Συχνά θα ακούς την έκφραση “μην το βάζεις κάτω, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία” όταν κάτι δεν πήγε όπως το είχες στο μυαλό σου. Πώς νιώθεις όμως όταν το ακούς;
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων,οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Ας ξεκινήσουμε από τους τελευταίους- οι οποίοι είτε θα βασίζονται σε παλιότερες εμπειρίες για να μην πιστεύουν σε αυτά που έρχονται είτε απλά θα έχουν διαμορφώσει τέτοιο χαρακτήρα που να μην τους επιτρέπει να το κάνουν. Τέτοιοι άνθρωποι δύσκολα πιστεύουν στην έννοια της ελπίδας και αν την πιστεύεις εσύ είτε θα σε κοροϊδέψουν είτε θα προσπαθήσουν να σου αλλάξουν άποψη.
Η κατηγορία που απέμεινε ακούει στο όνομα αισιόδοξοι. Μερικές φορές, μπορείς και να τους πεις τρελούς- δεν εξηγείται αλλιώς η επιμονή τους να πιστεύουν ότι όλα μπορούν να πάνε καλά. Σε μια δύσκολη περίπτωση θα έρθουν να σε προτρέψουν να συνεχίσεις να προσπαθείς, να σου απομακρύνουν κάθε αμφιβολία που έχεις και να εξυμνήσουν την έννοια της ελπίδας.
Ποια κατηγορία, όμως, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα; Αυτό, μάλλον, απαντάται διαφορετικά για τον καθένα. Αρκεί να ξεκαθαρίσει στον εαυτό του τι είναι για αυτόν η ελπίδα. Αν το θεωρούν υπαρκτό συναίσθημα, αν πιστεύουν σε αυτή ή/και αν την ακολουθούν όταν όλα τα άλλα χαθούν.
Ξέρετε γιατί λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία; Γιατί είναι η τελευταία επιλογή κάποιου, το “αδιέξοδο” που θα καταφύγει γιατί δεν έχει τι άλλο να κάνει και που αλλού να πάει. Είναι όταν έχουν τελειώσει οι δυνάμεις του ή όταν οι προσπάθειες του δεν έχουν πιάσει τόπο. Διότι, όταν δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, ελπίζεις.
Μπορεί μερικές φορές να είναι αγχωτικό και λιγάκι ψυχοφθόρο, όμως δεν κοστίζει τίποτα. Είναι απλά μια εσωτερική δύναμη, την οποία χρησιμοποιείς γιατί δεν θα σου στερήσει κάτι. Μια επιλογή που μπορεί να κάνεις και ασυναίσθητα ή να νομίζεις ότι απέρριψες αλλά τελικά να δέχτηκες.
Η ελπίδα θα ζει μέσα σου κρυφά. Ακόμα και αν δεν το παραδέχεσαι. Ακόμα και αν δεν συμφωνείς μαζί της, δεν μπορείς να πεις ότι είναι τελείως λάθος. Γιατί μπορεί να μην οδηγεί πάντα στα επιθυμητά αποτελέσματα, όμως, όταν το κάνει, είναι σαν κάτι μαγικό.
