Φοιτητές; Γίναμε φοιτητές; Ουάου!
Είμαστε ένα βήμα πριν τις εγγραφές, μήνα Σεπτέμβρη. Τι πιο ωραίο και τι χειρότερο απ’την αναμονή;
Οι φοιτητές που δεν έχουν γίνει ακόμα εκατό τοις εκατό φοιτητές έχουν συνήθως ένα κοινό. Και αυτό είναι οι πολλές προσδοκίες. Υψηλές προσδοκίες όχι μόνο για το πανεπιστήμιο, αλλά και για την φοιτητική ζωή.
Μεταξύ μας, κυρίως για το δεύτερο.
Θα πάμε φοιτητές, λέμε, θα γίνουμε ανεξάρτητοι, λέμε. Ισχύουν αυτά; Πώς είσαι ανεξάρτητος όταν σου πληρώνει ο γονιός σου το νοίκι και ενδεχομένως, τα υπόλοιπα έξοδά σου; Χμ…
Σίγουρα θα υπάρχει μεγαλύτερη ανεξαρτησία, αυτονομία και ελευθερία στις κινήσεις και στις αποφάσεις. Απλώς δεν γνωρίζω ακόμη το μέγεθος αυτών.
Προσδοκίες υπάρχουν σίγουρα και ως προς τα άτομα που θα γνωρίσεις και τις εξόδους που θα έχεις. Οι φοιτητές, λέμε, δε χρειάζεται να δίνουν αναφορά για το πού θα πηγαίνουν και τι ώρα θα επιστρέφουν.
Δεν χρειάζεται, λέμε, να δίνουν αναφορά για τα άτομα με τα οποία συναναστρέφονται, και έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν πολύ κόσμο και να επιλέξουν. Να επιλέξουν παρέες, στέκια και ό,τι τραβάει η όρεξή τους.
Τι κάνει την φοιτητική ζωή τόσο ενδιαφέρουσα; Νομίζω οι ευκαιρίες για μια νέα ζωή.
Ξέρετε ποιο είναι το πιο κουλ πράγμα σε όλο αυτό; Μπορείς να πας φοιτητής και να αλλάξεις τελείως το στυλ σου, ενώ ταυτόχρονα να μην εμμένεις τόσο πολύ στο παρελθόν σου, ώστε να συμβεί κάτι σαν αναγέννηση.
Ότι, δηλαδή, είσαι ένα καινούργιο άτομο, ένας νέος χαρακτήρας, που οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουν και δεν κρίνουν βάσει των παρελθοντικών σφαλμάτων.
Αυτή η ανανεωμένη εικόνα και αύρα καθιστά τους φοιτητές ιδιαίτερα ελκυστικούς και μεταξύ τους και στους “γύρω”. Επιπλέον, οι φοιτητές προσδοκούμε να είναι “ψαγμένοι”.
Να αναζητούν τα θέλω και τις βαθιές τους επιθυμίες και να τα κυνηγούν. Να μη συμβιβάζονται.
Οι φοιτητές, λέμε, είναι η νέα γενιά. Είναι η ελπίδα. Σπουδάζουν για τους εαυτούς τους πρωτίστως, αλλά και για να βελτιώσουν αυτό το “χάος” που ακούει στο όνομα “ανθρωπότητα”.
Πεσιμιστικό ή αισιόδοξο; Νομίζω λίγο και από τα δύο.
Όταν πάμε φοιτητές, επιζητούμε τα πνευματικά και γεωγραφικά ταξίδια. Είναι μεγάλη προσδοκία αυτό, ότι δηλαδή θα γυρίσουμε όλον τον κόσμο σε 4-5 χρόνια.
Όταν περάσουμε στο πανεπιστήμιο, λέμε θα μάθουμε να μαγειρεύουμε και γενικά να επιβιώνουμε. “Δε θα με φανε οι κατσαρίδες ρε μάνα”. Το εκφράζουμε και το ψιλοπιστεύουμε.
Όπως κι αν έχει, όλα είναι υποθέσεις. Όταν πάω όντως φοιτήτρια (σε κανέναν μήνα), θα σας ενημερώσω για τις προσδοκίες μου και την απτή πραγματικότητα. Και, φυσικά, για το αν αυτά τα δύο συμπίπτουν.
Μέχρι τότε,
φιλιά πολλά!
