Το ρολόι δείχνει έντεκα και δέκα το βράδυ, προσπαθώ να βολευτώ σε αυτό το κρεβάτι δίχως αποτέλεσμα και το μυαλό μου δε λέει να σωπάσει. Μιλάει, όλο μιλάει σκεπτόμενο τις επιπλοκές ενός χειρουργείου έστω κι απλού, έκανα το λάθος κι έψαξα στο ίντερνετ πριν νοσηλευτώ, μεγάλο λάθος. Ένα αν συντροφιά με ένα ίσως και άπειρα μήπως.
Με ένα αν αρχίζει η κάθε μου σκέψη: «Αν δε ξυπνήσω από την αναισθησία»; «Αν δε με πιάσει και πονάω; Αν δεν πετύχει το χειρουργείο τι γίνεται;». Αν ξανά και ξανά, με μόνη μου παρηγοριά το κινητό, χαζεύοντας διάφορα στο ίντερνετ. Τώρα που το σκέφτομαι πάλι, ένα μεγάλο «αν» η ίδια μου η ζωή.
Από δίπλα κοιμισμένη μια ηλικιωμένη ροχαλίζει, στριφογυρνώ μα με ενοχλεί κι ο όρος. Τις τελευταίες μέρες με ενοχλούν τα πάντα, κι ένα ακόμη μήπως ξεπηδά μέσα στο μυαλό μου… Το αφήνω να περάσει απαρατήρητο. Εδώ και ώρα παρακολουθώ στο κεφάλι μου πιθανότητες, δε δίνω σημασία γιατί ο κόμπος στο στομάχι μου είναι ήδη σφιχτός.
Πιθανότητα, μια λέξη που ορίζει μια υποτιθέμενη κατάσταση που θα μπορούσε να υπάρξει μα τις πιο πολλές φορές μένει στο τώρα. Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί κι εσείς ακόμα ένα «μήπως» κι ένα «γιατί»; Χανόμαστε στη καθημερινότητα και τα ίσως πλανιούνται γύρω μας ψάχνοντας τρόπους να γίνουν πραγματικότητα. Χτυπά το κινητό ένα μήνυμα από εκείνον, δε μιλάμε πολλές μέρες, αλλά η αλήθεια είναι πως μου αρέσει υπερβολικά πολύ για κάτι τόσο πρώιμο. Δύο λέξεις ξεχωρίζουν, σε σκεφτόμουν, το μυαλό μου ξεκολλάει από το χειρουργείο και περιπλανιέται γύρω του. Δύο καταγάλανα μάτια και μαύρα μαλλιά, μια οπτασία στο αντίκρυσμα του ματιού.
Μακάρι να ήσουν εδώ, λέω κι απάντα ακόμα καλύτερα, να ήμασταν αγκαλιά, δεν είχα κάτι να πω μετά από αυτό. Ένα τόσο όμορφο μακάρι, μια όμορφη στιγμή που γεμίζει την καρδιά μου… Τόσες πιθανότητες κι αυτός θέλει να είναι στην αγκαλιά μου. Πόσα ταξίδια έχουμε κάνει όλοι στο πλοίο των μήπως; Άπειρα, εγώ ταξιδεύω κάθε μέρα και μάλιστα δωρεάν. Αλλά γιατί κάποια αν να μη γίνονται και πραγματικότητα;
Η απάντηση είναι πιο απλή από όσο φανταζόμαστε, είναι στο χέρι μας τα μήπως και τα ίσως μας να πάρουν σάρκα και οστά. Ένα απλό μήνυμα, μια απλή χειρονομία, κάποιες μικρές λέξεις μπορούν να ζωντανέψουν αυτήν την αγκαλιά, την κάθε αγκαλιά που επιθυμεί ο καθένας μας.
Έχω μέρες να περπατήσω λόγω του τραυματισμού μου στο γόνατο, μια τόσο καθημερινή συνήθεια που σε εμένα τώρα είναι αδύνατον να γίνει, και θα περάσει λίγος καιρός για να γίνει. Χάνουμε το πραγματικό νόημα της ομορφιάς στα πιο απλά πράγματα γιατί τα θεωρούμε δεδομένα. Ένα αν και άπειρα μήπως με οδήγησαν σε αυτό το κρεβάτι κι ένα ίσως με κοιμίζει κάθε βράδυ.
Η θάλασσα θεωρείται επικίνδυνη εκτός από ελκυστική, γιατί ποτέ δε γνωρίζεις τι εκπλήξεις κρύβει, έτσι είναι και η ίδια η ζωή, ένα ποτάμι σκέψεων παρέα με μια ντουζίνα «μήπως» βουτηγμένα στο βάθος του ωκεανού της καθημερινότητας.
