Μια φορά κι έναν καιρό είχα μια ζωή μα μοιάζει τόσο μακρινή που δε μπορώ να την επαναφέρω με τίποτα, κάθε μου προσπάθεια πέφτει στο κενό. Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου προς την ίδια τη ζωή. Πως μπορείς να ζήσεις αφού τα έχασες όλα; Τη ζωή σου; Το σπίτι σου; Τους φίλους σου;
Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε σαν flashback από μπροστά μου, δεν ήμουν εγώ, δεν ήταν η ζωή μου ψιθυρίζω στον εαυτό μου σε μια προσπάθεια άρνησης της πραγματικότητας. Έχω παγιδευτεί σε έναν φαύλο κύκλο, σε μια ζωή χωρίς νόημα, η κάθε μέρα ίδια ή μήπως εγώ η ίδια παγίδεψα τον εαυτό μου; Οι επιλογές μου με έφεραν εδώ. Σε μια ρουτίνα κόλασης.
Στην αρχή είχα ελπίδες πως θα τελειώσει σύντομα, κυνήγησα ευκαιρίες, έψαχνα και έψαχνα μα τίποτα δεν ευδοκίμησε βυθίζοντας με κι άλλο σε αυτήν την ρουτίνα. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να μη νιώθει τίποτε πλέον, ούτε χαρά, ούτε πόνο, μόνο μια άπνοια συναισθημάτων. Κοιτάζω χωρίς να βλέπω, ανασαίνω χωρίς να ζω, περπατάω στο πουθενά που με οδηγεί κάθε βράδυ στο ίδιο μέρος. Κοιμάμαι και ξυπνάω και πάλι από την αρχή. Ένα χρόνο τώρα ζω την ίδια μέρα επανειλημμένα.
Έκανα πολλές προσπάθειες να ξεφύγω μα πλέον δε ξέρω καν αν θέλω, δε ξέρω πώς να αρχίσω να ζω και πάλι. Η ζωή μου μοιάζει σαν ένα παραμύθι που έλεγα κάποτε στον εαυτό μου, μια ψευδαίσθηση, ένα όνειρο πια που τέλειωσε. Και να είμαι πάλι εδώ ακούγοντας μουσική, μια παρηγοριά στη μοναξιά μου. Είναι τόσο ήσυχα που ώρες-ώρες τρομάζω που μπορώ κι αντέχω. Δεν ήξερα πως είχα τέτοια δύναμη μέσα μου. Δεν κάνω τίποτα, ούτε καν από το σπίτι βγαίνω τον τελευταίο διάστημα, δε θέλω να σηκώνομαι από το κρεβάτι πια. Ο πόνος απορροφήθηκε κι άφησε ένα κενό στη θέση του.
Θυμάμαι τόσα να πω, αναμνήσεις γέλιου με φίλους, ξενύχτια, ποτά, βόλτες, όλα αυτά τώρα είναι στο παρελθόν κι δε ξέρω πως μπορούν να επιστρέψουν. Δεν έχω υπομονή με τους ανθρώπους πια, προτιμώ τη μοναξιά μου, χάνομαι μέσα μου κι σβήνω. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δε νιώθω τίποτα. Λέτε να είναι οριστικό πια; Έχασα τα πάντα κι επέτρεψα να χάσω και τον εαυτό μου.
Ακόμα και τα πιο απλά πράγματα μου φαίνονται μακρινά, όπως η αίσθηση ενός τζιν παντελονιού, κλεισμένη σε ένα σπίτι αδιαφορώντας για όλα πλέον. Έχασα το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους γιατί καθένας τους πήρε ένα κομμάτι του μαζί του κι εγώ τώρα δεν έχω τίποτα.
