Ποτέ δεν φανταζόμουν πως μπορεί ο δρόμος προς την ολοκλήρωση του κάθε ατόμου να είναι τόσο επώδυνος, με τόσες στροφές. Καθένας σκέφτεται τη στιγμή που θα δει το είναι του, μέσα από τα μάτια ενός πλάσματος. Θα δει την αγάπη για το σύντροφο του/της να παίρνει σάρκα και οστά και να του χαμογελάει. Όλοι οι άνθρωποι το δικαιούνται αυτό, αλλά τα έχουν πει πολλοί, η ζωή κάθε άλλο πάρα δίκαιη είναι. Μερικές φορές πρέπει να μάχεσαι περισσότερο από άλλους για να αποκτήσεις ακόμα και ένα παιδί. Για αυτό συνωμοτείς με το Θεό και με το διάβολο, ή αλλιώς ονόμασε τον τελευταίο τεχνολογία. Οι εξωσωματικές διαδέχονται η μία την άλλη, μα και αυτές είναι μάταιες. Και εκεί που έχεις λυγίσει και πιστεύεις πως η παραίτηση και η εγκατάλειψη του ονείρου είναι η μόνη λύση, μια λέξη σου έρχεται στο μυαλό, η υιοθεσία.
«Υιοθεσία» μια ιερή λέξη και μια θεάρεστη πράξη. Μια πράξη που μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους μόνο εκείνοι που ξέρουν να δίνουν αγάπη. Δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις τις προκαταλήψεις της κοινωνίας περί ίδιου αίματος και να αγαπήσεις σαν δικό σου ένα παιδί που φέρει το DNA κάποιου άλλου. Μα σκέψου όμως πόση ανάγκη έχουν όλοι αυτοί που κάνουν αυτό το τεράστιο βήμα. Πόση ανάγκη να σφίξουν στην αγκαλιά τους ένα πλασματάκι, να του δώσουν το χάδι και την αγάπη που όλα τα παιδιά χρειάζονται μακριά από ένα απρόσωπο ίδρυμα και να του μάθουν τι είναι η οικογένεια. Το δύσκολο όμως δε βρίσκεται μόνο στην απόφαση, καθώς τόσα και τόσα ζευγάρια που δυσκολεύονται να αποκτήσουν ένα βιολογικό παιδί, μπαίνουν στη διαδικασία αυτής της σκέψης. Για μένα το δύσκολο, θα βρισκόταν σε εκείνο το σημείο που περνάς τη πόρτα κάποιου ιδρύματος και βλέπεις τόσα αθώα και απροστάτευτα ματάκια να σε κοιτάζουν.
Έχω ακούσει αφηγήσεις ανθρώπων που μπήκαν στους θαλάμους αυτούς και τους κόπηκαν τα πόδια. Έγιναν αδύναμοι και λύγισαν μπροστά σε αυτά τα βλέμματα που τους «φώναζαν’» να τα πάρουν μια αγκαλιά, να τους δώσουν ένα χαμόγελο και την ευκαιρία να φωνάξουν τη λέξη «μαμά» και «μπαμπά». Πως να διαλέξεις; Με ποιο κριτήριο να αποφασίσεις ποιο από όλα θα έχει μια διέξοδο στην ευτυχία και στην οικογενειακή θαλπωρή; Εξάλλου όλα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα αυτό. Ναι, αλλά εσύ πρέπει να επιλέξεις ένα. Πόσο σκληρό για σένα είναι αυτό, καθώς η επιθυμία της μητρότητας, ή της πατρότητας, που δε γνωρίζει «πρέπει» και περιορισμούς, είναι διάχυτη και ίσως πιστεύεις πως φτάνει για όλα τους αλλά και για εκείνα που έχουν μάθει από τη γέννηση της να μετρούν απορρίψεις.
