι; Ίσως να φταίει το φως του ήλιου, ακουμπάει το πρόσωπό μας και αμέσως το νιώθεις, πλήρης κάθαρση. Αυτά όμως τα μελαγχολικά βράδια μου φέρνουν στο μυαλό εκείνες τις μοναδικές στιγμές που σε κάνουν ακόμη και στη σκέψη -ακόμη και αν έχει περάσει τόσος πολύς καιρός- να τρέμεις και να ανατριχιάζεις. Σε κάνουν να βυθίζεσαι ακόμη περισσότερο σε μια κατάσταση απόλυτης μελαγχολίας. Δεν μπορώ να καταλάβω πολλά πράγματα, πολλές έννοιες και πολλές φορές δεν μπορώ και να εξηγήσω πολλά από αυτά που συμβαίνουν μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου. Και όλα αυτά με βρίσκουν εκείνα τα μελαγχολικά βράδια, όταν η ανάγκη για ανθρώπινη συναναστροφή χάνεται τελείως.
Κι όμως συνεχίζω να αναρωτιέμαι αν όλος ο κόσμος ζει τα ίδια, συνειδητοποιεί την πολυδιάστατη κοσμοθεωρία που μας περικλείει, κάθεται ποτέ να αναλογιστεί όλα αυτά που και εγώ η ίδια αναλογίζομαι. Φαντάζομαι πως όλοι μας ζούμε αυτά τα μελαγχολικά βράδια, εκείνες τις μοναχικές μας στιγμές γεμάτες συγκίνηση σαν να βιώνουμε έναν ανυπόστατο αποχωρισμό από κάτι μη γνωρίζοντας τι. Τι έχει άραγε πραγματική σημασία, τι μετράει, τι έχεις ανάγκη πιο πολύ εκείνα τα μελαγχολικά βράδια; Θαρρώ πως τίποτα δεν είναι αρκετό, περιμένεις μονάχα το ξημέρωμα, τον ερχομό της ημέρας να σε γεμίσει με μια ελπίδα και να σε κάνει να δεις τον κόσμο με διαφορετική ματιά. Έρωτας για αναπόληση.. Ίσως αυτός να είναι ο σωστότερος τίτλος για αυτές μας τις στιγμές, γι’ αυτά τα μελαγχολικά μας βράδια.
