Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο από τον κύριο Σαράντο Ι. Καργάκο στην προσωπική του σελίδα στο Facebook. Τίτλος «Η γενιά του τίποτα» και από κάτω μια ωραία φωτογραφία ενός βιβλιοπωλείου με σπασμένη τζαμαρία. Προφανώς από επεισόδια ή από κάτι άλλο. Δε με ενδιαφέρει αυτό.
Αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι ότι τη στιγμή που το διάβασα είχε ήδη 625 αντιδράσεις και το είχαν κοινοποιήσει ήδη 222 άτομα. Τα σχόλια ήταν αρκετά. Σε στυλ «Ευχαριστώ δάσκαλε που μου άνοιξες τα μάτια » ή «Ακριβώς περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί!!!!!» ή «Αφού τρώνε τα λεφτά των γονιών τους και κάθονται όλη μέρα στις καφετέριες. ».
Αναφερόταν λοιπόν στην γενιά του τίποτα όπως την αποκαλεί. Αυτός και ο λοιπός κόσμος που αναδημοσίευσε το άρθρο. Καμία έκπληξη δε μου προκάλεσε το ότι όσοι το κοινοποίησαν είναι σίγουρα 40 ετών και βάλε.
Έγραφε λοιπόν ότι η τωρινή γενιά καπνίζει χόρτο. Στέκι δεν είναι τα Εξάρχεια αλλά τα «μωλ». Ότι είναι όλη μέρα στις καφετέριες και με τον φραπέ δεν γίνεται επανάσταση . Άμα φύγουν οι ξένοι εργάτες θα διαλυθούμε επειδή αυτή η γενιά δεν έχει μάθει να δουλέυει. και το σπάσιμο βιτρινών δεν είναι λύση.
Κύριε καθηγητά πραγματικά σε κάποιο σημείο σας καταλαβαίνω και σας συμμερίζομαι. Επανάσταση δεν πιστεύω ότι είναι το να σπάμε βιτρίνες και να πετάμε μολότοφ. Άλλωστε για αυτό έχω γράψει και το εξής άρθρο Eπανάσταση είναι να πετάει το μυαλό σου στα σύννεφα .
Όπως πιστεύω ότι με τον φραπέ και τον φρέντο η επανάσταση δεν θα έρθει ποτέ.
Όμως πραγματικά νευρίασα και απογοητεύτηκα που μας βάλατε όλους σε ένα «τσουβάλι». Επειδή κάποια μερίδα των νέων πιστεύει πως το σπάσιμο μαγαζιών θα φέρει την λύση δε σημαίνει ότι είναι όλοι έτσι. Επειδή οι νέοι «αράζουν» στις καφετέριες δε σημαίνει ότι δεν έχουν κάτι να προσφέρουν στον κόσμο.
Δε νομίζω ότι η γενιά μας καπνίζει περισσότερο χόρτο από όσο κάπνιζαν οι δικές σας τις δεκαετίες 60-70-80.Επίσης δεν έχω παρατηρήσει η γενιά μου να σφάζεται και να μην μιλιέται με τον διπλανό επειδή ο ένας ψηφίζει Πασόκ και ο άλλος ΝΔ. Ισως επειδή δεν ψηφίζουμε κανένα από αυτά τα 2.
Αντικρίζω μια ανοιχτόμυαλη γενιά που έρχεται αντιμέτωπη και υποχρεωμένη να ανεχτεί κάθε συνέπεια των επιλογών σας.Μία γενιά που αγκαλιάζει τους «ξένους», τους πρόσφυγες. Δέχεται το διαφορετικό, τον ομοφυλόφιλο! Δεν τον αφήνει στο περιθώριο. Μια γενιά που φορτώνεται ένα χρέος από λάθη προηγούμενων γενιών!
Μια γενιά που την κατακρίνετε συνεχώς. Ζητάτε συνεχώς νέους με θάρρος να εκφράζουν τις απόψεις τους. Αλλά αν οι απόψεις που εκφράζουμε δεν ταιριάζουν με τις δικές σας τότε μας «φωνάζετε» και μας λέτε ότι δεν γνωρίζουμε. Όποια άποψη δεν βγαίνει από τα δικά σας καλούπια απλώς την βάζετε στο περιθώριο.
Κάθε νέο με άποψη προτιμάτε να του κλείνετε το στόμα. Είτε τον ταπεινώνετε τόσο που δεν τολμά να ξανά εκφράσει άποψη. Φοβάστε μην απειλήσει τα χρηστά σας ήθη και έθιμα. Τις παραδόσεις σας και τις θρησκείες σας.
Ο αγαπημένος μου στίχος είναι αυτός :Σ’ ένα κόσμο με σειρήνες, στους πολλούς δίχως ευθύνες και σε όσους δίχως μνήμες μου μιλούν για τα παιδιά, αντιστέκομαι. Το τραγουδάει ο Θανάσης Γκαιφύλλιας.
Ναι, πολλοί από την γενιά μας προτιμάνε να σπάνε τα μαγαζιά αντί να διαβάζουν βιβλία. Κάποιοι προτιμούν να μην εργάζονται. Επειδή κάποιοι το κάνουν αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι το ίδιο. Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Όμως δυστυχώς ο κόσμος είναι τόσο απασχολημένος με το να βρίζει και να κατακρίνει την κακή όψη που δεν δίνει καμία σημασία στην άλλη όψη. Στους νέους με τις καινοτόμες ιδέες και τις γεμάτες βιβλιοθήκες. Πιστεύω πως μία ματιά στους αρθρογράφους αυτού του περιοδικού είναι αρκετή για να σας αλλάξει γνώμη.
Δε σας ξέρω, πριν λίγες μέρες είδα το όνομά σας. Διάβασα αρκετές δημοσιεύσεις σας. Θαυμάζω τον λόγο σας και την καριέρα σας. Όμως δεν αντέχω την γενίκευση. Επειδή έτσι χάνεται το νόημα και η ομορφιά. Καταργείται η μοναδικότητα των ξεχωριστών ανθρώπων καθώς έτσι τους κάνουμε να πιστεύουν ότι είναι και αυτοί σαν τους άλλους και δεν έχουν τίποτα αξιόλογο να προσφέρουν στον κόσμο.
Πιστεύω πως οι γενιές κρίνονται στο τέλος τους. Τότε που έχουν φανεί οι συνέπειες των επιλογών τους. Όχι πριν καν ξεκινήσουν την πορεία τους!
Ίσως το κείμενό μου είναι ελλιπές σε αιτιολόγηση, όμως αναπληρώνεται από πίστη στη συγκεκριμένη γενιά αλλά και στις επόμενες.
