Κεφάλαιο ιατρική
Ο μονόδρομος των άριστων μαθητών θετικής κατεύθυνσης, το παιδικό όνειρο πολλών παιδιών, η επιθυμία συνέχειας μιας οικογενειακής παράδοσης και το καμάρι των γονιών «του γιατρού», αναμφίβολα ένας υψηλός και δύσκολος στόχος για τους μαθητές των πανελληνίων. Η ιατρική για εμένα δεν ήταν τίποτα από αυτά. Στο νηπιαγωγείο είχα «όνειρο» να γίνω σερβιτόρα- ναι σερβιτόρα- μεγαλώνοντας δικηγόρος και φτάνοντας στο Λύκειο μάλλον γιατρός. Δεν ήθελα κάτι συγκεκριμένο- ιδανικά πιθανολογώ ότι θα άλλαζα επάγγελμα κάθε χρόνο για να μην βαριέμαι. Ήταν απλά μια χλιαρή απόφασης μιας «άριστης» μαθήτριας -δεν πιστεύω στην κατάκτηση της αριστείας- που δεν της άρεσαν τα θεωρητικά μαθήματα κι έτσι πήρε και την θετική κατεύθυνση. Κάπως απογοητευτικό τώρα που το ξαναδιαβάζω. Η ιατρική ήταν λοιπόν μια συνειδητή απόφαση, παρέμενε όμως χλιαρή.
Τα πρώτα χρόνια στην σχολή
Τα πρώτα χρόνια στην σχολή ήταν τελείως απογοητευτικά κι αναφέρομαι στο περιεχόμενο των σπουδών. Ένιωθα ότι σπουδάζω ένα συνονθύλευμα θετικών επιστημών, παντελώς άσχετων με την ιατρική. Κι εκεί άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως είχα κάνει το πρώτο μεγάλο λάθος στην ζωή μου- μπορεί και το δεύτερο. Δεν με φρίκαρε το ενδεχόμενο του λάθους και δεν θεωρούσα πως χάνω τίποτα να δώσω χρόνο. Κι έδωσα. Και μάλλον καλά έκανα. Στην πορεία, εκεί που ξεκινάς να διαβάζεις για ‘σένα κι όχι για τις εξετάσεις, μπαίνοντας στον πρώτο σου θάλαμο, βλέποντας το πρώτο χειρουργείο, αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι θα πει ιατρική, τι θα πει γιατρός. Κι αναθεωρείς. Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο -κακά τα ψέματα- και να μην αναθεωρήσεις, να πρόκειται για μια σχολή που να μην σου ταιριάζει. Αρκεί να το αναγνωρίσεις έγκαιρα και να μην επωμιστείς το βάρος του γιατρού. Γιατί είναι μεγάλο, συχνά δυσβάσταχτο.
Γιατρός θα πει
Γιατρός λοιπόν, θα πει διάβασμα. Πολύ διάβασμα. Διάβασμα που δεν χωράει σε μια μόνο χρονιά πανελληνίων. Έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν και δεν σταματάει, ωσότου σταματήσεις να ασκείς την ιατρική. Γιατρός θα πει μια φοιτητική ζωή όχι και τόσο φοιτητική, λιγότερο ανέμελη από αυτή που φανταζόσουν. Χριστούγεννα και Πάσχα δεν είναι πια μόνο διακοπές. Οι βαλίτσες για το πατρικό ασήκωτες από τα βιβλία που κουβαλάς. Οι εξεταστικές είναι για μας συνώνυμες με το ξενύχτι που δεν έκανες ούτε στα καλύτερα κλαμπάκια της Θεσσαλονίκης και με τον καφέ που αντικατέστησε πια το αίμα σου. Οι σπουδές δε-συμπεριλαμβανομένης της ειδικότητας- είναι συνώνυμο με την δεκαετία (και λίγο παραπάνω). Γιατρός θα πει “Δεν θα μπορέσω σήμερα τελικά, έχω διάβασμα”.
