Κατερίνα ετών 21 (εθισμένη στον καφέ περίπου 6 χρόνια):
«Για μένα ο καφές είναι ένα αγγελούδι επί της γης, δηλώνω υποχείριο του και δεν με ενοχλεί ουδόλως αυτός ο χαρακτηρισμός. Ξεκίνησα δειλά-δειλά με ένα φραπεδάκι στο γυμνάσιο, για να μη με πουν και καμιά ξενέρωτη. Τελικά, το αγάπησα αυτό το ρόφημα σε όλες τους τις παραλλαγές. Κάποτε, το έπινα απλά και μόνο, για να με τονώνει, σήμερα το απολαμβάνω με όλη τη σημασία της λέξεως … Τιμή και δόξα σε οποίον ανακάλυψε τον καφέ, πρόσφερε ένα μεγάλο δώρο στην ανθρωπότητα. Από ένα δέντρο ξεκίνησαν όλα, κάτι μικροί καρποί έγιναν κόκκοι κι έπειτα, ένα μείγμα διαλεχτό με έντονες φινετσάτες μυρωδιές που σου αναπτερώνουν όλο σου το είναι.
Σε αγαπώ καφεδάκι μου, επειδή με βοηθάς να μη βρίζω, όταν ξυπνάω το πρωί, να μη μπαίνω στη διαδικασία να σκοτώσω κανέναν! Με βοηθάς να έχω υπομονή στη διάρκεια της ημέρας και στην εξεταστική γινόμαστε ένα, εγώ κι εσύ μια γροθιά. Στα δύσκολα είσαι το καλύτερο μου φιλαράκι. Στα εύκολα, η πιο γλυκιά μου συντροφιά! Επίσης, στη γαλλική σου εκδοχή, γίνεσαι το χειμωνιάτικο αποσμητικό του χώρου μου και με προσελκύεις να χουχουλιάσω σπίτι, αντί να σκορπάω τα λεφτουδάκια μου σε κραιπάλες. Τι να λέμε, με έχεις σώσει! Με καταλαβαίνεις ρε, είσαι μέσα στο μυαλό μου, δε γίνεσαι μπανάλ ποτέ, μοδάτος παντού και πάντα, συνοδεύεις το οτιδήποτε και δίνεις μια κοσμοπολίτικη νότα στη βαρετή ζωή μου!… Είμαι θύμα σου, το παραδέχομαι!
Μια χάρη σας ζητώ, μη με αποτοξινώσετε ποτέ από αυτόν μου τον εθισμό.»
Θανάσης ετών 19 (εθισμένος 3 χρόνια σίγουρα, και συνεχίζει)
«Πόσα χρόνια περάσαν φίλε μου και ακόμα είσαι εδώ μαζί μου. Θυμάμαι που στο Δημοτικό με έστελνε ο πατέρας μου να παίρνω καφέ από το διπλανό καφενείο και έτσι έκανα τις πρώτες τζούρες φραπέ. Θυμάμαι την επαφή μου με τον ελληνικό μέσα από τα θεσπέσια κουλουράκια με τα οποία έκανα βουτιές. Οι πρώτοι καφέδες στο γυμνάσιο για μαγκιά, επειδή μεγαλώσαμε. Και η αρχή του εθισμού στη B’ λυκείου. Τότε που πριν και μετά το φροντιστήριο ο καφές ήταν και καλά απαραίτητος. Έτσι άρχισε να μου γίνεται συνήθεια. Στην Γ’ λυκείου συνέχισε το ίδιο.. Ήταν εκεί σε κάθε ξενύχτι που χρειαζόταν να ρίξω. Πριν από κάθε διαγώνισμα και κατά τη διάρκειά του. Ήταν μέσα στο σχολείο στα κενά. Ήταν στα βιαστικά σε καφετερίες, επειδή δε προλαβαίναμε λόγω περιορισμένου ωραρίου. Στην 2η φορά των πανελληνίων έγινε αναπόσπαστο κομμάτι. Το πρωινό διάβασμα απαιτούσε καφέ. Το μάθημα απαιτούσε καφέ. Μέτα το μάθημα έπρεπε να πιω καφέ. Το φρέντο καπουτσίνο γλυκό μετατράπηκε σε μέτριο.
Μη στα πολυλογώ..Μια φορά μέτρησα πόσοι καφέδες μου μένουν μέχρι τον θάνατο στα 70. Είναι πάμπολλοι…«Πίνεις αλκοόλ για να ξεχάσεις και καφέ να θυμηθείς.. Το καφέ είναι ο καθρέφτης πάνω από το νιπτήρα κάθε πρωί. Ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών.» Αυτή η υπέροχη φράση από τα «φθηνά τσιγάρα» αντανακλά το τι είναι ο καφές. Σε ευχαριστώ που ήσουν, είσαι και θα είσαι διπλά σε κάθε μου στιγμή. Είσαι σαν κολλητός μου. Ευχαριστώ που πλέον μου ανοίγεις το μάτι μέσα στις θεωρίες και που με ηρεμείς με την υπεροχή μυρωδιά σου. Αχ αυτό το χαρμάνι σου.. Είσαι ο καλύτερος.. »
Όλοι εσείς εκεί έξω που δεν εκτιμάτε τον καφέ μας, να φοβάστε.
Σύνταξη κειμένου: Κατερίνα Παπαδάκη, Θανάσης Τσιώλης
Επιμέλεια κειμένου: Κλεοπάτρα Μπράιτ