Σε κοιτάν με τα μάτια τους και αντί για χαρά και ξεγνοιασιά, βλέπεις την απόρριψη, τον φόβο, την έλλειψη αγάπης. Δε λέω πως δεν υπάρχουν ιδρύματα που φέρονται στοργικά στα παιδιά που φιλοξενούν, το αντίθετο θα έλεγα. Το θέμα όμως, είναι όπως είπα και πριν, πως τα παιδιά, φιλοξενούνται εκεί. Δεν είναι το σπίτι τους… Το μέρος στο οποίο έχουν τη ζεστασιά της οικογένειας και δυστυχώς, όσο μικρά και αν είναι, το καταλαβαίνουν.
Ένα τέτοιο παιδί όπως καταλαβαίνεις, δεν έχει ανάγκη απλά από μια στέγη, αλλά από αγάπη, θαλπωρή, ζεστασιά και πραγματικές αγκαλιές. Αν λοιπόν δεν είσαι έτοιμος να τα δώσεις όλα αυτά, τότε μην μπεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς μια τέτοια πράξη. Γιατί η υιοθεσία, απαιτεί μεγάλη ψυχική γαλήνη και τεράστια όρεξη να δώσεις αγάπη. Να καταπιέσεις τον εαυτό σου, κάθε φορά που βλέπεις τα μάτια του παιδιού σου, να μη βλέπεις την έλλειψη ικανότητας σου να κάνεις παιδί, αλλά να διακρίνεις το θαύμα της φύσης. Γιατί αυτό είναι τα παιδιά. Ένα θαύμα! Μικρά πλασματάκια έτοιμα να δώσουν απεριόριστη αγάπη και να πάρουν ό,τι εσύ τους δώσεις. Μην τα προδόσεις λοιπόν. Πρόσφερε τους μόνο αγάπη και αγκαλιές…
Όσο για εσάς τα παιδάκια που οι γονείς σας υιοθέτησαν ένα ακόμη αδελφάκι, δεν έχω να πω πολλά! Πρέπει να είστε περήφανοι. Οι γονείς σας, είναι υπέροχοι άνθρωποι, γιατί έσωσαν ένα παιδί, από τη φρίκη του να νοιώθει μόνο. Του έδωσαν πάλι τη δύναμη να χαμογελά. Μα το σημαντικότερο, είναι πως του έδωσαν πάλι ένα λόγο για να ονειρεύεται. Σταθείτε δίπλα στο αδελφάκι σας λοιπόν και νιώστε και εσείς περήφανοι, αφού είστε μέρος αυτής της τόσο ακλόνητης αλυσίδας, που λέγεται αγάπη.
Οι δικοί μου με άφησαν, πριν ακόμη τους δω. Δεν ξέρω αν έφυγαν μόνοι τους, ή αν ο Θεούλης τους πήρε μακριά μου. Μη με αφήσεις και εσύ μόνο. Όχι τώρα, που μου έμαθες την αγάπη. Φέρσου σε εμένα καλά, γιατί εσύ διάλεξες να με πάρεις από το ίδρυμα. Εγώ τότε, ούτε που ήξερα τι σημαίνει η λέξη υιοθεσία! Και αν σε στεναχώρησα μανούλα και εσένα μπαμπά, σας ζητώ συγνώμη! Δεν ήθελα να σας πληγώσω με το πρόβλημα της υγείας μου, να σας ντροπιάσω με το χρώμα μου, ή να σας κάνω να μετανιώσετε για εμένα, εξαιτίας του DNA μου. Εγώ, μόνο αγάπη ήθελα και να σας πω ευχαριστώ. Που με βρήκατε, που με διαλέξατε, μου με αγαπήσατε, που δώσατε όλα όσα δε θα μπορούσα καν να ονειρευτώ! Ευχαριστώ λοιπόν, που με κάνατε να νιώσω, πως έχω και εγώ οικογένεια και να ξεχάσω πως κάποιοι άλλοι με παρέδωσαν, πριν καν με γνωρίσουν.
Αρθρογράφοι: Γιώτα Γιαννακοπούλου, Γεωργία Μπιμπούδη