Μεγαλώνοντας, γιατρός θα πει, αντικειμενικά μιλώντας, μια καθυστερημένη για τα κοινωνικά δεδομένα δημιουργία οικογένειας- αν κάνεις. Ας πούμε ότι κάνεις όμως. Γιατρός θα πει να φεύγεις πρωί από το σπίτι και να γυρίζεις βράδυ, όταν τα παιδιά σου θα έχουν κοιμηθεί κι εσύ πάλι δεν τα πρόλαβες. Γιατρός θα πει πρωτοχρονιές, Χριστούγεννα, Πάσχα, αργίες, γιορτές και γενέθλια σε νοσοκομεία. Εφημερίες την ώρα που άλλοι διασκεδάζουν. Γιατρός θα πει η γυναίκα που δεν έκανε ποτέ παιδί, γιατί αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο να ξεγεννάει εκατοντάδες άλλες.
Η ευθύνη
Γιατρός θα πει ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στην γυναίκα με καρκίνο του μαστού, στον νεαρό που έπεσε με την μηχανή, στην ηλικιωμένη που «έλα μωρέ τα χρόνια της να πάρουμε». Ευθύνη απέναντι στους οικείους τους, ευθύνη πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα στον εαυτό σου για τον όρκο που έδωσες. Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον πόνο και την δυστυχία των ανθρώπων σε καθημερινή βάση. Από την ώρα που θα πας στο νοσοκομείο μέχρι την ώρα που θα φύγεις και σε ακολουθεί και στο σπίτι. Γιατί «τον γιατρό» δεν τον πετάς από πάνω σου περνώντας το κατώφλι του νοσοκομείου.
«Δυστυχώς δεν τα κατάφερε»
Γιατρός θα πει «Η σύζυγός σας δυστυχώς δεν τα κατάφερε». «Μπορέσαμε να σώσουμε μόνο το παιδί». «Η αξονική έδειξε καρκίνο στο 3ο στάδιο». «Θα χρειαστεί να ακρωτηριάσουμε το ένα άκρο». «Λυπάμαι, αλλά δεν θα μπορέσει να περπατήσει ξανά». «Το οξυγόνο, φέρτε το οξυγόνο.» «Δεν έχει παλμό». «Τρέξτε, τον χάνουμε». Στον πρώτο θάνατο-εύχομαι να μην ζήσετε κανέναν- καταρρέεις. Πολλοί θα χάσουν τον ύπνο τους για αρκετές μέρες. Άλλοι θα καταφύγουν σε ειδικούς. Οι πιο σκληροί θα το καταπιούν και θα συνεχίσουν. Θέλει στομάχι η ιατρική κι αυταπάρνηση.
Γιατρός όμως, θα πει και το θαύμα της ζωής. Το πρώτο κλάμα. Η γυναίκα που χτυπήθηκε από τον καρκίνο, αλλά εκείνη τον χτύπησε πιο δυνατά και τον νίκησε . Η μάνα του 20χρονου με το μηχανάκι που κλαίει με λυγμούς στον διάδρομο γιατί ο γιος της τα κατάφερε, μαζί τα καταφέρατε. Το εγγόνι που βλέπει τα γερασμένα χέρια που το μεγάλωσαν να το αγκαλιάζουν ξανά. Το «Ευχαριστώ γιατρέ, σας χρωστάω την ζωή μου». «Χωρίς εσάς δεν θα ήμουν εδώ σήμερα».
Γιατρός θα πει αφιερώνω την ζωή μου για να κάνω καλύτερη την ζωή των ανθρώπων. Κι αυτό είναι ευλογία κι από μόνο του αρκεί να σβήσει όλα τα ξενύχτια, την χαμένη νεότητα, τις εφημερίες Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά. Ξέρεις ότι ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος. Ποιος εύκολος δρόμος όμως οδηγεί στην ευτυχία;
