Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που ήσουν στο σχολείο. Πάντα όμως θυμάσαι τα σχολικά σου χρόνια με νοσταλγία. Τις πλάκες που κάνατε, τις κοπάνες, το διάβασμα, τις εκδρομές, τους καθηγητές σου και φυσικά τους φίλους σου.
Αυτά που σίγουρα δε θα σου λείψουν είναι η παπαγαλία του Λυκείου και φυσικά η περίοδος των βαθμών.
Όχι , δεν είχες ποτέ χαμηλούς βαθμούς αλλά όλη αυτή η περίοδος σου προκαλούσε ταραχή. Το περίεργο είναι πως οι γονείς σου ποτέ δε στάθηκαν και δε σου άσκησαν κριτική για βαθμούς. Τους θεωρούσαν απλά νούμερα, αποτέλεσμα των γραπτών και του διαβάσματός σου. Τίποτα παραπάνω. Θυμάσαι τη μητέρα σου να ξεκινά τον διάλογο με τους καθηγητές και τους δασκάλους σου με την ερώτηση «πως είναι το παιδί μου μέσα στην τάξη;» θέτοντας αυτόματα ως προτεραιότητα τη συμπεριφορά και την παιδεία σου. Σε δεύτερη μοίρα περνούσαν οι βαθμοί, ρωτώντας αν υπάρχει κάποιο κενό που πρέπει να καλύψετε ή το πως θα μπορούσες να βελτιώσεις το διάβασμά σου και να μάθεις από τα λάθη σου.Σίγουρα δεν ήταν το καλύτερό σου οι μακροσκελείς συζητήσεις σας που ακολουθούσαν και αφορούσαν είτε το μερίδιο ευθύνης σου σε περίπτωση που άκουγε πως είχες «τεμπελιάσει» είτε την από κοινού εξεύρεση λύσεως.
Σήμερα όμως πραγματικά, τα θυμάσαι και χαμογελάς. Χαμογελάς γιατί ένα απλό κείμενο στην καθημερινή σου επικοινωνία με σωστή ορθογραφία μέχρι την ευγλωττία στον προφορικό σου λόγο, είναι αποτέλεσμα της δικής τους στάσης απέναντί σου και απέναντι στο εκπαιδευτικό προσωπικό που δεν τους έβλεπαν ως εχθρούς αλλά ως βοηθούς και συνοδοιπόρους στη σχολική σου διαδρομή. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! Είναι και η καλλιέργεια της πεποίθησης, πως κανείς δεν είναι κατώτερος ή λιγότερο έξυπνος εξαιτίας μιας κακής βαθμολογίας, ορθογραφίας ή έκφρασης. Ποτέ δεν μπήκαν στη διαδικασία της σύγκρισης με άλλους γονείς ή συμμαθητές σου για πλεονεκτική ή μειονεκτική θέση με κριτήριο βαθμούς ή γνώσεις.
«Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα ξεχωριστό και μοναδικό δημιούργημα Του. Παιδί μου, να συμπεριφέρεσαι στους άλλους μόνο με σεβασμό.»
Αυτά τα λόγια της μητέρας σου αντήχησαν ξανά στο μυαλό σου και πριν λίγο καιρό. Όταν βρέθηκες μπροστά σε ένα δυσάρεστο περιστατικό, βγαλμένο από κακό αστείο. Μια μητέρα κοκορευόταν για τους βαθμούς του παιδιού και μάλιστα φώναζε στην αυλή λες και αγόραζε σε πλειστηριασμό «18 και 8/10 εμείς! Εσείς; Α!! Μόνο 17; Κρίμα. Την άλλη φορά.».
Σου φάνηκε τόσο «παλιό» όλο αυτό το σκηνικό λες και δε ζούμε σ αυτό τον αιώνα και ο κόσμος δεν εξελίχθηκε ποτέ. Φύσει περίεργη, άρχισες να σκαλίζεις το τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες των σχολείων. Τα αποτελέσματα δεν ήταν μόνο άσχημα αλλά και τρομερά ανησυχητικά για το μέλλον.
Οι γονείς πλέον, όπως διαπίστωσες, λεκτικά ή έμπρακτα εκφοβίζουν και απειλούν το διδακτικό προσωπικό του εκάστοτε σχολείου για να βάλουν στα «καμάρια» τους υψηλή βαθμολογία . Υπήρξε, μάλιστα, μια χαρακτηριστική περίπτωση μαθητή του οποίου σου έκανε πραγματικά εντύπωση! Ο μαθητής αυτός, συντακτικά ,ορθογραφικά και γραμματικά αδυνατούσε να σχηματίσει μια πρόταση σωστά και παρόλα αυτά οι βαθμοί του ήταν σχεδόν άριστοι στα φιλολογικά λόγω της επικρατούσας κατάστασης.
Μετά το τέλος της μικρής σου ερευνάς, κατέληξες στο συμπέρασμα: Όπου δράση αντίδραση και όπου πράξη συνέπεια.
Ποιος όμως εδώ έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη; Ο φιλόλογος που αδυνατούσε να αντιμετωπίσει γονείς και λοιπούς; Ο μαθητής για τα κενά στη μάθησή του ή το Υπουργείο Παιδείας για την ύλη;
Η απάντηση είναι μια . Οι γονείς.
Ναι οι γονείς, οι οποίοι προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους, τα κόμπλεξ ή τον κοινωνικό τους περίγυρο και την πεποίθηση ότι έχουν το αλάθητο επειδή είναι «δικό τους» παιδί, τραμπουκίζουν (μεταφορικά ενίοτε και κυριολεκτικά ) όποιον τους πει το αντίθετο. Πολλές φορές, ακόμη, δημιουργούν μια ψύχωση ότι όλοι θέλουν το «κακό» του παιδιού. Έτσι το παιδί τους αποκτάει κενά που δύσκολα θα τα καλύψει στο μέλλον και πολύ πιθανόν να του σταθούν εμπόδιο στη ζωή του. Το χειρότερο όλων όμως είναι πως δε βλέπουν ότι καλλιεργείται σταθερά η ενοχικότητα, η φοβία, η άγνοια ακόμη και η αδιαφορία σχετικά με τις δυνατότητες, τις προοπτικές και τις ανάγκες του ίδιου του παιδιού. Το ακόμα χειρότερο; Τους φυτεύουν το σπόρο πως η αξία των ανθρώπων έχει μια τιμή.
Όχι, δεν είναι αυτοί οι λάθος κι υπόλοιποι σωστοί. Κανείς γονιός δεν προμηθεύεται με το εξιτήριο από το μαιευτήριο τον οδηγό του «σωστού γονέα». Είναι θύματα και οι ίδιοι, αυτής της νοοτροπίας. Ο λόγος πάντα για τη νοοτροπία της βαθμοθηρίας που όχι μόνο έχει επικρατήσει, αλλά έχει εξαπλωθεί κυριολεκτικά σαν ιός και έχει ριζώσει για τα καλά στην ελληνική πραγματικότητα.
Αν ο γονιός δε δει όμως κοντόφθαλμα αλλά λίγο πιο μακριά, θα συνειδητοποιήσει πως η βαθμοθηρία έχει ως «θήραμα» το ίδιο το παιδί.
Το παιδί μου- το παιδί σου– το παιδί του.
