Είπες πως δεν φοβάσαι αν με χάσεις, εγώ όμως μάθε πως φοβάμαι παρόλο που δεν μου ανήκεις καν. Πόσο θα ήθελα να φωνάξω αυτή τη φράση μέχρι να μ’ακούσει όλο το σύμπαν. Καταλαβαίνω πως διστάζεις να αφεθείς, φαίνεται όταν κόβεις το γέλιο σου απότομα και «χάνεσαι» για λίγο βυθισμένη μέσα στις σκέψεις σου.
Να όμως που ήρθε ο καιρός και πρέπει να μάθεις πως εγώ η ατρόμητη και φαινομενικά σκληρή φοβάμαι.. Πριν ακούσω τη φωνή σου σε ήθελα και μόλις έσκασες εκείνο το ήρεμο χαμόγελό σου ήξερα πως «μπλέξαμε άσχημα». Αυτό είπα στον εαυτό μου. Ήρθες και μου ανέτρεψες τα πάντα. Όλο μου το «είναι», όλα μου τα πιστεύω. Τους έριξες μια κλωτσιά και με άφησες με το στόμα ανοιχτό. Ήμουν τόσο τυφλή, τόσο απόλυτη. Εσύ μου έμαθες πως δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο, υπάρχει και το γκρι.
Με έκανες να σε ερωτευτώ, να σε αγαπήσω..Με πήρες από το χέρι και με « έβγαλες» από τις σκιές μου και τα νεκρωμένα συναισθήματα. Στις σκιές δεν υπάρχει χαρά μα ούτε πόνος, δεν υπάρχει ζωή έτσι «ζούσα» αυτά τα χρόνια..και τώρα έρχεσαι και μου πετάς τόσο απλά την ατάκα πως δεν φοβάσαι αν με χάσεις..
Μάθε λοιπόν πως εγώ φοβάμαι και αν και καθυστερημένα έχω τα κότσια να στο ομολογήσω κατάμουτρα. Φοβάμαι μη χάσω το γέλιο σου ενώ ούτε καν μου ανήκει, όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον. Είναι βλέπεις επικίνδυνο να είσαι ερωτευμένος και να αγαπάς την ίδια στιγμή. Και ναι φοβάμαι…
Φοβάμαι που το σώμα μου πλέον έχει ανάγκη να μυρίζει το άρωμα σου για να ησυχάσει,που το παθιασμένο σεξ σε κλάσματα δευτερολέπτου μετατρέπεται σε έρωτα με τα σώματα μας να γίνονται ένα..
Φοβάμαι που νοιάζομαι τόσο πολύ για τα θέλω σου, που θέλω να σε φροντίζω και που σε βάζω πάνω από μένα.
Τρέμω που τα λόγια σου είναι πάντοτε βάλσαμο στην ψυχή σου και που η αγκαλιά σου αποτελεί το κρησφύγετο μου κάνοντας με να θέλω να σταματήσω το χρόνο και να μείνω για πάντα εκεί. Φοβάμαι μη σε χάσω γιατί πολύ απλά σε ερωτεύομαι καθημερινά για όλα όσα είσαι . Για τον τρόπο που μου φωνάζεις και τον τρόπο που με ηρεμείς. Για όλες εκείνες τις φορές που μου ανοίγεσαι και για τις άλλες που γίνεσαι στρείδι. Για τις πρώτες και τις δεύτερες σκέψεις σου. Φοβάμαι γιατί είσαι ο δικός μου άνθρωπος, ο άνθρωπος μου που χωρίς την ύπαρξή σου όλα όσα ζω φαίνονται ότι μένουν μισά.
Πόσο αστείο αλήθεια να φοβάμαι μη σε χάσω ενώ ήδη είσαι δικιά μου. Kι ας μην το έχει παραδεχτεί ποτέ ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό ούσα εγωίστρια. Είσαι δικιά μου, πως γίνεται άλλωστε να μην είσαι όταν με αγγίζεις χωρίς να με ακουμπάς, όταν με ερεθίζεις μόνο με τη σκέψη, και μου αναστατώνεις όλο μου το είναι χωρίς να σε βλέπω; Ο συνδυασμός όλων αυτών είναι θανατηφόρος.
Για μένα δεν υπάρχει καμία επιστροφή και το σημάδι που έχεις αφήσει μέσα σου θα με ακολουθεί για όλη μου τη ζωή. Διαβάζοντας τα παραπάνω πλέον ξέρεις γιατί φοβάμαι μη σε χάσω..
Κάθε ταξίδι σ’ έναν άνθρωπο έχει σαν αφετηρία την απόλυτη αφοσίωση. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Μπορεί λοιπόν διάολε εσύ να μην φοβάσαι να με χάσεις όμως να ξέρεις πως δεν σκοπεύω να προδώσω την ιστορία μας ούτε εσένα..
Δεν με τρομάζουν τα σκοτάδια σου..άναψε το φως όποτε εσύ θέλεις…
Σύνταξη κειμένου: Μαριλένα Αθηνιού
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
